Tuesday, November 26, 2013

ကျွန်တော်နှင့် နိုင်ငံရေး (၂)


ယ္ခုအခါထင်ရှားသော ၈၈မျိုးဆက်ကျောင်းသားခေါင်းဆောင်တစ်ဦးက သူ့ဆောင်းပါးတစ်ပုဒ်တွင်သူကြုံခဲ့ဘူးသည့်တရုပ်ဗမာအရေးအခင်းအကြောင်း ဖေါ်ပြရာ၌ ဆန်ရှားပါသည်ဆိုကာမှကလေးပြီပြီအစားမလျှော့နိုင်သည့်အပြင် ပို၍ပင် စားကောင်းသောက်ကောင်းဖြစ်ခဲ့ကြောင်း ရေးသားသည်ကိုဖတ်ရှုရဖူးသည်။ သူ့လောက်ကံမကောင်းခဲ့သော သူ(ထိုကျောင်းသားခေါင်းဆောင်)နှင့်ရွယ်တူ ကျွန်တော့်ညီအငယ်ဆုံးအပါအဝင် ကျွန်တော်တို့တစ်မိသားစုလုံး ထိုစဉ်ကဆန်ပြုတ်သောက်ခဲ့ရပုံကိုအမှတ်ရစရာဖြစ်ခဲ့ရလေသည်။ များများတော့မဟုတ် နှစ်နပ်တည်း။ ကြာကြာလည်းမဟုတ်တစ်ရက်တည်း။

ထိုအဖြစ်အပျက်မှာအိမ်တွင်းနိုင်ငံရေးတစ်ရပ်သာဟုဆိုနိုင်မည်လားတော့မသိ။ ဖခင်ဆုံးပါးပြီးနောက် ရန်ကုန်လိုနေရာမျိုးမှာလူတန်းစေ့ရုံနေနိုင်ဖို့ အမေကကုန်စိမ်းရောင်း အစ်ကိုကြီးကပန်းတိမ်လုပ်၊ အစ်မက စက်ချုပ်၊ ကျွန်တော်နှင့်ညီငယ်ကသတင်းစာပို့စသည်ဖြင့်ရုန်းကန်ကြရသည်။ စီးပွားရေးကို အမေကဦးဆောင်ခြင်းဖြစ်သော်လည်း မိသားစုအတွင်းစီမံခန့်ခွဲမှုမှန်သမျှအစ်ကိုကြီးကိုလွှဲအပ်ထားသည်။ အရေးအခင်းကာလဆန်ဈေးတွေတစ်ရိပ်ရိပ်တက်လာသဖြင့်ထမင်းမချက်ဘဲ  ဆန်ပြုတ်ပြုတ်ရန်အစ်ကိုကြီးက မီးဖိုချောင်တာဝန်ခံအစ်မဖြစ်သူကိုညွှန်ကြားသည်။  အမေက တစ်စုံတစ်ရာမဝေဖန်။ ကြီးမြင့်လာသော ဆန်ဈေးကိုအမေကိုယ်တိုင် ဦးညွှတ်လိုက်ရပြီထင်သည်။ ကျွန်တော်တို့အငယ်တွေမှာဤကိစ္စအတွက်ဘာမျှအထောက်အကူ မပြုနိုင်ကြသလို ဘာစောဒကမျှတက်ခွင့်ရှိကြသည်လည်းမဟုတ်။ သို့နှင့် အိမ်တွင်းရိက္ခာအရေးပေါ်စီမံချက်အရ ထမင်းအစားထိုးဆန်ပြုတ်စားသုံးရန်ဖြစ်လာလေတော့၏။

ထိုနေ့ထမင်းဝိုင်း(ဆန်ပြုတ်ဝိုင်း)မှာမေ့နိုင်ဖွယ်မရှိ။ မိသားစု တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်မိမည်ကိုပင်စိုးဘိသည့်အလားငြိမ်သက်နေကြသလိုပန်းကန်တွင်းမှဆံပြုတ်များအား  သူစိမ်းပမာအရောတဝင်မရှိကြ။ ညစာဝိုင်းကိုထိုနည်းနှင်နှင်ဖြတ်သန်းပြီးနောက်အမေက “ဆန်ပြုတ်နဲ့မဖြစ်ပါဘူးကွယ် နက်ဖြန်ကစပြီးထမင်းပြန်ချက်ရအောင်” ဟု အားလုံးရှေ့မှာအစ်မကိုပြောသည်။ အစ်ကိုကြီးကနုတ်ဆိတ်နေသည်။ ကံအားလျှော်စွာအရေးအခင်းကသိပ်မကြာလိုက်သလိုဆန်ဈေးကမောက်ကမတွေထင်သလောက်တာမရှည်ခဲ့သဖြင့် ကျွန်တော်တို့မိသားစုအခြေအနေမှာလည်းဆန်ပြန်ပြုတ်ရလောက်သည်အထိဆိုးမသွားခဲ့။ ပြောစရာမည်မည်ရရမရှိလှသော်လည်း ထိုအဖြစ်အပျက်ကထမင်းတစ်လုပ်၏တန်ဖိုးကိုပိုနားလည်စေခဲ့သည်မှာတော့ အမှန်ပင်ဖြစ်လေသည်။ အစိုးရကဖန်တီးသည်ဟုသတင်းကြီးခဲ့သော ထိုအရေးအခင်းကြောင့်အစိုးရအမြတ်ထွက်သည်ဟုပြောနိုင်စရာတခုမှာ မီးခဲပြာဖုံးအမျိုးသားရေးစိတ်ဓါတ် အထိုက်အလျောက်တူးဆွနိုင်ခဲ့ခြင်းဖြစ်ပေသည်။ “သန်းရှစ်ရာလောက်များဘီးစိပ်ကောင်းကောင်းတစ်ချောင်းရှိရင်ဖြစ်ပါတယ်” ဟူသောသတင်းစာကာတွန်းတစ်ကွက်က ထိုအချက်ကိုထင်ရှားaစခဲ့သည် (မြန်မာပြည်လူဦးရေသန်းနှစ်ဆယ်ကျော်ရှိသည့် ထိုစဉ်ကတရုပ်ပြည်၏လူဦးရေမှာသန်းရှစ်ရာကျော်ဖြစ်သည်)။

ဖြစ်ခဲ့သမျှတိုက်ဆိုင်မှုလားဖန်တီးမှုလားတိတိပပပြောရန်ခက်သော်ငြားလည်း အမြုတေပါတီကာလဝါဒဖြန့်ချိမှုတွေရှိခဲ့သည်မှာတော့အမှန်ပင်။ ထိုအတွင်းရခိုင်ဘက်မှာမုန်တိုင်းဝင်၍အပျက်အစီးတွေရှိသည်။ ရန်ကုန်မှာအာဏာသိမ်းခံဝန်ကြီးချုပ်ဟောင်းဦးနုအထိမ်းသိမ်းခံအဖြစ်မှလွတ်ကာစ မြို့နယ်စုံလမ်းတိုင်းစေ့လေဘေးအလှူခံထွက်သည်။  ဤသည်ကိုယတြာနည်းဖြင့်အာဏာပြန်ရအောင်ကြံသည်၊ အာဏာရူးသည် စသည်ဖြင့်လမ်းစဉ်ပါတီကေဒါတွေအမနာပပြောကြသည်။ ကျောင်းတွင်းကြက်ခြေနီသင်တန်းတခုမှာလာရောက်ဟောပြောသောယူနစ်ကော်မီတီဝင်တဦးကဆိုလျှင်ထိုအကြောင်း ခရေစေ့တွင်းကျမြိန်ရည်ယှက်ရည်ပြောရုံမက “ဦးနုဘာလုပ်နေသလဲ” ဟု သူ့နုတ်မှတိုင်ပေးပြီး “နိုင်ငံရေးအမြတ်ထုတ်နေတယ်” ဟု ကျွန်တော်တို့ကျောင်းသားတွေကိုသံပြိုင်လိုက်အော်စေခဲ့သည်။ လိုက်အော်ရင်းအော်ရင်းကကျွန်တော်တို့စိတ်တွေ ဇဝေဇဝါဖြစ်ကြရသည်တော့အမှန်ဖြစ်လေသည်။ ငယ်ငယ်ကဖေဖေ့စာအုပ်စင်မှာ မတောက်တခေါက်ဖတ်ခဲ့ဘူးသော ဦနု၏ပြည်ထောင်စုနီတိ၊ ငါးပါးသီလအစရှိသည့်စာအုပ်များကိုမြင်ယောင်မိသည့်ကြားမှပင် ကျွန်တော်လည်း လိုက်အော်ဖြစ်ခဲ့လေသည်။

နောက်ပိုင်းဦးနုဦးဆောင်သောစင်ပြိုင်အစိုးရတစ်ရပ်နယ်စပ်မှာထူထောင်သည့်သတင်းကြားရသည်၌ ကျွန်တော့်အတွက်ပို၍ရှုပ်ထွေးစရာတွေဖြစ်လေတော့သည်။ အစိုးရပိုင်မီဒီယာတွေကဦးနုကိုအာဏာရူးကြီးဟုပြောင်ပြောင်တင်းတင်းရှုံ့ချလာကြသည်။ နိုင်ငံရေးဆိုသည်ကို ကောင်းစွာနားမလည်သည့်နည်းတူ နိုင်ငံရေးနှင့်အာဏာ မည်သို့မည်ပုံဆက်စပ်သည်ကိုကျွန်တော်မသိ။ သည့်ထက်ပို၍နိုင်ငံရေးဓါးပြနှင့်နိုင်ငံရေးအမြတ်ထုတ်သူ(ဆိုပါတော့)မည်သူအာဏာပိုရူးကြောင်း ထိုအချိန်အထိကျွန်တော်မစဉ်းစားမိခဲ့။ နိုင်ငံရေးသည် ကျွန်တော့်အကြိုက်လ္ဘက်ရည်တစ်ခွက်မဖြစ်ခဲ့သည်မှာတော့သေချာသည်။ ကျွန်တော်တို့ကိုအာဘောင်အာရင်း သန်သန်ဟောပြောခဲ့သော ထိုယူနစ်ကော်မီတီဝင်ကာလတခုမှာ ပါတီသန့်စင်ရေးတွင်ပါဝင်ပြီးလမ်းဘေးရောက်၍ဘဝပျက်သွားသည်ကိုမျက်ဝါးထင်ထင်တွေ့ရသည်၌ လောကဓမ္မကိုဆင်ခြင်မိရပြန်သည်။ နိုင်ငံရေး မူးဝေတတ်သည့်အလေ့အထထိုကစခြင်းဖြစ်လေမလားမသိ။ 

တရုပ်ပြည်၏ယဉ်ကျေးမှုတော်လှန်ရေးနှင့်မရှေးမနှောင်းဆိုသလိုပင် တောတွင်းရောက်ဗမာပြည်ကွန်မြူနစ်ပါတီ၏ ဖြုတ်ထုတ်သတ်လမ်းစဉ်ပေါ်လာသည်။ ဆရာနှင့်တပည့်၊ မိဘနှင့်သားသမီးစွဲချက်တွေတင်ကြ သတ်ကြဖြတ်ကြဖြစ်ကုန်သည်။ ပါတီဥက္ကဋ္ဌသခင်သန်းထွန်းသူ့သက်တော်စောင့်၏လုပ်ကြံမှုကြောင့်တောတွင်းမှာပင်ကျဆုံးသည်။ အလံနီကွန်မြူနစ်ပါတီဥက္ကဌသခင်စိုးကိုမူအစိုးရမှဖမ်းဆီးရမိပြီး (ဖမ်းဆီးရမိသည်လားအလင်းဝင်ခြင်းလားခုချိန်မှာသိပ်မသဲကွဲတော့) နိုင်ငံတော်ပုန်ကန်မှုဖြင့်ခုံရုံးတင်စစ်ဆေးကာသေဒဏ်၊ ထိုမှလွတ်ငြိမ်းချမ်းသာခွင့်ပေးခံရသည်။ တဆက်တည်းမှာပင်ဖြတ်လေးဖြတ်အပါအဝင်အစိုးရ၏ စစ်ဆင်ရေးမျိုးစုံတို့ကြောင့် ကွန်ုမြူနစ်ပါတီဗဟိုပဲခူးရိုးမမှအရှေ့မြောက်နယ်စပ်ဒေသသို့ဆုတ်ခွာရသည့်နည်းတူ မြစ်ဝ ကျွန်းပေါ်ဒေသကရင်တိုင်းရင်းသားလက်နက်ကိုင်အဖွဲ့အစည်းများသည်လည်း ကရင်ပြည်နယ်ဘက်သို့ဆုတ်ကာ ကရင်အမျိုးသားအစည်းအရုံးဌာနချုပ်နှင့်ပူးပေါင်းသွားခဲ့သည်။

ထိုအတောအတွင်းပါလီမန်အစိုးရအဖွဲ့ဝင်ဟောင်းများဦးဆောင်ကာ ပြည်ချစ်ပါတီကိုထိုင်းမြန်မာနယ်စပ်တွင် ဖွဲ့စည်းပြီးစင်ပြိုင်အစိုးရတစ်ရပ်ထူထောင်သည်။ အာဏာသိမ်းအစိုးရကမူ ၎င်းတို့ကိုပြည်ပြေးဟု ရည်ညွှန်း သုံးနှုံးသည်။ ထိုအဖွဲ့မှမြေအောက်လှုပ်ရှားမှုများလုပ်ဆောင်ရန် ပြည်တွင်းသို့ဝင်လာသူများကို ထောက်လှန်းရေးမှဖေါ်ထုတ်ပြီးတရားစွဲဆိုကာသေဒဏ်အပါအဝင်ကြီးလေးသောပြစ်ဒဏ်များချမှတ်သည်။ ဤသည်တို့မှာ အစိုးရမီဒီယာများ၏ထုတ်လွှင့်မှုမှသိရှိရခြင်းဖြစ်၏။ အထူးသဖြင့်သတင်းစာ။ ထိုခေတ်က ကျွန်တော်တို့ဆီမှာ ရုပ်မြင်သံကြားမပေါ်သေး။ အိမ်တိုင်းစေ့ရေဒီယိုမရှိကြသေး။ သတင်းစာပို့သမားကျောင်းသားမို့ သတင်းစာကတော့ကျွန်တော်နှင့်နီးစပ်သည်။ သို့ရာတွင် နိုင်ငံရေးနှင့်ပတ်သက်၍ကျွန်တော်ဖတ်ရှုရသမျှမှာ အမှားအမှန်ထက် အနိုင်အရှုံးသတင်းတွေ ချည်းဖြစ်နေသည်ကိုသတိထားမိလေသည်။

သတင်းစာပို့ရင်းကျောင်းတက်ရသည့်အတွက်နေ့စဉ်သတင်းစာပေါင်းစုံဖတ်ရှုခွင့်ရခြင်းတည်းဟူသော အကျိုးတစ်ရပ်ရရှိခဲ့၏။ ဖတ်လည်းဖတ်ဖြစ်ခဲ့သည်။ လုပ်သား၊ ကြေးမုံ၊ ဗိုလ်တထောင်၊ ဟံသာဝတီ၊ မြန်မာ့အလင်းနှင့် ရန်ကုန်သတင်းစာများ ဖြစ်ကြသည်။ လုပ်သားမှအပကျန်သတင်းစာအားလုံးမှာပြည်သူပိုင်သိမ်းထားသည့်သတင်းစာဟောင်းတွေဖြစ်ကြသည်။ လုပ်သားဟုအများခေါ်ကြသောလုပ်သားပြည်သူ့နေ့စဉ် သတင်းစာမှာအသစ်ထုတ်ဝေသည့်သတင်းစာဖြစ်ပြီး အစိုးရအာဘော်ဟုပြော၍ရမည်ထင်သည်။ စက္ကူအမျိုးအစားနှင့်သတင်းစာအရွယ်အစားကအစဆွဲဆောင်မှုရှိအောင်တစ်မူထူးခြားစွာထုတ်ဝေခဲ့သည်။ ယ္ခုခေတ် Straits Times တို့လို Bangok Post တို့လို IHT (international Herald Tribune) တို့လိုဒီဇိုင်းမျိုး အရွယ်အစားမျိုး။ သို့ရာတွင် ပြည်သူ့ထံအာဏာပြန်အပ်၍ပြည်သူ့ကောင်စီများပေါ်ပေါက်လာပြီး ပထမလေးနှစ် သက်တမ်းကာလမှာပင် “ရွှေဖြင့်စက်၍ဝယ်ယူရသောစက္ကူဈေးများကြီးမြင့်လာမှုကြောင့်”  ဟူသော အကြောင်းပြချက်ဖြင့်လုပ်သားပြည်သူ့နေ့စဉ်မြန်မာအင်္ဂလိပ်သတင်းစာနှစ်စောင်စလုံးကို အရွယ်အစား ထက်ဝက်ခြုံ့လိုက်သည်။ ယင်းမှာယာယီအစီအစဉ်မျှသာဖြစ်ကြောင်း၊ အရွယ်ငယ်သွားသော်လည်းသတင်း အရေအတွက်နှင့်အရည်အသွေးတို့ကိုထိခိုက်စေမည်မဟုတ်ကြောင်း စက္ကူဈေးပုံမှန်ပြန်ဖြစ်လျှင်ဖြစ်ခြင်းမူလအရွယ်အစားနှင့်အဆင်အပြင်အတိုင်းပြန်လည်ထုတ်ဝေမည်ဖြစ်ကြောင်း ကတိပေးသည့်ကြော်ငြာကို ရက်အတန်ကြာထည့်သွင်းပေးခဲ့သေးသည်။ သို့ရာတွင် နောက်ထပ်ဆယ်စုနှစ်တစုကျော်အကြာ တစ်ပါတီအစိုးရနှင့်အတူသတင်းစာထုတ်ဝေမှုရပ်ဆိုင်းသွားသည့်တိုင်မူလအရွယ်အစားသို့ပြန်မရောက်ခဲ့။ ထို့အတူ အစိုးရမှာလည်း ပြုတ်သာသွားရော့မိမိစကားကိုမိမိတန်ဘိုးထားရကောင်းမှန်းသိပုံရမသွားခဲ့။ ထိုသို့သော နိုင်ငံရေးဇာတိပုညတွေအကြားမှာ တစ်တိုင်းပြည်လုံးကျွန်စုပ်ပစ်သည့်သရက်စေ့ဘဝသို့ရောက်ခဲ့ရသည်မှာ ထူး၍အံ့သြဖွယ်လည်းမရှိတော့။ 

သို့ဆိုသည့်တိုင် အရှိန်ရစပုဂ္ဂလိကစက်ရုံအလုပ်ရုံစီးပွားရေးလုပ်ငန်းအားလုံး ဆိုရှယ်လစ်မြေဘုတ်ဘီလူး ဖမ်းစားခံရခြင်း၏အကျိုးဆက်ကလက်ငင်းဒိဋ္ဌကျရောက်လာသည်တော့မဟုတ်။ လွပ်လပ်ရေးသည်ဘက်ခေတ်မှာလွပ်လွပ်လပ်လပ်ဖွံ့ဖြိုးခွင့်ရခဲ့သောနိုင်ငံ၏စီးပွားအခံက ထုနှင့်ထည်နှင့်ကျန်ခဲ့သေး၍ဖြစ်သည်။ သတင်းစာထဲမှ ာနိုင်ငံတော်၏ပြည်တွင်းပြည်ပလှည့်လည်သုံးစွဲငွေနှင့် အရံငွေကြေးတန်ဘိုးများကို နားလည်သည်နားမလည်သည်အပထားလစဉ်တွေ့နေရသေးသည်။ မှတ်သားမိသမျှထိုကြွယ်ဝသမျှအားလုံး နိုင်ငံတော်အာဏာကိုပြည်သူ့ထံသို့ ဘုရားစူးပြန်အပ်ချိန်အရောက်မှာ ကြက်ပျောက်ငှက်ပျောက် ပျောက်နှင့်ကုန်ကြသည်။ ကိန်းဂဏန်းများနေရာတွင်မိုးတစ်လုံးလေတစ်လုံးဝါဒဖြန့်သတင်းတွေတင်းကြမ်းနေရာယူ လာကြသည်၏နောက်တွင်စီးပွားရေးအဆင်းခရီးကြမ်းကြီးတခုကိုအရှိန်အဟုန်ဖြင့်ဖြတ်သန်းခဲ့ကြရသည်မှာ ယ္ခုတိုင်အတောမသတ်နိုင်တော့။ သွးလေသူဆရာတင်မိုး၏လေသံကိုတုပပြီးပြောရလျှင် “ဆေးလိပ်လည်းတိုနေလည်းညို” ခဲ့ပြီ။ ရာစုဝက်မျှဇကောထဲကဇီးဖြူသီးတွေပမာ ဗြောင်းဆန်အောင်လူးလှိမ့်ခဲ့ကြရသော ကျွန်တော်တို့ပြည်သူတွေလည်းအိုခဲ့ကြပြီ။ ကမ္ဘာ့အလယ်တိုင်းပြည်၏ဂုဏ်သိက္ခာလည်း ငယ်လွန်းမက ငယ်ခဲ့ရပြီ။ သည်လိုနိုင်ငံရေးမှော်ရုံတောထဲမှာဒီမိုကရေစီသမင်ပျောက်ရှာနေသူတွေကို လေးစားအားကျသော်ငြားကာယကံမြောက်တော့ကျွန်တော်မပါဝင်ခဲ့။ ဘယ်ချောက်ကာညာလှမ်းသည့်အလုပ်မျိုး ကျွန်တော် အာရုံမရ။ ၇၄ ဖွဲ့စည်းပုံကိစ္စကတည်းကကျွန်တော့်ကိုယ်ကျွန်တော် သိခဲ့ပြီ။ 

လွပ်လပ်ရေးနှင့်အတူပေါက်ဖွားလာခဲ့သော မြန်မာ့ပထမဆုံးအခြေခံဥပဒေသည်  ၁၄နှစ်သားအရွယ်မှာ စစ်အာဏာရှင်လက်ချက်ဖြင့် ဇီဝိန်ချုပ်ခဲ့ရသည်။ နောက်ထပ်၁၂နှစ်အကြာ ၁၉၇၄ ခုနှစ်တွင် “မြန်မာ့ဆိုရှယ်လစ် လမ်းစဉ်ပါတီသည် တစ်ခုတည်းသောနိုင်ငံရေးပါတီဖြစ်၍နိုင်ငံတော်ကိုဦးဆောင်သည်” ဟု      အစချီသော  ဖွဲ့စည်းပုံအခြေခံဥပဒေသစ်တစ်ရပ်ကိုတနိုင်ငံလုံးအတိုင်းအတာဖြင့်ဆန္ဒခံယူအတည်ပြုခဲ့သည်။ တနည်းအားဖြင့်တစ်ပါတီအုပ်ချုပ်ရေးယန္တရားကိုအသက်သွင်းခဲ့သည်။ ၉၃%ထောက်ခံမဲရရှိခဲ့သည်ဆိုသော ထိုဆန္ဒခံယူပွဲနှင့်ပတ်သက်၍ ထီးတန်းသား၏အတွေ့အကြုံကမှတ်တမ်းတင်လောက်သည်။ “ငါ့ကွာ ဒါကြီးကဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ်အတည်ဖြစ်တော့မှာသိနေပေမယ့် ရာနှုံးပြည့်ထောက်ခံတယ်လို့သမိုင်းမတွင်ရစ်အောင်ဆိုပြီး အမဲပုံးထဲသေသေချာချာထည့်လိုက်ပါတယ်၊ အချိန်ကုန်လို့မဲရေတဲ့အခါကျတော့ဘယ်လိုကဘယ်လိုဖြစ်သွားတယ် မသိဘူး  ၁၀၀% အဖြူဆိုပြီး မဲရုံရှေ့မှာခပ်တည်တည်ကြော်ငြာကပ်သွားတယ်၊ သမိုင်းလိမ်ကြီးကွ”။ 

ထုံးဆံအတိုင်း ပန်းတနော်လမ်းသားကကွန်မြူနစ်ဝါဒ၌သက်ဝင်ယုံကြည်သူဖြစ်သဖြင့် တိတိကျကျပြောရလျှင်ဗမာပြည်ကွန်မြူနစ်ပါတီအပေါ်တွင်သက်ဝင်ယုံကြည်သူဖြစ်သဖြင့် မြန်မာ့ဆိုရှယ်လစ်လမ်းစဉ်ပါတီ မှ ရေးဆွဲသောအခြေခံဥပဒေကိုထောက်ခံမဲမပေး။ သူ့စကားအရရန်ငါမျဉ်းပြတ်သည်။ ဉာဏ်ကျယ်လေးဟု ရင်းနှီးသူတွေကခေါ်လေ့ရှိသောထီးတန်းသားကျတော့ ကိုယ့်သမိုင်းကိုယ်ရေးရင်း ကန့်ကွက်ခဲ့သည်။ ကျွန်တော်ကမူ သာမန်ကာလျှံကာအတွေးဖြင့် ဒါကြီးကိုဒီလောက်ပြဋ္ဌာန်းချင်နေကြတာ  ပြဋ္ဌာန်းကြပါစေဟု အလွယ်တကူထောက်ခံမဲပေးခဲ့သည်။ ကျွန်တော့်နိုင်ငံရေးအမြင်က ထိုမျှအူလည်ဆူလည်နိုင်သည်၊ တနည်း ထူပြိန်းသည်။ နောက်ပိုင်း ရှစ်ဆယ့်ရှစ်အရေးအခင်းလိုမျိုးဖြစ် ထိုဖွဲ့စည်းပုံကိုလက်ညှိုးထိုးစရာကြုံလာသည့်အခါ စိတ်မသက်မသာဖြစ်ရသော်လည်းထူးထူးထွေထွေနောင်တရသည်မျိုးတော့မရှိခဲ့။ နှမ်းတစေ့ကြောင့် ဆီဖြစ်ခဲ့သည်မဟုတ်။ သို့ရာတွင် ဘဝမှာနှမ်းဖြစ်ခဲ့ဖူးသည်ကိုလည်းငြင်းကွယ်၍တော့မရ။ 

စင်စစ် ၁၉၇၄ ခုနှစ်သည်ကျွန်တော်တို့နိုင်ငံ၏သမိုင်းတွင်အထင်ကရဖြစ်ခဲ့သည်အမှန်။ ဖွဲ့စည်းပုံအေခြေခံဥပဒေသစ်ကိုလွပ်လပ်ရေးနေ့ထက်တစ်ရက်စော၍ ဇန္နဝါရီလ(၃)ရက်နေ့တွင်အောင်ပွဲခံပြဋ္ဌာန်းခဲ့ခြင်း၊ ထိုဥပဒေအရပြည်သူ့ကိုယ်စားလှယ်ဆိုသူတို့ကိုရွေးချယ်တင်မြှောက်ခဲ့ကြခြင်းနှင့်ထိုပြည်သူ့ကိုယ်စားလှယ်ဆိုသူ တို့ဖြင့် ပြည်သူ့လွတ်တော်ဆိုသည်ကိုကျင်းပခဲ့ခြင်းတို့မှာအုပ်ချုပ်သူတို့၏သမိုင်းဖြစ်ခဲ့ပြီး ဇွန်လအလုပ်သမား အရေးအခင်းနှင့် ဒီဇင်္ဘာလဦးသန့်အရေးအခင်းတို့မှာအုပ်ချုပ်ခံပြည်သူတို့၏ သမိုင်းအဖြစ်အထင်ကရ ကျန်ရစ်ခဲ့ကြသည်။ ထိုအချိန်တွင် တက္ကသိုလ်ရောက်နေပြီမို့အဖြစ်အပျက်တွေအပေါ် ကောင်းစွာချင့်ချိန်နိုင်စွမ်းရှိပြီဖြစ်သလို ယုံကြည်ချက်ခံယူချက်တို့ဖြစ်တည်စပြုလာကြပြီ။ သို့ရာတွင် နိုင်ငံရေးနှင့်ပတ်သက်လာလျှင် ကျွန်တော့်အမြင်ကမစူးရှ။ ပန်းတနော်လမ်းသားစကားဖြင့်ပြောရလျှင်တွေဝေတတ်၏။ ထို့ကြောင့်လည်း ၇၄ ဖွဲ့စည်းပုံဥပဒေကိုအလွယ်တကူထောက်ခံခဲ့ခြင်းဖြစ်ပေမည်။ တနိုင်ငံလုံးကိုဖိနှိပ်မည့်ဖွဲ့စည်းပုံကို အလွယ်တကူထောက်ခံခဲ့ပြီး ရပ်ကွက်ကိုယ်စားလှယ်ရွေးကောက်ပွဲကျကာမှ အတိုက်အခံပြုစင်ပြိုင်မဲပုံးထောင်ရာတွင်တက်ကြွဖူးခဲ့သည်လည်းရှိသည်။ ထိုအဖြစ်အပျက်ကြောင့် ထိုဖွဲ့စည်းပုံနှင့်တစ်ခါဆက်ဆံ ဆယ်ခါလန်ဖြစ်ရသလို၊ ကိုယ့်ကိုကိုယ်နိုင်ငံရေးမအူမလည်အဖြစ်သိခဲ့ရခြင်းဖြစ်သလို ထိုအဖြစ်အပျက်ကြောင့် ပန်းတနော်လမ်းသား၏ “ဆိတ်ခေါင်းချည်ပြီးခွေးသားရောင်းမှန်းသိသိကြီးနဲ့ဝယ်ပြီးကာမှ အရိုးများသောချေးခါးသောမင်းကသွားလုပ်ချင်တာကိုး၊ ခံရတာကောင်နည်းသေး” ဟု အတွယ်ခံခဲ့ရခြင်းလည်းဖြစ်ပေသည်။ 

ဖြစ်ပုံမှာ ပထမအကြိမ်ရွေးချယ်ပွဲတွင်ကျွန်တော်တို့ရပ်ကွက်ကိုယ်စားလှယ်အဖြစ် ရွေးကောက်တင်မြှောက်ခံရန် လက်ရှိရပ်ကွက်လုံခြုံရေးကော်မီတီဝင်ကို ပါတီကအမည်စာရင်းသွင်းခဲ့၏။ ထိုပုဂ္ဂိုလ်သည်မော်လမြိုင် အဆက်အနွယ်ဖြစ်ပြီး မှောင်ခိုကုန်ကူးသည့်လုပ်ငန်းဖြင့်အသက်မွေးသည်ကိုတစ်ရပ်ကွက်လုံးအသိ။ ထိုခေတ် အနေအထားအရ မှောင်ခိုလုပ်ငန်းလုပ်ကိုင်ခြင်းသည် သာမာန်ရပ်ကွက်သားအနေဖြင့်ရော ဗဟိုဦးစီးစံနစ်ဖြင့် ခန့်ထားခံခဲ့ရသောရပ်ကွက်လူကြီးတစ်ဦးအနေနှင့်ပါ အထူးတလည်ပြောစရာမရှိ။ ပုဂ္ဂိုလ်ရေးအရလည်း သူ၏သားတွေမှာကျွန်တော်တို့နှင့်ဘော်လုံးကန်ဖက်။ မိသားစုချင်းလည်းရင်းနှီးကြသည်။ သို့ရာတွင် တည်ဆဲဥပဒေများနှင့်မညိစွန်းသူဟုအတိအလင်းသတ်မှတ်ထားသည့်ပြည်သူ့ကိုယ်စားလှယ်အဖြစ် ဝင်ရောက်အရွေးခံခြင်းငှါမူမသင့်ဟုယူဆကြသည်။ ရွာလွန်ရွက်တိုက်သည်ဟုမခံချည့်မခံသာဖြစ်သူတွေဖြစ်ကြသည်။ ဦးဆောင်ပါတီမှတင်မြှောက်သည့် ကိုယ်စားလှယ်သောဘာသောနားမလည်ဟုဆိုသူတွေဆိုကြသည်။  ပြည်သူ့ဥပဒေပြည်သူ့ဆန္ဒပြည်သူ့ကိုယ်စားလှယ်ပြည်သူ့အစိုးရစသည်ဖြင့် ပြည်သူချင်းမိုးမွှန်နေသော အသစ် စက်စက်အခြေခံဥပဒေကို ယုံကြည်စွာခြေကန်ပြီးမိုက်လိုကြသူတွေနှင့်အတူ ကျွန်တော်ပါဝင်လှုပ်ရှားခဲ့သည်။ အများလေးစားကြသော တစ်လမ်းတည်းနေ ပညာတတ်လုပ်ငန်းရှင်လူရွယ်တစ်ဦးအား သူ့ဇနီးဖြစ်သူက အတန်တန်တားမြစ်သည့်ကြားမှ အမည်စာရင်းတင်ကာစင်ပြိုင်အရွေးခံနိုင်ရန် ကြိုးပန်းခဲ့ကြသည်။ 

တိုတိုပြောရလျှင်ကျွန်တော်တို့ရှုံးသည်။ ရပ်ကွက်နှစ်ခြမ်းကွဲရမလိုအထိသတင်းကြီးခဲ့သောထိုဖြစ်စဉ်အပြီးမှာ ကျွန်တော်အပါအဝင်တက်ကြွလှုပ်ရှားလူငယ်များအားလုံးနှစ်ဖက်အငြိုငြင်ခံလိုက်ကြရသည်။ နောက်ပိုင်း ကျွန်တော်တို့မိသားစုတစ်ခြားရပ်ကွက်သို့ပြောင်းရွှေ့နေထိုင်ကြသောကြောင့်အလှမ်းဝေးသွားသည့်တိုင် ထိုအဖြစ်တို့က အနည်းဆုံးကျွန်တော့်အတွက်အမှတ်တရကျန်ခဲ့သည်။ ပို၍အမှတ်ရစရာဖြစ်သွားရသည်က ဝေဖန်ရန်ခက်သောတစ်ဆင့်စကားအချို့ကြောင့်ဖြစ်၏။ ထိုနှစ်ကုန်ပိုင်းဦးသန့်အရေးအခင်းတွင်ပါဝင်လှုပ်ရှားရင်း ဘွဲ့နှင်းသဘင်ခန်းမ၌ စင်မြင့်ပေါ်မှကျွန်တော်စကားပြောခဲ့သည်။ ထိုခေတ်ထုံးဆံအတိုင်းမျက်နှာကိုမမှတ်မိအောင်လက်ကိုင်ပုဝါစည်းလျက်ပြောခဲ့ခြင်းဖြစ်သလိုထိုခေတ်ထုံးဆံအတိုင်းထောက်လှမ်းရေး၏ ဓါတ်ပုံမှတ်တမ်းတွင်ပါသွားနိုင်သည်ကိုသိလျက်သတ္တိခဲလုပ်ကာပြောခဲ့ခြင်းလည်းဖြစ်၏။ နောက်ပိုင်းကြားသိရသည်မှာ ထိုဓါတ်ပုံအပါအဝင်ဓါတ်ပုံအချို့ ကျွန်တော်နေခဲ့ဖူးသောရပ်ကွက်မှကျွန်တော်ကန့်ကွက်ခဲ့ဖူးသော ပြည်သူ့ကိုယ်စားလှယ်ထံသို့ရောက်ရှိအတည်ပြုချက်တောင်းခံခဲ့ရာ ထိုပုဂ္ဂိုလ်မှကျွန်တော်မဟုတ်ကြောင်း အခိုင်အမာပြောဆိုအာမခံလိုက်သည်ဆို၏။ ယုံသည်မယုံသည်ထား၊ မမေ့နိုင်စရာတိုက်ဆိုင်မှုတခုတော့ ဖြစ်ခဲ့ရပေသည်။ 

အမှန်စင်စစ်တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားဘဝ ကျွန်တော်ပထမဆုံးကြုံခဲ့ရသောလူထုအုံကြွမှုမှာ အလုပ်သမား အရေးအခင်းဖြစ်၏။ ဒုတိယနှစ်အတန်းတင်စာမေးပွဲဖြေဆိုကာနီးဇွန်လတွင်ဖြစ်လေသည်။ စားဝတ်နေရေး ကျပ်တည်းမှုကိုအကြောင်းပြု၍ရန်ကုန်နှင့်မန္တလေးရှိ ပြည်သူပိုင်စက်ရုံအချို့တွင်အလုပ်သမားများ၏ဆန္ဒပြတောင်းဆိုမှုများရှိကြကြောင်း သတင်းတွေဖြစ်ပေါ်နေသော်လည်း သတင်းစာနှင့်အသံလွှင့်ဌာနများက သတင်းမှောင်ချထားကြသည်။ အကြောက်တရားနှင့်ကောဠာဟလအကြားလုံးပါးပါးနေပြီဖြစ်သော ပြည်သူတွေမှာလည်း ဟိုအရေးသည်အရေးထက်ကိုယ့်အရေးကိုယ်ဦးစားပေးဘို့ ဘဝပေးအသိအရလှုပ်ရှားနေကြသလို စာမေးပွဲရာသီမို့တက္ကသိုလ်ကျောင်းသား အများစုစာဘက်တွင်အာရုံကျချိန်ဖြစ်နေရာ အလုပ်သမားအရေးအခင်းသတင်းမှာနေရာရသင့်သလောက်မရ၊ ကြားသင့်သလောက် မကြားရသလိုဖြစ်နေလေ၏။ သို့ရာတွင် ဇွန်လ၆ရက်နေ့ ညနေပိုင်းအတန်းတွေပြီး၍အိမ်ပြန်ရန်ကျောင်းပြင်သို့ ကျွန်တော်ထွက်လာချိန်၌ ကားမှတ်တိုင်တွင် ကျောင်းသားကျောင်းသူတွေသာရှိပြီး ဘတ်စကားတစ်စင်းတလေမျှလမ်းပေါ်မတွေ့ရ။ သမိုင်းချည်စက်မှဆန္ဒပြလုပ်သားထုချီတက်ဖို့လမ်းပေါ်ထွက်လာကြသည်ကို ပိတ်ဆို့ထားသဖြင့် ဘတ်စကားများ လှည်းတန်းမှလှည့်ပြန်ကြရသည်ဟုပြောဆိုသံကြားရသည်။ တခြားရွေးစရာမရှိသည်ရောစပ်စုလိုစိတ်ကြောင့်ရောအင်းစိန်လမ်းမကြီးအတိုင်းလမ်းလျှောက်ပြန်ရန်ဆုံးဖြတ်ခဲ့သည်။ 

သမိုင်းချည်စက်ရှေ့တွင်ခေါင်းဆောင်ပိုင်းဖြစ်ဟန်တူသူအလုပ်သမားတစုကို ဘာရေးထားမှန်းမမှတ်မိတော့သောနဖူးစည်းစာတမ်းကိုင်လျက်တွေ့ရသည်မှအပ ထူးထူးခြားခြားလှုပ်ရှားမှုမရှိ။ ယ္ခုခေတ်အလို ငြိမ်းချမ်းစွာဆန္ဒထုတ်ဖေါ်နေသည့်သရုပ်သကန်ဟုဆိုရပေမည်။ လမ်းဘေးဝဲယာတွင်ရပ်ကြည့်နေသူ အတန်အသင့်များပြားသောလူထုတွေထံမှာလည်း ဆူဆူပူပူအရိပ်အယောင်မမြင်။ အုတ်ကျင်းဂုန်နီစက်ရုံလမ်းအလွန် အင်းစိန်လမ်းမကြီးပေါ်တွင်သံဆူးကြိုးပေါင်များကန့်လန့်ဖြတ်ချထားပြီး ဒိုင်းတွေလွှားတွေအသင့်နှင့်ရဲတပ်ဖွဲ့ဝင်အချို့ရှိနေကြ၏။ ဗါဒါဘက်စက်မှုအိမ်ယာဝင်းအလွန် လမ်းဘေးမြေကွက်လပ်တွင်မူဂျီ(၃)လက်နက်ကိုယ်စီဖြင့် တပ်ဖွဲ့တဖွဲ့ကိုတွေ့ရသည်။ တပ်သားအများစုမှာအသက်၂၀ပင်ကျော်ပုံမရ။ နေလောင်ထားသည့် အသားအရေညိုညစ်ညစ်တို့အောက်ဝယ် နုနယ်သောရုပ်ရည်သွင်ပြင်တွေကမဖုံးနိုင်မကွယ်နိုင် အထင်းသား။ ဝန်းကျင်ရပ်ကွက်များမှဖြစ်ဟန်တူသော ကလေးသူငယ်အချို့ သူတို့အားဝိုင်းရံလျက်မျောက်ပွဲကြည့်သလို ကြည့်နေကြ၏။ 

ထိုအခိုက်အတန့်မှာပင်လမ်းမပေါ်မှပေါက်ကွဲသံအချို့နှင့်အတူ လူများလမ်းဘေးသို့ပြိုဆင်းလာကြသည်။ မျက်ရည်ယိုဗုံး၊ လက်ကိုင်ပုဝါ၊ ရေစသောအသံတွေကြားရပြီး အတန်ငယ်ရုပ်ရုပ်သဲသဲဖြစ်သွားသည်။ ဒါမျိုးအတွေ့အကြုံမရှိခဲ့ဖူးသော ကျွန်တော်ရုတ်တရက်ဘာလုပ်၍ဘယ်သွားရမှန်းမသိ။ သူများတွေနှင့်ရော၍ မပြေးချင်၊ ကိုယ့်နယ်မြေမဟုတ်သဖြင့်ပြေးလည်းမပြေးတတ်။ အခြေအနေကသိပ်ရှုပ်ရှုပ်ထွေးထွေး မဟုတ်သေးသည်မို့  မလှုပ်မယှက်ရပ်နေကြသော ထိုလက်နက်ကိုင်တပ်ဖွဲ့၏ရှေ့မှပင်ဖြတ်ကာ အိန္ဒြေမပျက်ဆက်လျှောက်ခဲ့သည်။  ရှေ့ဆုံးတန်းနှင့်လေးငါးပေခန့်သာကွာမည်။ ထိုစဉ် ဝိုင်းအုံကြည့်နေကြသောကလေးအုပ်စုတွင်းမှ ကိုးနှစ်ဆယ်နှစ်အရွယ်ကလေးငယ်တစ်ဦးက ဘာမပြောညာမပြောအုတ်ခဲပိုင်းတစ်ခုကိုကောက်ပြီး ကျွန်တော့်ရှေ့မှပြေးထွက်သွားသည်။ 

ကျွန်တော် ထိုခလေးကိုတားမြစ်ချိန်ပင်မရလိုက်။ သူပစ်လိုက်သောခဲကရှေ့ဆုံးတန်းရဲဘော်တစ်ဦး၏ ရင်ဘတ်ကိုတည့်တည့်မှန်သည်။ ကျွန်တော့်အံ့သြမှုကခလေးထံမှထိုစစ်သားငယ်ဆီသို့ ရောက်သွားရ၏။ ကလေးကပစ်သည်ဆိုပေမင့် ပစ်သည့်အကွာအဝေးနှင့်အုတ်ခဲပိုင်းအရွယ်အစားကြောင့် ထိမှန်အားမသေးကြောင်းရပ်နေသောပုံစံပျက်သွားခြင်းနှင့်သူ့မျက်နှာတချက်ရှုံ့သွားခြင်းတို့ကြောင့်သိနိုင်၏။ သို့ရာတွင် ထိုစစ်သားငယ်သည်၎င်း၊ သူတို့အတွင်းမှတစ်ဦးတယောက်သည်၎င်း ကလေးကိုတစုံတရာပြောဆိုလက်တုံ့ပြန်ခြင်းမပြုကြ။ ကိုင်စွဲထားသော လက်နက်နှင့်တစ်ခုခုတုံ့ပြန်လျှင်လည်း ပစ်ပြေးပြေးသည့်ခလေးထက်အံ့အားသင့်ကျန်ရစ်သောကျွန်တော်အပါအဝင် လူကြီးတစ်ဦးစနှစ်ဦးစတို့သာကိုယ်ကျိုးနည်းဘွယ် ရှိလေသည်။ 

ထိုနေရာမှ ဆက်လျှောက်လာပြီးလူအုပ်ပါးသည့်နေရာလမ်းမပေါ်သို့ပြန်တက်ချိန်တွင်မြန်မာ့အသံမှပုဒ်မ ၁၄၄ ကြေငြာချက်ထုတ်လွှင့်သည်ကိုကြားရသည်။ မီးနစ်အနည်းငယ်အကြာတွင် စောစောကရုပ်ရုပ်သဲသဲဖြစ်သည့် နေရာလောက်ဆီမှပစ်ခတ်သံတွေထွက်ပေါ်လာ၏။ အမိန့်အရပစ်သူတွေထဲမှာခဲမှန်ခံထားရသော စစ်သားငယ်ပါ၊ မပါ၊ ပါခဲ့လျှင်ဘယ်လိုခံစားချက်နှင့်ဘယ်သူတွေကို ဦးတည်ပစ်ခတ်မည်ကိုကျွန်တော်မသိ။ ပုဒ်မ ၁၄၄ သာ မီးနစ်အနည်းငယ်စော၍ထုတ်ပြန်ခဲ့လျှင်ဟူသောအတွေးဝင်လာသည်ကိုတော့မှတ်မိနေသည်။ ထိုနေ့က အိမ်ပြန်မရောက်မီ တစ်နိုင်ငံလုံးရှိတက္ကသိုလ်၊ကောလိပ်၊ သိပ္ပံနှင့်အခြေခံပညာကျောင်းများအားလုံး ရက်အကန့်အသတ်မရှိပိတ်သည့်ကြေငြာချက်ကိုကြားရလေသည်။ အရေးအခင်းကြောင့်ကျောင်းရက်ရှည်ပိတ်ခြင်းကိုတက္ကသိုလ်တွင်ပထမဆုံးနှင့်ကျောင်းသားဘဝတွင် (တရုပ်ဗမာ အရေးအခင်းပြီးလျှင်) ဒုတိယ အကြိမ်အဖြစ်ကြုံရခြင်းဖြစ်လေ၏။ ထိုမှစ၍ကျောင်းသက်တန်းတစ်လျှောက် ဖွင့်ရက်ထက်ပိတ်ရက်ပိုများခြင်း၊ စာမေးပွဲများတစ်နှစ်နှစ်တန်းနှုံးဖြေရခြင်း၊ မြို့နယ်များတွင်ဖြေဆိုရခြင်းစသည်များဆက်တိုက်ကြုံခဲ့ရခြင်းမှာ ကျွန်တော်တို့မျိုးဆက်၏နိုင်ငံရေးပုံရိပ်တခုဟုဆိုလျှင်ရမည်လားမသိ။

Wednesday, August 7, 2013

ကျွန်တော်နှင့် နိုင်ငံရေး (၁)


“လူဆိုသည်မှာနိုင်ငံရေးသတ္တဝါတစ်မျိုးသာလျှင်ဖြစ်ပေသည်” ဆိုသောစကားကိုကျွန်တော်မှတ်သားရသည်မှာ ဖေဖေ့မှတ်စုစာအုပ်ထဲမှ ဖြစ်သည်။ ဖေဖေကစာအလွန်ဖတ်သလို မှတ်စုမှတ်တမ်းမပြတ်ရေးလေ့ရှိသူလည်းဖြစ်၏။ မကွယ်လွန်မီရက်ပိုင်းအလိုအထိဆေးရုံခုတင် ပေါ်တွင်ရေးခဲ့သောနေ့စဉ်မှတ်တမ်းအပါအဝင် ဖေဖေ့မှတ်တမ်း စာအုပ်အတော်များများကျွန်တော့်အတွက် ရတနာသိုက်သဖွယ် ကျန်ရစ်ခဲ့ဖူးသည်။ အိမ်ခြေရာခြေအတည်တကျမရှိသည့်အခြေအနေတွေကြားမှာ ထိုရတနာသိုက်ကြီးပါပျောက်ပျက်ခဲ့ရာ၌ အချို့နုတ်တက်ရသရွေ့သာကျန်ရစ်တော့လေရာ အထက်ပါစာသားလေးတစ်ခု အပါအဝင်ဖြစ်သည်။ အစကမည်သူ့လက်ရာမှန်းပင်မသိခဲ့။ အတွေးအခေါ်ပညာရှင်ကြီးအရစ္စတိုတယ်(Aristotle)၏ကမ္ဘာကျော် အဆိုအမိန့်တစ်ခုဖြစ်ကြောင်းမူရင်းစာသားနှင့်အတူတကွနောက်ပိုင်းတွင်မှသိရှိခဲ့ရသည်။

နိုင်ငံရေးဆိုသည်ကိုတိကျသောအဓိပ္ပါယ်ဖွင့်ဆိုချက်နှင့်တစ်ကွ ယ္ခုအချိန်ထိကျွန်တော်နားမလည်။ သို့ရာတွင် ယ္ခုအခါတွင်တွင်ကျယ်ကျယ်ပြောဆိုနေကြသောဗမာပြည်နိုင်ငံရေးရေစီးကြောင်းထဲမှာ အနိမ့်ဆုံးမြေဇာပင် တစ်ပင်အဖြစ်ဖြင့်တော့အလျဉ်မပြတ်စီးမျောခဲ့ရစီးမြောနေဆဲလည်းဖြစ်သည်။ လူ့အဖွဲ့အစည်းထဲကလူသားတယောက်မို့ မရှောင်လွှဲသာခဲ့။ ရှောင်လွှဲ၍ရနိုင်မည်မမျှော်လင့်သလို ရေစီးကြောင်းတစ်ခုလုံးရပ်တန့်သွားစေဖို့ သို့တည်းမဟုတ်ပြောင်းလဲသွားစေဖို့ သို့တည်းမဟုတ်ရေဆန်ကိုအကြောက်အကန်ကူးခတ်ဖို့အားထုတ်ခြင်းမျိုးလည်းမပြုခဲ့။ အခါအားလျော်စွာကျရောက်လာသောလှိုင်းတန်ပိုးများအောက်နစ်မြုပ်မသွားရအောင် အပြင်းအထန်ရုန်းကန်ရခြင်းမျိုးတော့ရှိသည်။ ဒါသည်ပင်ဘဝဟုကျွန်တော်ယုံကြည်သည်။ ဆိုလိုသည်မှာ လူသားတယောက်အနေနှင့် ကျွန်တော်သည် နိူင်ငံရေးသတ္တဝါဘဝကို နိုင်ငံရေးသားကောင်သို့မဟုတ်နိူင်ငံရေးမုဆိုးဘဝထက်ပို၍နှစ်ခြိုက်ခုံမင်သည်။ သားကောင်လည်းမဟုတ်မုဆိုးလည်းမဟုတ်သောဘဝမှာ လိပ်ပြာ သန့်သန့်နေထိုင်နိုင်ရေးသည်သာ ကျွန်တော့်အာသီသဖြစ်သည်။ အကြောင်းမှာ တောတွင်းဥပဒေသ (Law of the Jungle) အလျှင်းမကင်းစင်သေးသမျှ (ကျွန်တော် ဉာဏ်မီသလောက် ပြောရလျှင် ကင်းစင်မည့် လမ်းစလဲ သိပ်မမြင်) မုဆိုးလည်းသားကောင်၊ သားကောင်လည်းမုဆိုးဖြစ်တတ်သောကြောင့်ပင်။

ဘဝမှာအစောဆုံးမှတ်မိသည့်နိုင်ငံရေးဆိုသည်ကိုအိမ်စောင့်အစိုးရလက်ထက်တွင်ကြုံခဲ့သည်။ ပန်းတနော်မြို့နယ်အတွင်းရှိရွာငယ်တစ်ခုမှာနေထိုင်စဉ်ကဖြစ်သည်။ စကားကြီးစကားကျယ်ပြောရလျှင် ကျွန်တော့်ဘဝယက်ဖျင်ကအဆန်းသားဟုဆိုချင်သည်။ ရန်ကုန်သားဖခင်နှင့်မြစ်ဝကျွန်းပေါ်သူမိခင်တို့မှ ကျွန်တော့်ကိုရန်ကုန်တွင်မွေးပြီးတစ်နှစ်သားအရွယ်မှာဖခင်၏ဆန္ဒအရထိုရွာငယ်သို့ပြောင်းရွှေ့နေထိုင်ခဲ့ကြခြင်းဖြစ်၏။ ခေတ် ကာလမငြိမ်မသက်သည့်ကြားမှာဘာကြောင့်များရန်ကုန်လိုနေရာမျိုးကိုစွန့်ခွာပြီးဇာတိမဟုတ်သည့်အရပ်သို့ (အမေကမြစ်ဝကျွန်းပေါသူဖြစ်သော်ငြားပန်းတနော်ဇာတိမဟုတ်) ပြောင်းရွှေ့နေထိုင်သည်ကိုတော့ ဖခင်သာ အသိဆုံးဖြစ်ပေမည်။ စီးပွားရေးကြောင့်ဟုပြောရအောင်ဖခင်၏အလုပ်အကိုင်ဖြစ်သော သွားစိုက်ဆရာနှင့် ထိုဒေသသိပ်ဆက်စပ်လှသည်လည်းမဟုတ်။ ဇာတိဒေသမဟုတ်လင့်ကစားရွာဦးကျောင်းဆရာတော်မှအစ တစ်ရွာလုံးကဆွေမျိုးရင်းခြာပမာစောင့်ရှောက်ကြသည်ကိုတော့ ထိုရွာမှာလေးနှစ်လေးမိုးနေထိုင်ခဲ့သည့်ကာလအတွင်းကျွန်တော်အမှတ်ရသမျှပြောနိုင်သည်။ အမှန်တော့ကျွန်တော့် ပညာရေးအစပြုခဲ့သည်မှာလည်း ထိုရွာဦးကျောင်းမှာပင်ဖြစ်သည်။ ဆရာတော်တည်ထောင်သောစာသင်ကျောင်းမှာရွာမှကလေးများနည်းတူသင်ပုံးကြီးကုန်သည်အထိတက်ရောက်သင်ယူရင်းစာရေးစာဖတ်တတ်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်လေသည်။

ရွာမှာမန္တလေးမဟာမြတ်မုနိဘုရားကြီးပုံတူရုပ်ပွားတော်တစ်ဆူတည်ထားကိုးကွယ်ထားသည်မို့ဒေသတွင်း အထင်ကရဖြစ်သလိုနှစ်စဉ်ကျင်းပမြဲဘုရားပွဲတော်မှာလည်းစည်ကားသည်။ မြန်မာနှင့်ကရင်လူမျိုးအများစု နေထိုင်ကြပြီးလယ်ယာချောင်းမြောင်းကိုအမှီပြု၍အသက်မွေးကြသည်။ ကျေးလက်ဓလေ့ဆင်းရဲချမ်းသာမခွဲခြားညီညွတ်စွာနေထိုင်ကြသည်မို့လည်းသာမန်အားဖြင့်ငြိမ်းချမ်းသည်ဟုဆိုနိုင်သည်။ သူခိုးသူဝှက်ကင်းသည်။ သို့ရာတွင်သူပုန်သူကန်တော့မကင်း။ ဤသည်ပင်ကျွန်တော်ဆိုလိုသော တနည်းအားဖြင့် လူကြီးတွေပြောသံကြားဖန်များ၍နားယဉ်ခဲ့ရသောနိုင်ငံရေးဖြစ်လေသည်။ ဘယ်ရွာကရဲကင်း(ရဲစခန်း)သူပုန်ဝင်စီးသွားတယ်၊ ဘယ်နားမှာတိုက်ပွဲတွေဖြစ်နေကြပြန်ပြီ၊ ဘယ်သူ့ကိုသူပုန်သတ်သွားလို့တဲ့ ဆိုသောသတင်းတွေမှာ ကျွန်တော်တို့ကလေးတွေအတွက်ရွေယုံရွှေကျားသက်ကယ်ရိတ်သွားသတဲ့ဆိုသည်ထက်ပင် ပိုကြားရတတ်သောအိပ်ယာဝင်ပုံပြင်များဖြစ်ခဲ့ကြလေသည်။ ပုဂံခေတ်သူရဲကောင်းတစ်ဦးဖြစ်သော ပျူစောထီးအကြောင်းကိုစတုတ္ထတန်းရောက်မှသင်ခဲ့ရသော်လည်း ပျူစောထီးဟူသောအမည်ကိုကြားဖူးသည်မှာ ကျောင်းမနေရသေးသောထိုကာလကပင်ဖြစ်၏။ ပျူစောထီးအမည်ဖြင့်ကျေးရွာကာကွယ်ရေးတပ်တွေဖွဲ့သည့်အကြောင်း လူကြီးတွေပြောပြောနေကြသောကြောင့်ဖြစ်သည်။

ဒူးလေးတွေ၊ နှစ်ဖက်ချွန် (နှစ်ဘက်စလုံး ချွန်ထားသော တပေခွဲခန့်အရှည်အရွယ်တော်မျောတိုင်)၊ တစ်ဖက်ချွန် (တစ်ဘက်တည်းချွန်ထားသောမျောတိုင်ရှည်) တွေကိုကိုယ်တိုင်မြင်ဖူးသည်မှာလည်းထိုကာလပင်ဖြစ်လေသည်။ အိမ်တွင်းဖြစ်ထိုလက်နက်များဖြင့်မိမိအိမ်ယာမိမိရွာအားမည်သို့ကာကွယ်ကြသည်ကိုလက်တွေ့ မမြင်ဖူး၍မမှတ်မိခဲ့။ လေးငါးနှစ်သားအရွယ်ကျွန်တော်ကောင်းစွာမှတ်မိခဲ့သည့်အဖြစ်အပျက်အချို့မှာထိုစဉ်က ကလေးပြီပြီ ထိတ်လန့်တုန်လှုပ်ဖွယ်ရာ၊ အရွယ်လေးရလာတော့ဆင်ခြင်တွေးတောစရာတွေဖြစ်ပြီး ယ္ခုသို့ အရွယ်လွန်ချိန်မှာတော့ မသိမမီလိုက်ကြသောမျိုးဆက်သစ်များ သင်္ခမ်းစာယူနိုင်အောင်ပြောပြချင်စရာတွေ ဖြစ်ခဲ့ရပါသည်။ ရွာပြင်မှာသူပုန်နှင့်အစိုးရတပ်ရင်ဆိုင်တိုက်ပွဲဖြစ်သဖြင့်ရွာရှိသက်ကြီးရွယ်အို၊ အမျိုးသမီးနှင့် ကလေးများအားလုံး လုံခြုံမည်ထင်သောနေရာအဖြစ်ရွာ၏တစ်ခုတည်းသောဘုန်းတော်ကြီးစာသင်ကျောင်း အတွင်းသို့ ပြေးလွှားပုန်းအောင်းကြကာသေနတ်သံစဲမှအိမ်ပြန်နိုင်ကြသည့်အဖြစ်။ သေနတ်သံတွေအောက်မှာ ကြောက်ဒူးတွေတုန်ရင်း မတော်တဆကျည်ဆံတွေများကိုယ့်ထံရောက်လာမှဖြင့်ဟုတွေးတောတချို့ ငိုကြွေးကာ ပူပန်ရသည့်အဖြစ်တို့မှာပြောမယုံကြုံဖူးမှသိနိုင်မည်ဖြစ်သလို သမိုင်းတွင်မည်သည့်နည်းနှင့်မျှ လက်ဆင့်မကမ်းသင့်သောအရာများလည်းဖြစ်နေခြင်းကြောင့်ပင်။

သူပုန်ဆို၍ပုန်လိုက်ရသော်လည်းဘာသူပုန်မှန်းပင်မသိခဲ့။ ထိုအချိန်ကဖြစ်ဝကျွန်းပေါ်တစ်ဒေသလုံးကို စိုးမိုးထားနိုင်ခဲ့သောကေအင်ဒီအိုခေါ်တိုင်းရင်းသားအဖွဲ့အစည်း သို့မဟုတ် တောခိုရဲဘော်ဖြူအဖွဲ့သို့မဟုတ် ကွန်မြူပါတီ သို့မဟုတ် အဖွဲ့ပေါင်းစုံ။ ရောင်စုံသူပုန်ဟုဆိုကြပါစို့။ အစိုးရတပ်နှင့်ထိုသူပုန်ရောင်စုံတွေကြားမှာ မြေဇာပင်ဖြစ်ကြရသောပြည်သူတွေမှာလည်းဒဏ်ရာကမျိုးစုံ။ အသက်အိုးအိမ်စည်းစိမ်မိသားစုဘဝ။ နာကျင်ဖွယ်ဇာတ်လမ်းတွေများစွာထဲမှာကျွန်တော်မြင်ခဲ့ကြားခဲ့သည့်အဖြစ်အပျက်နှစ်ခုကို ယ္ခုပင်အမှတ်ရမိသည်။ ထိုရွာသူကြီး၏တစ်ဦးတည်းသောသား ကိုဝင်းကြည်ဟုကျွန်တော်မှတ်မိနေသူမှာ ပျူစောထီးတပ်သားဖြစ်သည်။ သူကြီးသားမို့အုပ်ချုပ်သူတွေအလိုကျပါရခြင်းဖြစ်လေမလားမသိ။ တစ်ခုသောမိုးဦးကျမှာ အစိုးရ၏ကမကထဖြင့်ကျေးရွာအုပ်စုစုပေါင်းလယ်ယာထွန်ယက်ပွဲတစ်ခုပြုလုပ်ဖို့စီစဉ်ကြရာ ရွာမှတစ်စီးတည်းသောထွန်စက်ကိုမောင်း၍သူကြီး၏တစ်ဦးတည်းသောသားကိုဝင်းကြည်ပါဝင်ဆင်နွှဲဖို့ဖြစ်လာလေသည်။

အားလုံးအစီအစဉ်တွေဆွဲထားပြီးဖြစ်သည့် ထိုနေ့မတိုင်မီတစ်ရက်မှာသူပုန်ဘက်ကလူလွှတ်ပြီး သူ့သားမပါစေဖို့သူကြီးကိုမှာသည်။ သူတို့(သူပုန်တို့)ကထိုပွဲကိုဖျက်မည်။ သားအသက်ကိုနှမျောလျှင်မလွှတ်နှင့်။ လိုရင်းပြောရလျှင်ထိုနေ့ကစုပေါင်းထွန်ယက်ပွဲကိုသူတို့စကားအတိုင်းသူပုန်တွေဝင်ရောက်စီးနင်းသည်။ ကိုဝင်းကြည် ထွန်စက်ပေါ်မှာတွင်ကျဆုံးသည်။ လူကြီးတွေပြောစကားအရ ဦးခေါင်းတခုလုံးပွင့်ထွက်ကာ မရှုမလှသေဆုံးရခြင်းဖြစ်၏။ တစ်ရွာလုံးစိတ်မကောင်းကြ။ သူကြီးမိသားစု၏ပူဆွေးငိုကြွေးမှုများကို ယ္ခုတိုင် ကျွန်တော်မြင်ယောင်နေမိသည်။ နောက်တယောက်ကဦးထွန်းစိန်။ ခရီးအတန်လှမ်းသော အခြားရွာမှဖြစ်သော်လည်း မိသားစုချင်းခင်မင်သဖြင့် အိမ်ကိုအဝင်အထွက် ရှိသည်။ ကျွန်တော်မှတ်မိသလောက် ကလေးချစ်တတ်သည်။ လူတကာနှင့်လည်းသင့်သည်။ တစ်နေ့သူစိမ်းရွာသားတယောက် ကျွန်တော်တို့အိမ်သို့ရောက် လာပြီးလူကြီးတွေနှင့်စကားပြောနေရာသို့ စပ်စုတတ်သောကျွန်တော်မယောင်မလည်သွား၍နားထောင်မိရာ ပြီးခဲ့သည့်ညကဦးထွန်းစိန်အသတ်ခံရသည့်သတင်းဖြစ်နေလေသည်။ ယူကြုံးမရဖြစ်နေပုံရသောလူကြီးတွေမှာ ကျွန်တော်ဝင်ရောက်နားထောင်နေသည်ကိုပင်တားဖို့ (တချို့စကားဝိုင်းတွေမှာကျွန်တော်တို့ကိုအနားကပ်ခွင့်မပေး) သတိရဟန်မတူသောကြောင့်အဖြစ်အပျက်အစုံကိုကြားသိခွင့်ရလိုက်၏။

ညဦးပိုင်း ဦးထွန်းစိန်ဘုရားရှိခိုးနေခိုက်သူပုန်နှစ်ဦးအိမ်သို့ရောက်လာပြီး ဦးထွန်းစိန်နှင့်တွေ့လိုကြောင်းပြောသည်။ ဇနီးဖြစ်သူကခေါ်ပေးမည်ပြုရာ သူတို့စောင့်ပါမည်ဆိုပြီးမခေါ်စေခဲ့။ ခါတိုင်းလည်းအိမ်သို့ အဝင်အထွက်ရှိကြသူတွေမို့ တစ်စုံတစ်ရာသင်္ကာမကင်းမဖြစ်မိသော ဦးထွန်းစိန်၏ဇနီးက ဧည့်ဝတ်ကျေစွာ လ္ဘက်ရည်နှင့်မုန့်ပဲသွားရေစာများပင်တည်ခင်းလိုက်သေးသည်။ တနာရီခန့်အကြာဘုရားရှိခိုးပြီးသည်၌ အိမ်အပြင်ထွက်စကားပြောဘို့ခေါ်သဖြင့် ဖူးစောင်(မျက်နှာသုပ်ပဝါ)လည်မှာပတ်လျက်သား ဦးထွန်းစိန်လိုက်ပါသွားသည်။ ချက်ချင်းဆိုသလိုပင်သေနပ်သံနှစ်ချက်ကြားရသဖြင့်အိမ်သားများထွက်ကြည့်ကြသည်။ ခြံဝသွေးအိုင်ထဲမှာဦးခေါင်းဒဏ်ရာများဖြင့်အသက်မဲ့နေပြီဖြစ်သောဦးထွန်းစိန်ကိုတွေ့ကြရသည်။ (လွန်ခဲ့သောနှစ်ပေါင်း၅၀ကျော်က ကျွန်တော်ကြုံခဲ့ဘူးသည့်ထိုအဖြစ်အပျက်မျိုး ထိုအနိဋ္ဌာရုံမျိုး ပြည်တောင်စုအတွင်း ၌ ယနေ့တိုင်မချုပ်ငြိမ်းနိုင်ခြင်းမှာဝမ်းနည်းဖွယ်ရာပင်။ မချုပ်ငြိမ်းရုံသာမကဖြစ်ပေါ်တိုးတက်လာသောနည်းပညာ၊ လက်နက်အထောက်အကူနှင့် တစ်စစချို့တဲ့လာသောစစ်မြေပြင်ကျင့်ဝတ်တွေကြောင့် အဖျက်စွမ်းအားများပိုမို၍လာနေလေရာ ယနေ့ပဋိပက္ခများအကြားကပြည်သူတွေ၏ဘဝမှာ ကျွန်တော်တို့ခေတ်ကထက်များစွာဆိုးရွားကြမည်ဆိုသည်ကိုသံသယဖြစ်ဖွယ်မရှိချေ။ဤကားစကားချပ်)။ ဦးထွန်းစိန်တို့ ကိုဝင်းကြည်တို့၏ မိသားစုတွေလိုပူဆွေးသောကရောက်ရမည့်ကိန်းမျိုး ကျွန်တော်တို့မိသားစုမကြုံခဲ့ရသည်မှာလည်း ကံကြီးလွန်း၍သာဟုဆိုရမည်။ မြန်မာပြည်၏ပါလီမန်ဒီမိုကရေစီ နောက်ဆုံးရွေးကောက်ပွဲဟုပြောနိုင်မည့် အိမ်စောင့်အစိုးရလက်ထက်ရွေးကောက်ပွဲတွင်အင်အားကြီးပါတီများဖြစ်ကြသောသန့်ရှင်းနှင့်တည်မြဲ တို့အနက် စစ်တပ်(အစိုးရ)ကတည်မြဲဖက်မှပြောင်ပြောင်တင်းတင်းရပ်တည်သည်။ နယ်တွေမှာတည်မြဲ အနိုင်ရရေးအတွက်ဖြောင့်ဖျနည်းရောခြိမ်းခြောက်နည်းပါသုံး၍ကြိုးပန်းကြချိန်မှာ ကျွန်တော့်ဖခင်ကသန့်ရှင်းပါတီ၏မဲကိုယ်စားလှယ်အဖြစ်ဝင်ရောက်လှုပ်ရှားခဲ့သည်။ တစ်ချိန်ထဲမှာကျွန်တော့်မိခင်ကရွာမှာသူတို့ဖွဲ့ပေးထားသောတည်မြဲအမျိုးသမီးအဖွဲ့ခေါင်းဆောင်ဖြစ်နေလေရာ တပ်မှ ဖေဖေ့အပေါ်အစပိုင်းမကျေနပ်သော်လည်း ခါးခါးသီးသီးတော့မရှိခဲ့။ သူတို့ကိုယ်သူတို့အပိုင်တွက်ထားပြီးဖြစ်၍လားတော့မသိ။ သို့ရာတွင် အခြေအနေက ရုတ်ခြည်းဆိုသလိုပြောင်းလဲသွားသည်။

ရွေးကောက်ပွဲမှာ သန့်ရှင်းက(ခုခေတ်စကားနှင့်)တောင်ပြိုကမ်းပြိုနိုင်သည်။ လူကြီးတွေပြောစကားအရ သန့်ရှင်းမဲပုံးလျှံသွားသည်ဟုဆို၏။ အုပ်ချုပ်သူများ ယမ်းပုံမီးကျဖြစ်ကုန်ကြသည်။ အိမ်မှာကျွန်တော့်မိခင်က အုပ်ချုပ်သူတွေ၏အညိုအညင်ခံရသလို ဖခင်မှာသူတို့၏အညိုးအတေးကိုခံရသည်။ နုတ်မဆင်ခြင်သော တပ်အရာရှိတဦးက “ခင်ဗျားယောင်္ကျား အပေါက်ကျဉ်း(သေနပ်ပြောင်း)နဲ့တွေ့မယ် ကြပ်ကြပ်သတိထား” ဟု ရိုင်းရိုင်းပြပြပြောသည်အထိကြုံရသည်။ ဟိုမှသည်မှကြားရသောသတင်းတွေအရ ရွာလူကြီးများက ကျွန်တော့်ဖခင်ကို ရွာမှခေတ္တရှောင်နေရန်ဖျောင့်ဖျကြသည်။ ဖခင်ခမျာသူတသသနှင့် ရွာရိုးကိုးပေါက်သွားလေရာ အားကိုးပြုသောရာလေး (Raleigh) စက်ဘီးသစ်လေးကိုပင်သည်တခါ ထားရစ်၍ခြေရာဖျောက်ရလေ၏။ သူသွားမှအိမ်ကိုလာမေးသူတွေပိုများလာသလိုလာမေးသူတွေထဲမှာအစိုးရပိုင်းမှသာမကသူပုန်ဘက်မှပါ ပါနေကြပြီးသူတို့မျက်နှာထားတွေက မိတ်ဘက်ထက်ရန်ဘက်အသွင်ပို၍ဆောင်နေကြသည်ကို ကလေးဖြစ်သူ ကျွန်တော်ပင် ရိပ်စားမိသည်။ တနည်းအားဖြင့် ထိတ်လန့်စရာလည်းဖြစ်၏။

အမေတစ်ယောက်တည်းညရေးညတာ ကလေးတွေနှင့်အားငယ်မည်စိုး၍ အိမ်နီးချင်းမိန်းမငယ်များ အလှည့်ကျအိမ်မှာလာအိပ်ရင်းစောင့်ရှောက်ကြရာ တစ်စုံတစ်ရာအားတက်ဖွယ်ဖြစ်ပါ၏။ သို့ရာတွင် ခွေးဟောင်သံကြားတိုင်း ရှိသမျှမီးအိမ်တွေငြှိမ်းကာအမှောင်ထဲစုထိုင်ကြရင်း ဘာများလဲဘယ်သူများလဲ ဟု နားစွင့်ရသည်မှာ ခြောက်ခြားစရာ ကောင်းလှသည်။ ထိုကာလမျိုးမည်မျှကြာကြာဖြတ်သန်းခဲ့ကြရသည်ကို ကျွန်တော်မမှတ်မိ။ နောက်ဆုံး အမေကဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုယတိပြတ်ချကာ အိမ်၊ ဖေဖေ့စက်ဘီးနှင့် မိုးတွင်းအခါ မိသားစုအသုံးပြုသော လှေငယ်နှစ်စီးအပါအဝင် ရှိသမျှပစ္စည်းအားလုံးရောင်းချပြီးသားသမီးများနှင့် အတူ ရန်ကုန်သို့အပြီးအပိုင်ပြောင်းရွှေ့ခဲ့တော့သည်။ ဖေဖေ့ကိုတိုင်ပင်ချိန်မရ။ တိုင်ပင်ရအောင် သူ့ကို ဘယ်လိုဆက်သွယ်ရမှန်းလည်းမသိ။

ရန်ကုန်ရောက်တော့ စမ်းချောင်းရှိ ဖခင်၏အစ်မကြီးအိမ်တွင်အခန်းတခန်းခွဲ၍နေကြသည်။ သားသမီးတွေ အားလုံးကိုလမ်းထိပ်ရှိအစိုးရကျောင်းမှာထားသည်။ ကျွန်တော်အတန်းကျောင်းစတက်ရသောအချိန်ဖြစ်လေသည်။ အမေက ရပ်ကွက်ဈေးမှာကုန်ခြောက်ရောင်း၍မိသားစုရပ်တည်ကြသည်။ လအတန်ကြာမှ ဖေဖေလိုက်လာသည်။ အခြေအနေအေးချမ်း၍သူရွာသို့ပြန်သွားတော့မှ ကျွန်တော်တို့ရန်ကုန်ရောက်နေသည်ကို သိရကြောင်း၊ သိသိခြင်းသူ့ကိုမတိုင်ပင်ရကောင်းလားဟုအမေ့ကိုစိတ်ဆိုးပြီး ချက်ခြင်းလိုက်မလာခြင်းကြောင့် ဤမျှကြာသွားခြင်းဖြစ်ကြောင်း အမေပြန်ပြော၍သိရသည်။ အိမ်ထောင်ဦးစီးတစ်ယောက်အနေဖြင့် ဖေဖေ စိတ်ဆိုးသည်မှာမှန်သော်လည်း မိသားစုဘဝအတွက်အမေ့ဆုံးဖြတ်ချက်နှင့်လုပ်ရပ်ကပို၍မှန်ကန်ကြောင်း ကျွန်တော်တို့အားလုံးသိကြသည်။ ဖခင်ကိုယ်တိုင်လည်းသိပေမည်။ ထို့ကြောင့်ပင် သူတို့ချင်း အကျယ် အကျယ်မငြိမ်းဘွယ်တွေဆက်မဖြစ်ကြတော့ခြင်းဖြစ်မည်။ ကျွန်တော်တို့သားသမီးတွေမှာလည်း အစစ အရာရာ ပိုမိုအေးချမ်းသောရန်ကုန်လိုနေရာမျိုးမှာပညာရေးလူမှုရေးအခွင့်အလမ်းတွေ အတိုင်းအတာတခုထိရရှိနေထိုင်နိုင်ခဲ့ကြခြင်းဖြစ်လေသည်။ စဉ်းစားကြည့်တော့ ကျွန်တော်တို့မိသားစုမှာအဖေကအုပ်ချုပ်သူဖြစ်ပြီးအမေကသာဦးဆောင်သူဖြစ်နေလေသည်။ တကယ့်အကျဉ်းအကျပ်တွေမှာအုပ်ချုပ်သူထက် ဦးဆောင်သူကပို၍အခရာကျကြောင်း ထိုအိမ်တွင်းနိုင်ငံရေးက ကျွန်တော့် ကိုစွဲမြဲယုံကြည်စေခဲ့၏။

ကျွန်တော် ပထမတန်းစာမေးပွဲဖြေပြီးစမှာစစ်တပ်မှအာဏာသိမ်းသည်။ ထိုသတင်းကို ကျွန်တော်ကြားရပုံမှာလည်းအူလည်လည်နိုင်လှသည်။ အိမ်မှာကရေဒီယိုမရှိသတင်းစာမရှိမို့ယင်းရုံးအပြန်အိမ်ရှေ့မှ ခပ်အုပ်အုပ် အော်ပြောသွားသောကြောင့်သိလိုက်ရခြင်းဖြစ်၏။ သူ့စကားက ဟေ့နင်တို့အိမ်မှမီးကြွင်းမီးကျန်တွေသတိ ထားကြနော်နွေရောက်လာပြီ၊ ဒီမနက်စစ်တပ်ကလည်းအာဏာသိမ်းလိုက်ပြီဟူသတည်း။ ခြောက်သွေ့ရာသီ ရောက်ပြီဆိုသည်နှင့် မီးလောင်မှုတွေမီးလန့်မှုတွေကြုံရတတ်သဖြင့်ထိုဦးကြီးပြောသောစကားမှမီးကြွင်းမီးကျန်လောက်ကိုသာနားလည်ပြီးကျန်တာနားမရှင်းလှ။ သူပုန်မရှိသောအရပ်မို့အာဏာမကလို့ဘာဘဲသိမ်းသိမ်း စိုးရိမ်ထိတ်လန့်စရာမလိုဟုကလေးတွေးတွေးရင်းအစားမပျက်ကစားမပျက်နေဖြစ်ခဲ့လေသည်။

များမကြာမီ ဖေဖေ့လောဆော်မှုနှင့်ပင်ရန်ကုန်ကိုခွာ၍ဖြစ်ဝကျွန်းပေါ်တစ်နေရာသို့ ပြောင်းရွှေ့ခဲ့ရပြန်လေသည်။ သည်တခါ ပန်းတနော်မဟုတ်။ အမေ့ဇာတိဝါးခယ်မ။ ပြီးတော့ သည်တခါဘယ်ပါတီအတွက်မှ အဖေ မဲကိုယ်စားလှယ်လုပ်စရာမလိုတော့။ ဘာရွေးကောက်ပွဲမှမရှိတော့သောကြောင့်ဖြစ်လေ၏။ ထိုမြို့ရောက်ကာစ အမျိုးအိမ်တစ်အိမ်သို့သွားလည်ကြရာလူကြီးအချင်းချင်းပြောဆိုသံတွေအရ ရန်ကုန်မှာကျောင်းသား ဆန္ဒပြပွဲနှိမ်နင်းခံရသည့်သတင်းနှင့်ကျဆုံးကျောင်းသားတွေထဲမှာထိုအိမ်၏အိမ်နီးချင်းမိသားစုထဲမှတစ်ဦး ပါဝင်သည့်သတင်းကိုစိတ်မချမ်းမြေ့ဖွယ်ကြားခဲ့ရသည်။ ထိုစဉ်ကတော့သမိုင်းဝင်(၇)ဇူလိုင်အရေးအခင်း အကြောင်းပြောနေကြမှန်းမသိသလို ကျောင်းသားသမဂ္ဂအဆောက်အဦဗုံးခွဲဖျက်ဆီးခံသည့်အကြောင်းပါဝင်သည်ဟုလည်းမမှတ်မိခဲ့။

ရွေးကောက်ပွဲတွေမရှိတော့သည့်တိုင်သူပုန်ကတော့ရှိနေဆဲ။ မကြာမကြာတိုက်ပွဲသံတွေကြားရဆဲ။ နေ့ခင်း ကြောင်တောင်မြို့ကိုဝင်စီးဖို့ကြိုးစားသောသူပုန်တွေနှင့်အစိုးရတပ်တို့အပြန်အလှန်ပစ်သံခတ်သံတွေကြားမှာ ကျောင်းမှအိမ်သို့အပြေးအလွှားပြန်ရကြသည့်အဖြစ်မျိုးတွေတစ်ကြိမ်မကကြုံရဆဲ။ ကြာတော့အထူးအဆန်းမဟုတ်သလိုပင်ဖြစ်လာသည်။ တစ်ခါတစခါ ငိုအားထက်ရယ်အားသန်စရာတွေကြုံရကြားရသည်လည်း ရှိတတ်သည်။ တစ်ညမှာ ဘယ်ကဘယ်လိုမှန်းမသိ သူပုန်တွေမြို့တွင်းထိဝင်လာကြသည်။ သမဝါယမဆိုင် (လလသသ)ကိုစိတ်တိုင်းကျမွှေပြီးလိုချင်တာတွေယူငင်ကြကာပြန်အထွက်သေနပ်ဖေါက်တော့မှသူတို့ရောက်နေမှန်းသိကြရသည်။

အချိန်ကရုပ်ရှင်လွှတ်ချိန်မို့လမ်းပေါ်မှာလူတွေဥဒဟိုသွားလာနေကြရာသူပုန်နှင့်မျက်နှာချင်းဆိုင်တိုးသူတိုးကြသော်လည်းအန္တရာယ်မပြု။ ကျွန်တော်တို့နှင့်အိမ်နီးချင်းမီးသတ်တပ်ဖွဲ့ဝင်ဦးခင်မောင်ကြည်ကိုတော့ ယူနီဖေါင်းဝတ်ကြီးနှင့်ရုပ်ရှင်ကြည့်ရပါမည်လောဟုကြိမ်းမောင်းကာ သူပုန်တွေကယူနီဖေါင်းချွတ်ယူသွားခဲ့သည်။ ထိုညကသေနပ်သံတွေကြားပြီးစိတ်ပူနေခိုက်အတွင်းခံစွပ်ကျယ်၊ ဘောင်းဘီတိုလေးဖြင့်အိမ်ပေါ်သို့တက်လာသောဦးခင်မောင်ကြည်ကိုဇနီးဖြစ်သူက ဘုမသိဘမသိမြည်တွန်တောက်တီးရာမှသူတို့လင်မယား အော်ကြီး ဟစ်ကျယ် ရန်ဖြစ်ကြသည်။ အမြဲသင့်မြတ်သောလင်မယားမို့ ထိုကိစ္စအဆန်းတကျယ်ဖြစ်သွားသလို ဦးခင်မောင်ကြည်ယူနီဖေါင်းအချွတ်ခံရသည့်သတင်းလည်းဟိုးလေးတကျော်ကျော်ဖြစ်သွားခဲ့လေ၏။

သည်တခါသူပုန်အဖွဲ့နှင့်ခေါင်းဆောင်အမည်ကိုမှတ်မှတ်သားသားရှိနိုင်သည့်အရွယ်လည်းရောက်ခဲ့ပြီ။ မှတ်မိ သည် ဆိုသော်လည်းတိတိပပတော့သိပ်မဟုတ်လှ။ စင်စစ် ကေအင်ဒီအိုဗိုလ်ကွက်ကော့ဆိုလျှင်ထိုခေတ်က မြစ်ဝကျွန်းပေါ်နေသူတိုင်းမသိမရှိ။ နောက်ပိုင်းတိုက်ပွဲတခုမှာဗိုလ်ကွက်ကော့ကျသွားသည်ဟုသိရ၏။ အစိုးရ ကမူသူ့ကိုအသေဖမ်းဆီးရမိသည်ဟုကြေငြာသည်။ စစ်ရေးနှင့်လုံခြုံရေးဘက်မှ ထိုအပြောင်းအလဲတွေ ပေါ်ပေါက်ချိန်မှာ စီးပွားရေးမူဝါဒတွေကလည်းတစ်မျိုးပြီးတစ်မျိုး။ ရာတန်တွေငါးဆယ်တန်တွေ တရားမဝင်ကြေငြာသည်။ စီးပွားရေးလုပ်ငန်းတွေပုဂ္ဂလိကကျောင်းတွေပြည်သူပိုင်သိမ်းသည်။ ပပက ခေါ် ပြည်သူ့ပစ္စည်းကော်ပိုရေးရှင်းနှင့်အတူပြည်သူ့ဆိုင်တွေနေရာအနှံ့ပေါ်လာသည်။ “တန်းစီတိုးစားလူအများတို့..လေး”  ဟူသော ပြက်လုံးတွခေတ်စားလာသည်။

မျှမျှတတပြောရလျှင် အညမညခေတ်ဦးပိုင်းကျောင်းသားဘဝမှာကျွန်တော့်အမြင် ဆိုးလှသည်တော့မဟုတ်။ လူငယ်တွေ၏ဗလငါးတန်ဖွံ့ဖြိုးရေးကိုဦးတည်သောသင်ကြားရေးစံနစ်၊ ဘာသာရပ်နှင့်ဝါရင့်ဆရာဆရာမကြီးတွေ ကျောင်းတိုင်းမှာရှိနေဆဲ။ ပြည်သူ့နီတိလို ဘာသာရပ်တွေပြဋ္ဌာန်းသင်ကြားဆဲ။ နိုင်ငံရေးရည်မှန်းချက်ဖြင့် ရှေ့ဆောင်လူငယ်လို၊ ကျောင်းကောင်စီလို အဖွဲ့အစည်းတွေဖွဲ့စည်းလျက်စည်းရုံးလှုပ်ရှားကြသည့်တိုင် ပညာရေးအနှစ်သာရတွေမျက်ချေမပြတ်ကြဆဲ။ ဆရာတွေအစီအစဉ်အရကျွန်တော်ပါဝင်ခဲ့ဖူးသော ကျောင်းကောင်စီနှစ်ပတ်လည်အစည်းအဝေး(ထင်သည်)ဖျော်ဖြေရေးအစီအစဉ်တစ်ခု အတွေးထဲမှာလျှပ်တစ်ပျက်ပေါ်လာသည်။ ဆရာတဦးကလက်ဆွဲဘာဂျာတီးလျှက်ကျွန်တော်အပါအဝင်ပဉ္စမတန်းကျောင်းသား ကျောင်း သူတစ်စုမြန်မာ့အသံလူငယ်ကဏ္ဍမှမကြမကြာထုတ်လွှင့်လေ့ရှိသောရှေ့ဆောင်လူငယ်သစ္စာအဓိဋ္ဌာန်(၅)ချက် သီချင်းနှင့်တာဝန်(၁၂)ပါးသီချင်းများသီဆိုခဲ့ကြခြင်းဖြစ်၏။

စဉ်းစားရင်းကအဆိုပါသီချင်းနှစ်ပုဒ်အနက်မှတစ်ပုဒ်ကိုယ္ခုတိုင်ကောင်းစွာမှတ်မိနေသေးကြောင်းတွေ့ရာ ကျွန်တော့်ကိုကျွန်တော်အံ့သြမိသည်။ အလွန်နှစ်သက်ဖူးပြီးအခွင့်သင့်တိုင်းဆိုညည်းနေနေကျနှစ်နှစ်ဆယ် သီချင်းအချို့ကိုအစဖေါ်မရဖြစ်တတ်သောအရွယ်မှာဤသို့သောပေါ်လစီတေးမျိုးအားနှစ်ငါးဆယ်နီးပါးမမေ့ခြင်း အတွက်ကိုယ့်ကိုကိုယ်ပင်ဘဝင်မြင့်ရမလို၊ မမေ့အောင်ကျွန်တော့်ခေါင်းတွင်းသို့ ရိုက်သွင်းပေးခဲ့သည့် သူများအားချီးကျူးရမလိုဖြစ်နေ၏။

(ကျွန်ုပ်တို့သည်)၂ x x မြန်မာနိုင်ငံနှင့် x x တိုင်းရင်းသား လုပ်သားပြည်သူအပေါ် x x သစ္စာရှိကြမည် ဟေ့ သစ္စာရှိကြမည်။ လုပ်အားတန်ဘိုးချစ်မြတ်နိုးတဲ့ x x စိတ်ကိုအရင်းတည် x x လုပ်သားကောင်းဖြစ်မြောက်အောင် x x ဖြစ်အောင် ကြိုးစားမည်။ လူလူချင်းညှာတာ x x ထောက်ထားတဲ့ အသိစိတ်ဓါတ်နဲ့ x x ဆက်ဆံပါမည် x x ဆက်ဆံပါမည်။ ဆိုရှယ်လစ်လူ့ဘောင် x x တည်ဆောက်သူများ x x စောင့်ရှောက်သူများ x ဖြစ်အောင် x x ကြိုးပန်းအားထုတ်မည်။ ပေးအပ်တဲ့တာဝန် x x ဝတ္တရားများကို x ကျေပြွန်စွာဘဲ x ထမ်းဆောင်ကြမည် x x ထမ်းဆောင်ကြပါမည်။ ရှေ့ဆောင်လူငယ် x သစ္စာအဓိဋ္ဌာန် (ငါးချက်ကိုသာအတည်)၂ x x ဒို့လူငယ်တွေ အလံတော်ရှေ့မှာ x x နေ့စဉ်နေ့တိုင်း ကိုင်းရှိုင်းစွာx x ဆိုမည်။

ကြိုက်သော်ရှိမကြိုက်သော်ရှိဓမ္မဒိဋ္ဌာန်ကျကျသုံးသပ်ရလျှင်ထိုသီချင်းကိုအများနှင့်အတူစိတ်ပါလက်ပါ တစ်ကြိမ် သီဆိုခဲ့ဘူးခြင်းကြောင့်၎င်း၊ ထိုသီချင်း နှစ်ရှည်လများ ခေါင်းထဲစွဲကျန်ရစ်ခြင်းကြောင့်၎င်း၊ ကျွန်တော့်အားတစုံတရာအဆိပ်အတောက်ဖြစ်ခဲ့ခြင်းတော့မရှိ။ စင်စစ် ဆိုရှယ်လစ်လူ့ဘောင်ဆိုသော စားသောက်ကောင်းရုံ ရောစပ်ထားသည့်စာသားလေးများကိုဖယ်လိုက်ပါက လူငယ်တွေအတွက် ခံယူကျင့်သုံးလျှင်ပင်မမှားလောက်သော ကိုယ်ကျင့်တရားများဖြစ်ကြောင်းတွေ့ရှိနိုင်ပေသည်။ မိမိကိုယ်၌က မရေရာသည့်အယူဝါဒတခုကိုသူတပါးယုံကြည်အောင် ပြုနိုင်ဖို့ခဲယဉ်း၏။ တတိုင်းပြည်လုံးကို အယုံသွင်းရန်ကြိုးစားခဲ့ကြခြင်းမှာမူ အချို့သောနိုင်ငံရေးသမားနှင့်အနုပညာရှင်တို့သမိုင်းတွင်စွန့်ပစ္စည်းသဖွယ်ဖြစ်ရခြင်း၏ အကြောင်းရင်းဟု ကြီးကြီးကျယ်ကျယ်ကျွန်တော်တွေးမိသည်။ ထိုအတွင်း ကျွန်တော်တို့မိသားစုနိုင်ငံရေးမှာလည်းကြီးမားသော အပြောင်းအလဲတစ်ခုဖြစ်ခဲ့သည်။ ကျွန်တော့်ဖခင်ကွယ်လွန်သည်။ လူမမည်အများစုဖြစ်သောမိသားစု၏ ဦးဆောင်တာဝန်သည် ရုတ်ချည်းဆိုသလိုမိခင်ထံသို့ကျရောက်လာလေတော့ရာ အမေသည်သူမ၏ဇာတိမြေကို ဒုတိယနှင့်(ပထမအကြိမ်မှာအိမ်ထောင်ကျပြီးအဖေ့နောက်သို့လိုက်စဉ်က) နောက်ဆုံးအကြိမ်အဖြစ်စွန့်ခွာ၍ မိသားစုဘဝရှင်သန်ရန်အခွင့်အလန်းပိုများသောရန်ကုန်သို့ပြန်လည်ထွက်ခွာခဲ့လေတော့သည်။ စင်စစ် ဤတခါပြောင်းရွေ့ခြင်းမှာ နယ်မှရန်ကုန်သို့နောက်ဆုံးအကြိမ်ပြောင်းရွှေ့ခြင်းဖြစ်ပြီး အမေ့ခမျာ ကွယ်လွန်သည်အထိ ဇာတိမြေသို့အလည်တစ်ခေါက်မရောက်နိုင်တော့ချေ။

ရန်ကုန်သို့ ပြန်ရောက်ပြီး နေသားမှမကျသေးမီတွေ့ကြုံကြရသည်က တရုပ်ဗမာ အရေးခင်း။ အချို့က (တော်လှန်ရေး) အစိုးရ၏လှည့်ကွက်တခုအဖြစ်သုံးသပ်ကြသည်။ အစိုးရ၏စီမံခန့်ခွဲမှုအလွဲတွေကြောင့် ပြည်တွင်းမှာအရံဆန်နည်းပါးနေသည်။ ထိုနှစ် ရာသီဥတုကြောင့်စပါးသီးနှံတွေပျက်စီးသည်။ တတိုင်းပြည်လုံး ဆန်တွေဈေးတက်လာသည်။ စစ်တွေဘက်မှာဆန်လုပွဲဖြစ်သည်။ ဤသည်ကိုအကြောင်းပြု၍ အုံကြွမှုတွေ ဖြစ်မလာနိုင်အောင် အာရုံပြောင်းသည့်အနေဖြင့် တရုပ်ဗမာအရေးအခင်းကို အစိုးရကဖန်တီးခြင်းဖြစ်သည်ဟုပြောကြသည်။ တရုပ်ပြည်တွင် ထိုအချိန်ကယဉ်ကျေးမှုတော်လှန်ရေးစတင်ချိန်မို့ ကျောင်းတွေ တက္ကသိုလ်တွေမှာ လူငယ်ကလူကြီးကို၊ ကျောင်းသားကဆရာကိုဝေဖန်ရေးတွေလုပ်ခုံရုံးတင်အပြစ်ပေးနေကြချိန်။ ရန်ကုန်ရှိ ပြည်သူပိုင်သိမ်းပြီးတရုပ်ကျောင်းတစ်ကျောင်းတွင် ကျောင်းသားအချို့ယဉ်ကျေးမှုတော်လှန်ရေး၏အမှတ်အသားတစ်ခုအဖြစ် ဥက္ကဋ္ဌကြီးမော်(မော်စီတုံး)ပုံရင်ထိုးများ တပ်ဆင်ကြသည်ကို အတန်းပိုင်ဆရာမကတားမြစ်ရာမှအခြေအတင်ဖြစ်ပြီး (အစိုးရသတင်းစာအလိုအရ) ထိုဆရာမအား ကိုယ်ထိလက်ရောက်တိုက်ခိုက်ခြင်း၊ စာသင်ခန်းတခုအတွင်း ပိတ်လှောင်ထားခြင်းများရှိခဲ့သည်။ မည်သို့ဆိုစေ လူမျိုးရေးပဋိပက္ခတခုပေါ်ပေါက် လာခဲ့လေသည်။

ပီကင်း အသံလွှင့်ဌာန ၏ “ဖေါက်ပြန်သော ဗမာအစိုးရသည်..” အစချီသည့် ရန်စွယ်ငေါငေါလွှင့်ထုတ်မှုများ ကို နေ့စဉ်ကြားရသည်။ ပြည်တွင်းနေရာအနှံ့အပြားမှာ တရုပ်လူမျိုးပိုင် အိမ်တွေ၊ ဆိုင်တွေ စီးပွားရေး လုပ်ငန်းတွေနှင့် ဘုံကျောင်းတွေအများအပြားဖျက်ဆီးခံရသည်ထိခိုနာကျင်အသက်ဆုံးရှုံးမှုတွေရှိသည်။ ကွန်မြုနစ်တရုပ်ပြည်နှင့်စတင်ခဲ့သောရန်မီးပွားသည်ပြည်တွင်းရှိကွန်မြူနစ်(ပြည်မကြီး)နှင့်လစ်ဘရယ်(ထိုင်ဝမ်) နွယ်ဖွားတရုပ်အားလုံးကိုထိခိုက်လောင်ကျွမ်းစေခဲ့လေသည်။ ကျွန်တော်တို့အိမ်နှင့် မျက်စောင်းထိုးကုန်စုံဆိုင်မှာထိုင်ဝမ်အဆက်အနွယ်တွေဖြစ်ကြ၏။ အရေးအခင်းအတွင်းသူတို့ဆိုင်အဖျက်ခံရသည်ကို အစအဆုံးကျွန်တော်မြင်ခဲ့ရသည်။ ပါဝင်သူအားလုံးမျက်နှာစိမ်းတွေ။ ခိုင်ခံ့သောကျွန်းတံခါးကြီးများကို ပုဆိန်များဖြင့်ခုတ်ထစ်ဖျက်ဆီးပြီးဝင်ရောက်ကြသည်။ ရှိုးကေ့စ်မှန်ကြီးများကိုခွဲ၍ အတွင်းမှပစ္စည်းအားလုံး လမ်းမသို့ထုတ်ပြီး ပေါက်ခွဲထုချေဖျက်ဆီးပစ်ကြသည်။ မယူကြနဲ့၊ ဘာပစ္စည်းမှမယူကြနဲ့ဟုအော်ဟစ်သတိပေးသံတွေ ကြားနေရသည်။ သို့ရာတွင် ကျွန်တော်ရပ်ကြည့်နေရာဘက်၌ လူအချို့သူတို့စီးလာကြသောဘိနပ် အဟောင်းတွေနှင့် ဆိုင်ထဲမှထုတ်လာသော ဆင်ကြယ် (ယိုးဒယား)ဖိနပ်အသစ်တွေလဲ၍ စီးသွားကြသည်ကို တွေ့နေရ၏။

တရုပ်ဗမာအရေးအခင်းအတွင်းဆန်ရှားပါးသဖြင့် ကျွန်တော်တို့မိသားစုဆန်ပြုတ်တစ်ရက်သောက်လိုက်ရသည်ကိုလည်းကျွန်တော်မမေ့။ အမှန်တော့ဆန်ကမရှား၊ ငွေကရှားခြင်းဖြစ်သည်။ အိမ်တွင်းနိုင်ငံရေးမှတ်တိုင်တစ်ခုဟု ပြောလျှင်ရမည်လားတော့မသိ။

Friday, June 28, 2013

ကျွန်တော်နှင့် စာပေ


ဗြိတိသျှလူမျိုးစာရေးဆရာကြီး ဆမ်းမားဆက်မွန် (W. Somerset Maugham) ကသူ၏ Of Human Bondage စာအုပ်၌ “ရွက်ကြမ်းရေကြိုအနုပညာသမားဖြစ်ရတာလောက်အဖြစ်ဆိုးတာမရှိဘူး” ဟု ရေးသားသည်ကိုဖတ်ရဘူးသည်။ ထိုစာဖတ်စဉ်က ကျွန်တော်တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားဘဝ။ အရွယ်ငယ်ငယ်၊ စိတ်နေမြင့်မြင့်၊ လေလုံးထွားထွား။ မြို့မကြည်ကြည်အေးသီချင်းထဲကလိုလောကကြီးကို ခါးစောင်း တင်မဲ့လူသား။ စာဆိုလည်းရေးလိုက်သည်၊ ကဗျာဆိုလည်းစပ်လိုက်သည်။ ပန်းချီဂီတဆိုလည်း လိုက်စားလိုက်သည်။ ဘာမျှတော့ဖြစ်မလာ။ အနုပညာနှင့်ပတ်သက်၍ရွက်ကြမ်းပင်ရေမကြိုနိုင်ခဲ့။ ဆမ်းမားဆက်မွန်ပြောသလိုမျိုးအဖြစ်ဆိုးရခြင်းနှင့်စာလျှင် ဖြစ်မလာခြင်းကတော်သေးသည်ဆိုနိုင်ငြား ဘာမှမဖြစ်ခြင်းထက် နည်းနည်းပါးပါးဖြစ်လာခြင်းကမကောင်းဘူးလားဟု မေးစရာဖြစ်နေခြင်းကိုလည်း ငြင်း၍မရ။

ကျွန်တော့်ဘဝဖြစ်လိုသည်ပေါင်းများစွာအနက်စာရေးဆရာဖြစ်လိုခြင်းမှာရှေးဦးပထမဟုပြောလျှင်ရလောက် သည်။ သည်အတွက်ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နှင့်ကွယ်လွန်ခဲ့သူ ဖခင်၏အခန်းကဏ္ဍကိုချန်လှပ်ထား၍မဖြစ်။ စာအလွန်ဖတ်သောဖခင်ကြောင့် ကလေးဘဝကပင်စာပေါင်းစုံနှင့်ကျွန်တော်ရင်းနှီးခဲ့ရသည်။ ရှုမဝ မြဝတီ သွေးသောက် စသော မဂ္ဂဇင်းများမှသည် ရွှေဥဒေါင်း ဓူဝံ သာဓု မင်းရှင် ခင်နှင်းယု မိုးဝေ တို့၏ ဝတ္ထုများအထိ ဖတ်ရှုပြီးဉာဏ်မီသလောက်ခံစားခွင့်ရခဲ့သလို လယ်တီဆရာတော်၊ ကျီးသဲလေးထပ်ဆရာတော်၊ မင်းပူးဦးသြဘာသ စသောဆရာတော်ကြီးများ၏ ဗုဒ္ဓဝင်စာပေများကိုလည်း မြီးစမ်းခွင့်ရခဲ့သည်။ ဖေဖေ ဆုံးသောအခါ ကျန်ရစ်သောကျွန်းသေတ္တာကြီးသုံးလုံးအပြည့်စာအုပ်များမှာ ကျွန်တော်အမြတ်နိုးဆုံးအမွေဖြစ်ခဲ့ဘူးသည်။ ထားတော့။ ပြောလိုသည်ကလူလားမှမမြောက်သေးခင် မူလတန်းတန်းကျောင်းသားအရွယ်မှာပင် ထိုစာတွေဖတ်ရှုခဲ့ပြီးငါကြီးလာရင် ဒီလိုစာတွေရေးမယ်ဟုစိတ်ကြီးဝင်ခဲ့ခြင်းဖြစ်ပေသည်။ ဝင်လောက်စရာအကြောင်းတခုလည်းမှတ်မှတ်ရရ ရှိခဲ့ဖူးသည်။ ကျွန်တော်သုံးတန်း ဖေဖေမဆုံးခင်တစ်နှစ်အလိုကဖြစ်၏။

ထိုစဉ်ကကျွန်တော်တို့ မြစ်ဝကျွန်းပေါ်မြို့လေးတမြို့မှာနေကြသည်။ ထိုစဉ်ကဟုပြောရသည်မှာကျွန်တော့် ဇာတိမြို့မဟုတ်ခြင်းနှင့် ထိုမြို့မှာကြာရှည်မနေခဲ့ကြခြင်းတို့ကြောင့်ဖြစ်၏။ ဖေဖေသာမဆုံးပါးခဲ့ဘူးဆိုလျှင် ထိုမှာအခြေချ နေထိုင်ဖြစ်နိုင်သည်။ ရန်ကုန်မှပြောင်းလာပြီးအထက်တန်းကျောင်းတစ်ကျောင်းနှင့် အလယ်တန်းကျောင်းတစ်ကျောင်းရှိသောထိုမြို့၏အလယ်တန်းကျောင်းမှာ ဒုတိယတန်းမှစ၍ ကျွန်တော်ကျောင်းတက်ရသည်။ ထိုကျောင်းနှင့်ပတ်သက်၍မမေ့နိုင်သောအချိန်များမှာဖွံ့ဖြိုးရေးအချိန်များဖြစ်ကြလေသည်။ ပန်းချီဆွဲရသည်၊ ကာယလေ့ကျင့်ခန်းလုပ်ရသည်။ ဖတ်စာအုပ်ထဲမှပုံပြင်များ (ဥပမာ ဗီလုံးငှက်မနှင့် ဆင်ဆိုးကြီး) ကိုအတန်းသူအတန်းသားတွေကိုယ်တိုင်အလှည့်ကျပါဝင်သရုပ်ဖေါ်ကြရသည်။ ကျောင်းနေပျော်၍ စာတော်ရမည်ဟူသော ပညာရေးရည်မှန်းချက်တွေကိုအကောင်အထည်ဖေါ်ခဲ့သောကာလတခု ထိုခေတ်က အနည်းဆုံးကျွန်တော့်အတွက်တကယ်တန်း ရှိခဲ့ဖူးသည်ဆိုလျှင်မမှားဟုထင်ပါ၏။

တတိယတန်းတစ်ရက်ဖွံ့ဖြိုးရေးအချိန်မှာ ဆရာမခွင့်ယူထားသဖြင့် ပန်းချီဆရာကအစားဝင်သင်သည်။ ဆရာက သူ့အချိန်မဟုတ်သောကြောင့် ပန်းချီမဆွဲစေဘဲစာစီစာကုံးရေးနည်းကိုသာလက်တန်းသင်ပေးပြီး အိမ်စာအဖြစ် သာယာသောညနေခင်းဟူသောခေါင်းစဉ်ဖြင့် စာစီစာကုံးတစ်ပုဒ်ပေးသည်။ အချိန်ယူပြီးရေးကြရန်နှင့် နောက်တစ်ပတ်ဖွံ့ဖြိုးရေးအချိန်မတိုင်မီသူ့ထံတင်ရန်ကိုလည်း သေသေချာချာမှာသည်။ တစ်ပတ်လုံး ထိုစာစီစာကုံးကိစ္စကကျွန်တော့်ကိုဂဏာမငြိမ်လောက်အောင်စိတ်လှုပ်ရှားစေခဲ့၏။ စနေနေ့ညနေသို့ ရောက်သောအခါအိမ်ကိုခွင့်တောင်းပြီးမြို့မဈေးအနီးရှိသင်္ဘောဆိပ်ဘက်သို့ထွက်လာခဲ့သည်။ ကျွန်တော့်လက်တွင်းမှာ ဗလာစာအုပ်တစ်အုပ်နှင့်ခဲတံတစ်ချောင်း။ ဘယ်သူကမှမတိုက်တွန်းပါဘဲအရွယ်နှင့်မလိုက် (ခုပြန်စဉ်းစားရင်း ရယ်ချင်သည်) ဟန်ကြီးပန်ကြီးလုပ်၍ထွက်လာခဲ့သော်လည်းထိုနေရာမျိုးသွားပြီး စာစီစာကုံးကိုဘယ်ကစ၍ဘယ်လိုရေးရမည်သိသည်မဟုတ်။ ဆိပ်ကမ်းမှာပျားပန်းခတ်နှယ်လှုပ်ရှားနေကြသော ခရီးသည်၊ ဈေးသည်၊ ကုန်တင်ကုန်ချလုပ်သားများနှင့် ဥဒဟိုဆိုက်ကပ်ထွက်ခွာနေကြသောလှေသမ္ဗာန် စက်တပ် ရေယာဉ်များအား တံတားပေါ်ထိုင်ရင်း ငေးမောနေသည်ကိုတော့ အမှတ်ရနေသည်။ ပြီးတော့ မြစ်တွင်းမှ ကူးတို့သမ္ဗာန်များတံငါလှေများ ရွက်လှေကြီးများ။ တဘက်ကမ်းရှိကူးတို့ဆိပ်များ၊ မီးခိုးတလူလူ ဆန်စက် ခေါင်းတိုင်များ။ ထိုမှ မြစ်ပြင်ထက်မိုးကောင်းကင်၌အုပ်စုဖွဲ့၍ပျံသန်းလာကြသော အိပ်တန်းတက်မည့်ငှက်မျိုးစုံ။ စာအုပ်ယူလာပြီးစာတစ်ကြောင်းမှမရေးဖြစ်ဘဲညနေခင်းမြင်ကွင်းမျာ၌သာကျွန်တော်မိန်းမောနေခဲ့လေသည်။ သို့ရာတွင် စာစီစာကုံးကိုထိုညတွင်အပြီးရေးပြီး နောက်တစ်နေ့ဆရာ့ထံတင်လိုက်နိုင်ခဲ့လေသည်။

ဖွံ့ဖြိုးရေးအချိန်တွင် ဆရာကတစ်ဦးချင်းစီအမည်ခေါ်၍ အမှတ်ခြစ်ပြီးသားစာစီစာကုံးစာရွက်တွေပြန်ပေး သည်။ ကျွန်တော့်အလှည့်ရောက်သောအခါစာရွက်ကိုပေးရင်းတတန်းလုံးကြားအောင်ဖတ်ပြဘို့ပြောသည်။ ပြီးသောအခါ ကျွန်တော့်စာစီစာကုံးမှာထိုခေါင်းစဉ်အတွက်အကောင်းဆုံးဖြစ်ကြောင်းချီးမွမ်းသည်။ ဆက်ကြိုးစားဖို့ကျွန်တော့်ကိုပြောသည်။ ကျွန်တော့်အတွက် မျက်နှာဘယ်လိုထားရမှန်းမသိဘူးဆိုသောစကားကို  ကောင်းစွာနားလည်သောနေ့ဖြစ်ခဲ့လေသည်။ ဆက်ကြိုးစားပါဆိုသောဆရာ့စကားက ကျွန်တော့်ကိုအိပ်မက်တွေတစ်သီကြီးပေးအပ်ခဲ့ပြီး ငယ်ဘဝ၏အလှပဆုံးအိပ်မက်များလည်းဖြစ်ခဲ့ကြပါ၏။ ထိုအိပ်မက်များ ကြာရှည်စွာမက်ခွင့်မရခဲ့ခြင်းနှင့်မထင်မှတ်သောအပြောင်းအလဲများအကြားခါးသီးစွာနိုးထခဲ့ရခြင်းမှာမူ ကျွန်တော့်ဘဝပေးသာဖြစ်ပေလိမ့်မည်။

နောက်တနှစ် (လေးတန်းနှစ်) ကျောင်းဖွင့်စမှာ ကျွန်တော့်ဖခင်နာမကျန်းဖြစ်သဖြင့်ရန်ကုန်သို့သွားရောက် ဆေးကုသမှုခံယူသည်။ ရောဂါမသက်သာသဖြင့်မိသားစုအားလုံးလိုက်သွားကြရ ပြီးနောက်နှစ်လကျော် အကြာမှာဖခင်ဆုံးသည်။ နာရေးကိစ္စပြီးပြတ်၍ပြန်ကြသောအခါ သီတင်းကျွတ်ကျောင်းပိတ်ရက်ပင်ကုန်ဆုံးလုပြီ။ ကျောင်းမှငဲ့ညှာမှုကြောင့်ကျန်နှစ်ဝက်ကိုဆက်တက်ခွင့်ရခဲ့သလို နဂိုစာတော်သူစာရင်းဝင်မို့ ထိုနှစ်စာမေးပွဲကို အခက်အခဲမရှိဘဲကျွန်တော်အောင်မြင်ခဲ့သည်။ သို့ရာတွင် အိမ်ထောင်ဦးစီးမရှိသောမိသားစု တစ်ရပ်တကျေးမှာ ဘဝရပ်တည်ရေးခက်ခဲသည်ကြောင့် နောက်ထပ်တစ်နှစ်ခွဲအကြာမှာ ထိုမြို့ငယ်ကလေးကို စွန့်ခွာပြီး ရန်ကုန်သို့ပြောင်းရွှေ့ကြရသည်။ အမေကကျွန်တော်တွယ်တာသော အဖေ့စာအုပ်သေတ္တာကြီးများကိုမသယ်တော့ဘဲ ကိုးကွယ်ရာဘုန်းကြီးကျောင်းသို့လှူခဲ့ရန်လက်တွေ့ကျကျ ဆုံးဖြတ်ခဲ့လေသည်။ ကျွန်တော်ကရောဘာများတတ်နိုင်ပါဦးမည်နည်း။ ရန်ကုန်တွင်ကျောင်းဆက်နေခွင့်ရသေးသဖြင့် (မောင်နှမ အားလုံးကို ကျောင်းမထားနိုင်တော့) စာသင်ခန်းနှင့်မဝေးခဲ့စေကာမူစာပေနှင့်ပတ်သက်သောအစောဆုံး အတွေးအိပ်မက်မျှော်လင့်ချက်တို့ ဤသို့လျှင်မဖူးခင်ကြွေခဲ့ကြရပါ၏။

ကျွန်တော့်အတွက်အဖေ့အမွေဟူ၍စာဖတ်ဝါသနာတစ်ခုတော့ကျန်သေးသည်။ ဖခင်၏စာအုပ်ပုံကြီးနှင့်ဝေးရ သဖြင့်သူရွေးချယ်စုဆောင်းခဲ့သောစာကောင်းစာခန့်များမဖတ်ဖြစ်တော့စေကာမူစာမျိုးစုံ လက်လှမ်းမီသမျှ၊ အခွင့်ရသမျှတော့ဖတ်ရှုဖြစ်သည်။ လက်လှမ်းမီသည့်အများစုမှာဝတ္ထုများသာဖြစ်ခဲ့၏။ ထိုစဉ်ကစာအုပ်အငှါးဆိုင်တွေခေတ်မစားသေး။ စာအုပ်ဟောင်းတွေသက်သက်သာသာဝယ်၍ရသေးသည်။ အထူးသဖြင့်ဝတ္ထုတွေက အမျိုးအမည်စုံသလောက်ဈေးချိုသည်။ စာရေးဆရာစုံသလိုအကြောင်းအရာကလည်းစုံသည်။ မြင့်ကျော်၊ မြင့်နီ၊ ကရမက်တို့၏ အလွမ်းဝတ္ထုများ၊ ဗိုလ်တာရာ (ရဲဘော်သုံးကျိပ်) ၏ တောလိုက်မုဆိုးဝတ္ထုများ၊ မိုးဝေ ၏စုံထောက်ဇာတ်လမ်းများ၊ ကြပ်ကလေး၊ ဇင်အောင်၊ ကြူမွှေး တို့၏ ဟာသ၊ ဓူဝံ၏ရာဇဝင်နောက်ခံ လူစွမ်းကောင်း၊ ပြောရလျှင်အစုံဖတ်ဖြစ်သည်။ စာဖတ်သက်နှင့်အရွယ်ကလေးရလာသောအခါ ဇာတ်လမ်းသာမကအတွေးအခေါ်၊ ခေတ်နှင့်ဘဝသရုပ်ဖေါ်စာများကိုပါ နှစ်ချိုက်ရွေးချယ်ဖတ်ရှုတတ် လာသည်။ ကျော်အောင်၏အရေးကြီးပြီသွေးစည်းကြစို့၊ မင်းကျော်၏ငါတို့ခေတ်နှင့်အပြိုင်၊ နတ်နွယ်၏မြန်မာပြည်မြောက်ပိုင်း၊ မောင်သာရ၏ ကျဉ်တုတ်ခံဝံ့မခံဝံ့၊ မြသန်းတင့်၏ဓါးတောင်ကိုကျော်၍မီးပင်လယ်ကိုဖြတ်မည်၊ အောင်ကျော်စည်၏ ခင်ဗျားတို့ကို စိန်ခေါ်တယ်စသည်ဖြင့်။

အခြားကျွန်တော်နှစ်ခြိုက်စွာဖတ်ရှုခဲ့သည်များမှာတက္ကသိုလ်နောက်ခံဝတ္ထုများဖြစ်ကြ၏။ အောင်ပြည့်၏ ပြိုမှာလေလားမိုးရဲ့၊ တက္ကသိုလ်ခင်မောင်အေး၏သည်မိုးမှောင်တုံးမောင်ပုံးပါရစေ၊ တက္ကသိုလ်ဘုန်းနိုင်၏ တပြည်သူမရွှေထား၊ အောင်ကျော်စည်၏အဓိပတိလမ်း၊ မောင်သာရ၏သူ့အရင်ကတယောက် သူကတစ်ယောက်။ ထိုအချိန်ကအနုအလှစာပေနှင့်ဘဝသရုပ်ဖေါ်စာပေတို့ တိုက်ပွဲပြင်းထန်ချိန်။ တိုက်ပွဲဆိုသော်ငြား ကျွန်တော်မှတ်မိသလောက် ဘဝဆရာများကအနုအလှဆရာများကို ပြင်းပြင်းထန်ထန်ဝေဖန်သံတွေညံသည့် ကာလဟုပြော၍ ရမည်ထင်သည်။  စာပေဝါသနာရှင်လူငယ်ထုအတွင်းမှာ ထိုဂယက်အတော်ပင်ရိုက်ခတ်ခဲ့ပြီး အနုအလှစာအုပ်သမားဟု အထင်ခံရမှာစိုးသူများပင်ရှိခဲ့ဘူးသည်။ ကျွန်တော်နှင့်ပန်းတနော်လမ်းသားတို့ ထိုကိစ္စအငြင်းအခုံဖြစ်ဘူးသည်ကိုအမှတ်ရနေသည်။ သူကဘဝသရုပ်ဖေါ်စာပေမှာထမင်းနှင့်တူပြီး အနုအလှစာပေများမှာမုံ့ပဲသွားရည်စာမျှသာဖြစ်သည်။ ထမင်းသာလျှင်လူတယောက်အတွက်လုံလောက်သော အာဟာရပေးနိုင်မည်၊ သွားရည်စာကို အားထားလျှင်  အာဟာရချို့တဲ့ပြီးအခန့်မသင့်ပါက ရောဂါပင်ရနိုင်မည် စသည်ဖြင့် ကျွန်တော့်ကိုပညာပေးသည်။ ကျွန်တော်ကအာဟာရအတွက်ထမင်းလိုအပ်သလို ရသကိုးပါးအတွက်သွားရည်စာလည်းလိုအပ်သည် ချင့်ချိန်မှုသာအခရာဖြစ်သည်ဟု စောဒကတက်သည်။ သူ့ကိုနိုင်အောင်မပြောနိုင်သည့်အခါများ၌ ဟေ့ ကိုယ်ခံတွင်းတွေ့သလို စားချင်တာစားချင်သလောက်စားမယ် မင်းအပူမပါဘူး ဟု လူမိုက်စကားပြောပြီး တဘက်သတ်ပွဲရပ်ပစ်ခဲ့သည်လည်းရှိဘူးသည်။

ဘဝနှင့်ကင်းကွာလွန်းသည်ဆိုသောထိုစာပေတို့၏ပရိဿတ်ကလည်း ကျွန်တော်အပါအဝင်မနည်းလှ။ ကျွန်တော်တစ်ဦးတည်းအတွေ့အကြုံအရမူ ထိုစာပေများသည်ဆရာတွေဝေဖန်သလောက် အနုတ်လက္ခဏာချည့်ပြသည်တော့မဟုတ်ခဲ့။ ပြောရလျှင်ဘဝကိုတည့်မတ်ထိန်းကျောင်းသောခွန်အားမျိုးပင်ပေးစွမ်းနိုင်ခဲ့သည်။ ဥပမာ ကျွန်တော်စွဲလမ်းခဲ့ဘူးသောဝတ္ထုများထဲတွင်တက္ကသိုလ်ဘုန်းနိုင်၏ တပြည်သူမရွှေထား ပါဝင်သည်။ ထိုဝတ္ထုမှာထိုအချိန်က ဝေဖန်(ထိုးနှက်)ခံရသော ဝတ္ထုတွေထဲမှာအပါအဝင်ဖြစ်ခဲ့သည်။ သို့ရာတွင် တပြည်သူမရွှေထားထဲမှ မြတ်ဆွေသည် ကျွန်တော်ရင်းနှီးစွာလေးစားအားကျရသောဘဝနမူနာ (Role Model) ဖြစ်ခဲ့သလိုဆင်းဆင်းရဲရဲနှင့်ဘဝတက်လမ်းရှာဖွေရာ၌အထိန်းအကျောင်း(Mentor)လည်းဖြစ်ခဲ့လေ၏။  ရင်းနှီးစွာဟုဆိုရခြင်းမှာ ခေတ်ချင်းမတူကြသော်လည်း (သူကစစ်ကြိုခေတ်ကျွန်တော်ကတော်လှန်ရေးကောင်စီခေတ်) မြတ်ဆွေနှင့်ကျွန်တော်ဆင်းရဲတာချင်းတူသလို သတင်းစာပို့ရင်းကျောင်းတက်ရတာခြင်းလည်းတူနေသောကြောင့်ဖြစ်သည်။ ရန်ကုန်သို့ပြန်ပြောင်းလာကတည်းက  မိသားစုရပ်တည်ရေးအတွက် တပိုင်တနိုင်အလုပ်လုပ်ကြရရာ ကျွန်တော်ကမနက်ပိုင်းသတင်းစာပို့နေ့လည်ပိုင်းကျောင်းတက်ခဲ့ရသည်။

မြတ်ဆွေကဲ့သို့ “ထား” နှင့်မဆုံခဲ့ရစေကာမူ၊ သူ့လိုအဆင့်မြင့်အရာရှိကြီးမဖြစ်ခဲ့ရစေကာမူ (ကျွန်တော်တောင့်တမိခဲ့ဘူးသည်တော့အမှန်)၊ သူ့လိုပီယာနိုမတီးနိုင်ခဲ့စေကာမူ (မယ်ဒလင်တော့တတ်နိုင်၍တီးခဲ့ဖူးသည် သို့သော် ဖြစ်ဖြစ်မြောက်မြောက်မဟုတ်)၊ သူ့လိုဂေါက်မရိုက်နိုင်ခဲ့စေကာမူ (အားကျမှုတွေထဲမှာ ဒါတော့မပါ)၊ ဆင်းရဲသော်လည်းစိတ်ဓါတ်အောက်တန်းမကျအောင်ကိုယ့်ကိုကိုယ်စောင့်ရှောက်နိုင်ခဲ့ခြင်း၊ ဘဝကို ပညာဖြင့်ရပ်တည်ဖြတ်သန်းနိုင်အောင်ကြိုးပန်းဖြစ်ခဲ့ခြင်း၊ ယမုန်နာလို၊ မြတ်နိုးသူလိုဂီတတွေအပေါ် ခုံမင်နှစ်သက်ခံစားတတ်ခဲ့ခြင်းတို့အတွက် မြတ်ဆွေနှင့်တပြည်သူမရွှေထား၏ကျေးဇူးတွေကျွန်တော့်အပေါ် တင်ရှိခဲ့သည်မှာတော့အမှန်ပင်ဖြစ် လေသည်။ နောက်တခုအနေဖြင့်မြတ်ဆွေလိုကဗျာတွေစပ်စာတွေရေးခဲ့သည့်တိုင် သူ့လိုကျွန်တော်ကဗျာဆရာစာရေးဆရာဖြစ်မလာခဲ့။ ဤသည်မှာအားထုတ်ပုံကွာခြားသောကြောင့် ဖြစ်မည်။ ဖြတ်သန်းရသောခေတ်ချင်းမတူကြသည်လည်းအကြောင်းတစ်ခုဖြစ်နိုင်သည်။ ပြောလိုသည်မှာ စိတ်ကူးယဉ်စာပေဖြစ်ဖြစ်၊ ဘဝစာပေဖြစ်ဖြစ်စာဖတ်သူကိုအကြွင်းမဲ့အကျိုးမပြုသည့်တိုင် အကြွင်းမဲ့တော့ အကျိုးမယုတ်စေပါဟူ၍။ ခံယူကျင့်သုံးသည့်အပေါ်အထိုက်အလျှောက်မူတည်သည်တော့ရှိပေလိမ့်မည်။

စာဖတ်ခြင်းလေ့အထနှင့်အတူငယ်စဉ်ကတည်းကပြင်းပြခဲ့သောစာရေးခြင်းဝါသနာကြောင့် ကျောင်းသား ဘဝမှသည်လုပ်ငန်းခွင်အစောပိုင်းကာလအထိစာတိုပေစလေးများရေးသားရင်းစာပေနယ်တွင်းဝင်ရောက်နိုင်ရန်လည်း ကျွန်တော်ကြိုးစားဘူးသည်။ ကျောင်းနှစ်ပတ်လည်မဂ္ဂဇင်းအချို့တွင် တစ်ပုဒ်တလေဖေါ်ပြခံရဘူးသည်မှလွဲ၍မဖြစ်ထွန်းခဲ့။ မဖြစ်ထွန်းရခြင်းအကြောင်းရင်းကို ယ္ခုအချိန်မှာပြန်လည်သုံးသပ်ကြည့်တော့ အဓိကအားဖြင့်စိတ်ပျက်လွယ်ခြင်းတစ်နည်းအားဖြင့် ထိုက်သင့်သောဇွဲမရှိခြင်းများကိုမြင်လာရသည်။ ထိုအချက်ကိုမဂ္ဂဇင်းတစ်ခုသို့ ကြိုးစားပန်းစား စာမူတွေပို့နေရင်းရုတ်တရက်ရပ်ဆိုင်းသွားခြင်းက သက်သေခံနေသည်။ ကျွန်တော်၏စာပေနှင့်ပတ်သက်၍အားထုတ်မှုအပြီးအပိုင်ရပ်ဆိုင်းသွားခဲ့သည်မှာလည်း ထိုအချိန် ကတည်းကဖြစ်လေရာ ရွက်ကြမ်းရေကြိုအဆင့်သို့ပင် ကျွန်တော်မရောက်လိုက်။ ဆမ်းမားဆက်မွန်ကို ကိုးကားပြီး ဤသည်ပင်ခပ်ကောင်းကောင်းဟုအရှက်ပြေကျွန်တော်မပြောလို။ ကိုယ်တကယ်ရူးသွပ်ခဲ့ဖူးသော အရာမို့ နှမျောတသစိတ်ဖြင့်ကိုယ့်ကိုကိုယ် ပစ်တင်မဆုံး ဖြစ်ရတတ်သည်ကိုလည်းဝန်ခံရပေမည်။

ဘွဲ့ရပြီးနောက် ရန်ကုန်တဘက်ကမ်းရှိသင်္ဘောကျင်းတခုတွင် ကျွန်တော်အလုပ်ဝင်သည်။ မြို့တော်နှင့် မြစ်တစ်စင်းသာခြားသော်ငြားမိုင်ပေါင်းများစွာကွာဘိသကဲ့သို့အရာရာနွမ်းပါးနိမ့်ကျလှသောဒေသခံဝန်ထမ်းတို့၏ ဘဝများကိုနိစ္စဓူဝထိတွေ့စာနာခွင့်ရခဲ့သည်။ စာရေးဝါသနာနှင့်ထိုအတွေ့အကြုံများပေါင်းစပ်ကာ ဝထ္ထုတိုလေးများရေးဖြစ်သည်။ ရေးဖြစ်သမျှကိုလည်း ထိုစဉ်ကနာမည်ကြီးမဂ္ဂဇင်းတစ်စောင်သို့ပို့ဖြစ်ခဲ့သည်။ နှစ်လတစ်ကြိမ်ခန့်အလုပ်မှနေ့ဝက်ခွင့်ယူကာရန်ကုန်ဘက်သို့ကူး၍ ဆင်းဒဝစ်လမ်းရှိအဆိုပါမဂ္ဂဇင်းတိုက်သို့ ကိုယ်တိုင်သွားပြီးစာမူပို့ရင်းပယ်ထားပြီးစာမူများပြန်ယူသည်။ တစ်ပုဒ်တလေမှအရွေးမခံရသေးသော်လည်း အားလျော့သည်မရှိ။ ရေးမြဲပို့မြဲ။ ပြန်ယူလာသောစာမူများ၏ မျက်နှာစာမှစာတည်းလက်ရေးဖြစ်ပုံရသည့် “ပယ်ရန်”ဆိုသောမှတ်ချက်တိုလေးများမှာ ကျွန်တော့်အတွက်ကျောင်းသားဘဝတုံးကစာစီစာကုံးလေ့ကျင့် ခန်းစာရွက်များပေါ်မှ “ကြိုးစားပါ” သို့မဟုတ် “ဆက်ကြိုးစားပါ” ဆိုသောဆရာမ၏မှတ်ချက်ကဲ့သို့သောအဓိပ္ပါယ်ဖြင့်ကြိုးစားလိုစိတ်သာဖြစ်စေခဲ့လေ၏။

တစ်ကြိမ်မှာတော့ ပြန်ယူလာရသောစာမူနှစ်ပုဒ်စလုံးပေါ်မှာ “ပယ်ရန်” အပြင်အခြားမှတ်ချက်တစ်ခုကို ထူးထူးခြားခြားတွေ့ရလေသည်။ ယင်းမှာ “ကောင်းပါသည်၊ သို့သော်သုံးရန်မသင့်သေးပါ” ဆိုသော မှတ်ချက်ဖြစ်၏။  စာတည်းအဖွဲ့ဝင်တစ်ဦးဦးမှ စာတည်းချုပ်ထံတင်ပြသောမှတ်ချက်ဖြစ်နိုင်သည်။ ရှင်းသလိုလိုနှင့် မရှင်းလှသည်ကကောင်းပါလျက်ဘာကြောင့်မသုံးသင့်သေးရတာလဲဆိုသည်ပင်။ အမှန်တော့ မရှင်းသလိုလိုနှင့် ရှင်းပြီးသားဟု ပြောနိုင်မည်လားမသိ။ ကောင်းပါသည်ဆိုသောမှတ်ချက်ကရည်မှန်းချက်နှင့် ပိုမိုနီးကပ်လာသည့်သဘောယူသော်ရလောက်သည်။ ကျွန်တော့်အနေဖြင့်ရေးလက်စဆက်ရေးရုံ၊ ပို့လက်စဆက်ပို့ရုံသာ။ သို့ရာတွင် ယ္ခုပြန်စဉ်းစားရာ၌ပုံပန်းမပေါ်တော့သောအကြောင်းများစွာအောက်မှာ အရေးရောအပို့ပါမလုပ်ဖြစ်တော့။ များစွာယိုယွင်းနေပြီဖြစ်သောဝန်ထမ်းလောကမှာ လှော်ရင်းနစ်နေချိန်မို့လား၊ သို့တည်းမဟုတ် ဆေးမင်ရည်စုတ်ထိုးချက်မျက်နေသောကာလတခုကြောင့်လား၊ ဒါမှမဟုတ်ဆက်တိုက်ဆိုသလို ထန်သည်းလာကြသော တိုင်းပြည်၏အပြောင်းအလဲလှိုင်းတံပိုးတွေအကြား ရေမျောကမ်းတင်ကူးခတ်နေခဲ့ရသော ကျွန်တော့်ဘဝကြောင့်လား၊ အားလုံးဖြစ်နိုင်သည်။ သေချာသည်မှာစာပေနှင့်ပတ်သက်၍ ကျွန်တော်၏ ရည်မှန်းချက်သည် ဘဝ၏အခြားအခြားသောရည်မှန်းချက်များနည်းတူညိုသာညို၍မပြိုခဲ့။

တမြန်မနှစ်ရန်ကုန်ပြန်ရောက်ခိုက်မတွေ့တာကြာပြီဖြစ်သောအစ်မဝမ်းကွဲတစ်ဦးထံအလည်ရောက်ခဲ့သည်။ သူမကစက်မှုတက္ကသိုလ်မှာကတည်းက ပြင်ပမဂ္ဂဇင်းစာမျက်နှာများပေါ်အထိ ထင်ရှားခဲ့သောကဗျာဆရာမတစ်ဦးဖြစ်ပြီး ယ္ခုအငြိမ်းစားယူပြီးသည့်တိုင်အလျဉ်းသင့်သလိုကဗျာရေးဆဲကဗျာစာအုပ်ထုတ်ဆဲ။ မတွေ့တာကြာဆိုမွေးကတည်းကဟူသောပြက်လုံးထဲကလို သူမနှင့်ကျွန်တော်တွေ့ဖြစ်ဆုံဖြစ်သည်က ယ္ခုပါနှင့်မှနှစ်ကြိမ်သာရှိသေးသည်။ အစ်ကိုကြီး၏အိမ်သို့အလည်လာရင်းအမှတ်မထင်ဆုံကြခိုက် ငယ်စဉ်ကနေခဲ့ဖူးသောမြစ်ဝကျွန်းပေါ်မြို့လေးမှဆွေမျိုးရင်းခြာတစ်ဦးအဖြစ်မိတ်ဆက်သိကျွမ်းခဲ့ကြပြီးသည့်နောက်ပိုင်း ထပ်မံမတွေ့ဖြစ်ကြတော့။ ကျောင်းမှာကတည်းက အစ်မကဗျာရေးသည်ကိုသိထားကြောင်းနှင့်အစ်မ၏ကဗျာပရိဿတ်တဦးဖြစ်ကြောင်း ထိုစဉ်ကကျွန်တော်ထုတ်ဖေါ်ပြောဆိုခဲ့ဘူးသည်။ ယ္ခုလည်းမာကြောင်းသာကြောင်းသာမကကဗျာအကြောင်းစာအကြောင်းတွေပါပြောဖြစ်ရန်ရည်ရွယ်၍သွားရောက်ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

သို့ရာတွင် “ငါ့မောင်ကစာအရေးကောင်းဘဲ” ဟုခရီးရောက်မဆိုက်ပြောလာသောအစ်မ၏စကားက ကျွန်တော့်ကိုအံ့သြစေခဲ့သည်။ ကျွန်တော်စာရေးဘို့ကြိုးစားခဲ့ဘူးကြောင်းတစ်လုံးတပါဒမျှ အစ်မကိုမပြောခဲ့မိ။ ကျွန်တော်တို့ချင်းအလ္လပသလ္လပအဖြစ်ပြောဘို့ရာပင်တစ်ခါမှမတိုက်ဆိုင်ခဲ့။ အစ်မမဆိုထားနှင့်သားသမီးတွေအပါအဝင်ကျွန်တော်၏မိသားစုဝင်များပင်ထိုအကြောင်းကိုဂဃနဏမသိရှိကြ။ ထို့ကြောင့်ပင် အစ်မ၏ စကား၌သူတို့တတွေပါအံ့သြကြခြင်းဖြစ်လေသည်။ ပြီးခဲ့သည့်နှစ် အစ်မတို့မြို့နယ်မဂ္ဂဇင်းမှ အမှတ်တရဆောင်းပါးတစ်ပုဒ်ကိုကို ကိုးကားပြောဆိုခြင်းဖြစ်ကြောင်းသိရသောအခါ ဒုတိယမ္ပိအံ့သြရပြန်၏။ ထိုမဂ္ဂဇင်းကို ကျွန်တော်မေ့သလောက်ရှိနေပြီ။ ဖြစ်ပုံမှာလွန်ခဲ့သောနှစ်နှစ်ခန့် အစ်မနှင့်တွေ့ဆုံသိကျွမ်းစ ကာလလောက်မှာပင် အစ်မတို့မြို့ (ကျွန်တော်၏ ကလေးဘဝစာပေအိပ်မက်တို့ဖြစ်တည်ပြယ်ပျောက်ခဲ့ရာမြို့) အထက်တန်းကျောင်း၏နှစ်တရာပြည့်အထိမ်းအမှတ်ပွဲတော်နှင့်အတူမဂ္ဂဇင်းထုတ်ဝေရန်စာမူများဖိတ်ခေါ်ကြောင်းသတင်းစာတွင်ပါလာသည်။ ကျွန်တော့်ဇာတိမြို့ကျွန်တော့်ကျောင်းမဟုတ်စေကာမူ ကျွန်တော့်ဘဝမှာအထင်ကရရှိလွန်းသောမြို့ဖြစ်သည်မို့ ပွဲတော်သို့မသွားနိုင်ခဲ့သော်ငြားစာမူတစ်ပုဒ်တော့ပို့ဖြစ်ခဲ့ပါသည်။

မရှေးမနှောင်းမှာပင်ကျွန်တော်ပြည်ပသို့ထွက်ခွာခဲ့ရပြန်ရာလွမ်းရေးထက်ဝမ်းရေးခက်သည့်ကာလများမှာ ထိုစာမူကိစ္စမေ့မေ့ပျောက်ပျာက်ဖြစ်ခဲ့ရပြန်သည်။ မြို့နှင့်ပတ်သက်၍ရေးခဲ့သော အမှတ်တရများစွာထဲမှာ ဆွေမျိုးရင်းခြာအစ်မတစ်ဦးနှင့်တက္ကသိုလ်တခုတည်းမှာအတူရှိနေခဲ့ကြပါလျက် မသိကျွမ်းခဲ့ကြဘဲ လုပ်ငန်းခွင်ဝင်ပင်စင်ယူချိန်အရောက်တွင်မှအမှတ်မထင်ဆုံပြီး ဆွေမျိုးစပ်ကြရသည့်အကြောင်းပါဝင်လေရာ ဆောင်းပါးရှင်ကျွန်တော်ဟု အစ်မအနေဖြင့်သေချာပေါက်သိစရာဖြစ်ခဲ့လေသည်။ ထိုနေ့က စိန်ကောင်းကျောက်ကောင်းအစ်မ၏ကဗျာတွေအကြောင်းထဲမှာ ကျွန်တော်မဖတ်ရသေးသော ထိုဆောင်းပါးအကြောင်းက ဆေးရိုးသည်ပမာကန့်လန့်ကန့်လန့်ပါရင်းစကားလက်စသတ်ခဲ့ရလေသည်။ သို့ရာတွင် ကျွန်တော့် အတွက်မဂ္ဂဇင်းရှာပုံတော်ဖွင့်သည့်အလုပ်က ကပ်လျက်ပါလာပြန်သည်။ အစ်မ၏စာအုပ်မှာအခြားတယောက် ကို ပေးလိုက်ရသဖြင့်မရှိတော့၊ မြို့နယ်အသင်းရုံးခန်းသို့ သွားပြန်တော့လည်းလက်ကျန်ပင်မရှိတော့။ ကျွန်တော့်အဖြစ်က လိပ်ဥပျောက်လို့လိပ်မရှာဆိုသောအဖြစ်မျိုး။ ပြန်ဖို့ရာအချိန်ကလည်းကပ်နေပြီ။

နောက်ဆုံးထိုမြို့သားနောက်တဦးဖြစ်သောကျောင်းနေဘက်သူငယ်ချင်းထံပြေးရလေ၏။ သူက စာပေဝါသနာရှင်စာအုပ်စုဆောင်းတတ်သူမို့ အဆင်ပြေလောက်မည်ထင်သည့်တိုင်သူ့မှာလည်းမရှိ။ စိတ်ချလက်ချပြန်ပါကွာငါရှာပြီးပို့ပေးလိုက်ပါ့မယ်ဟူသောစကားသာရပြီးပြန်ခဲ့ရ၏။  တကယ်လည်းမပျက်မကွက် ကျွန်တော့်ထံသို့သူပို့ပေးခဲ့ပါသည်။ စာအုပ်ရလာသောအခါမျက်နှာဖုံးအတွင်းစာမျက်နှာမှာ သူ့လက်ရေးဖြင့်ရေးထားသောမှတ်ချက်ကကျွန်တော့်ကိုပို၍စိတ်လှုပ်ရှားစေခဲ့လေသည်။ “စာရေးကောင်းတဲ့ သူငယ်ချင်းကို စာဆက်ရေးဖို့တိုက်တွန်းချင်တယ်” ဟူသောသူ့မှတ်ချက်ကကျွန်တော့်ရင်ကိုနှိုးဆွသလိုဖြစ်ခဲ့သည်မှာတော့အမှန်။ ဆိုကြပါစို့ နတ်ရူးဘုံမြှောက်သလိုမျိုး။ ပြောရလျှင်အထိမ်းအမှတ်တခုကိုအကြောင်းပြုထုတ်ဝေသည့် မဂ္ဂဇင်းတခုတွင်တစ်ကြိမ်ပါဝင်ရေးသားဖြစ်ခြင်းမှာ ဦးဖိုးကျား၏ဘုရားဖူးသွားခြင်းဝတ္ထုတိုလေးထဲမှ “ခါတော်မှီ” ကုသိုလ်ဖြစ်ဆိုသည်ထက်ဘာမျှမပို။  သို့ရာတွင်ကျေးဇူးရှင်သူငယ်ချင်းနှင့်ကဗျာဆရာမအစ်မတို့၏  ပဋိသန္တာရတွေအောက်မှာကိုယ့်ကိုကိုယ်ကျုပ်လူထူးပါရမီ့ရှင်ဟုပင်အထင်ရောက်သွားမိလေသလားမပြောတတ်။ ရှိစေတော့။

ယ္ခုတော့ ကျွန်တော်အွန်လိုင်းမီဒီယာမှာမကြီးမငယ်နှင့်ဟိုစပ်စပ်သည်စပ်စပ်တွေရေးဖြစ်နေပြန်ပြီ။  ပြည်သူ ပြည်သားစာနယ်ဇင်းခေတ်မှာရွက်ကြမ်းရေကြိုဂျာနယ်လစ်အဖြစ်လောက်ပဲဖြစ်ဖြစ် စာရင်းပေါက်ခဲ့ချင်သေးသည်ကိုလည်း ဝန်ခံရပေမည်။ ခုလိုချိန်ဆမ်းမားဆက်မွန်များအနားမှာရှိနေခဲ့လျှင်ကျွန်တော့်ကို သနားစရာသတ္တဝါလေးသဖွယ် ကြည့်နေဖြစ်ဖို့များသည်။ ကျွန်တော်ကလည်း“ရွက်ကြမ်းရေကြို”လောက်ဖြစ်ရရင်ဘဲနည်းမှတ်လို့ဆရာကြီးရယ်ဟုသူ့ကိုပြောလိုက်ဖြစ်မှာသေချာသည်။