[၁]
ကျေးညီနောင်ဇာတ်လမ်းကိုလူတိုင်းကြားဖူးကြပါလိမ့်မည်။ အလားတူကျွန်တော်တို့သက်တမ်းလောက်ရောက်လာကြပြီဆိုမှဖြင့်မိသားစုတွင်းမှာမဟုတ်လျှင်ပင်ဆွေမျိုးညာတိ၊ မိတ်ဆွေရောင်းရင်းအပေါင်းအသင်းများအကြားအလားတူဇာတ်လမ်းမျိုးတခုတလေမျှတော့ကြားဖူးကြုံဖူးကြမည်ထင်ပါ၏။ ပုံပြင်၏ဆိုလိုရင်းမှာ လူသားအပါအဝင် သတ္တဝါတိုင်းသတ္တဝါတိုင်းမျိုးရိုးဗီဇတူပါလျက်ပတ်ဝန်းကျင်ကိုလိုက်၍ ပြောင်းလဲတတ်သည်ဟူ၍ဖြစ်သည်။ ကျွန်တော်ကတော့ သည်ပုံပြင်မှာမျိုးရိုးဗီဇအပြင်စိတ်ဝင်စားစရာနောက်တခုကိုတွေ့သည်။ လေပြင်းမုန်တိုင်း။ ဟုတ်သည်။ လေပြင်းမုန်တိုင်းသာမကျရောက်ဖူးဆိုလျှင်ကျေးညီနောင်တနေရာစီရောက်စရာအကြောင်းမှမရှိသည်ပဲ။
မောင်ဝင်းကိုအမှတ်ရလိုက်တိုင်းမောင်ဝင်းအကြောင်းစဥ်းစားမိတိုင်း ထို "လေပြင်းမုန်တိုင်း" ဆိုတာကြီးအားမြင်ယောင်မိသလို ဆုပ်ကိုင်ဖမ်းဆီးမရမှန်းသိပါလျက်ကကျွန်တော်ပုံဖော်နေမိ၏။ အ,အ အိပ်မက်သည့်နှယ်ဟုပြောလျှင်လည်းခံရပါမည်။
[၂]
သရက်တောလမ်းထဲမှာကျွန်တော်နှင့်အတွဲဖြစ်ဆုံးကမောင်ဝင်းဖြစ်၏။ သူ့ဖခင်သည် ကျောင်းဆရာတစ်ဦးဟုသိရသည်။ ကိုယ်ဟန်ပါးပါးအရပ်ပျပ်ပျပ် အသားညိုညို မျက်နှာထားတည်တည်ဟုသာမှတ်မိသည်။ မနက်အလုပ် (ကျောင်း) သွားချိန် ညနေအလုပ်ပြန်ချိန်တို့တွင် တိုက်ပုံအင်္ကျီဝတ် လွယ်အိပ်လွယ်လျက်တွေ့ရတတ်သည်မှအပ အိမ်ပြင်ထွက်လေ့မရှိ။ တစ်ခါတစ်ရံမောင်ဝင်းနှင့်လိုက်သွားသည့်အခါ စွပ်ကျယ်လက်ပြတ် အိမ်နေရင်းလုံချည်အနွမ်းတို့ဖြင့် ဆေးပေါ့လိပ်ခဲကာ စာဖတ်နေသော သူ့ဖခင်ကိုတွေ့ရသည်။ ကျောင်းမှာတော့မသိ။ အိမ်မှာတော့ အိမ်သားတွေကိုပင်စကားဟဟပြောလေ့ရှိပုံမရပေ။ ကျွန်တော်သတိထားမိသလောက် မောင်ဝင်းကလည်းသူ့ဖခင်နှင့်တစ်ရင်းတနှီးပြောဆိုနေထိုင်သည်ကိုမတွေ့ရ။
မိခင်နှင့်တစ်ဦးတည်းသောညီမတို့က မောင်ဝင်းနှင့်ပိုရင်းနှီးသလိုသူတို့၏ဝေယျာဝစ္စကိုလည်း မောင်ဝင်းက စိတ်လိုလက်ရ ဆောင်ရွက်ပေးတတ်သည်။ ဝေယျာဝစ္စဆိုသည်မှာ မနက်တိုင်းရွှေနှင်းဆီဆိုင်မှလ္ဘက်ရည် ဂျိုင့်ဆွဲဝယ်ပေးခြင်း ရေနွေးယူပေးခြင်းနှင့် နေ့လည်နေ့ခင်းလမ်းထိပ်ရှိပြည်သူ့ဆိုင်တွင် ဆန်ထုတ်ပေးခြင်း စသည်တို့ ဖြစ်လေသည်။ သူတို့မိသားစုသည် ကျွန်တော်တို့ဝါးခယ်မပြောင်းသွားပြီးမှ လမ်းထဲသို့ရောက်လာ ကြသူများဖြစ်ရာ မောင်ဝင်းနှင့်ကျွန်တော်သူငယ်ချင်းဖြစ်ချိန်မှာ ကျွန်တော်ကျောင်းပိတ်ရက်အလည်လာရင်း အစ်ကိုကြီး၏သတင်းစာပို့လုပ်ငန်းကိုကူညီနေခိုက်ဖြစ်၏။
မိခင်နှင့်တစ်ဦးတည်းသောညီမတို့က မောင်ဝင်းနှင့်ပိုရင်းနှီးသလိုသူတို့၏ဝေယျာဝစ္စကိုလည်း မောင်ဝင်းက စိတ်လိုလက်ရ ဆောင်ရွက်ပေးတတ်သည်။ ဝေယျာဝစ္စဆိုသည်မှာ မနက်တိုင်းရွှေနှင်းဆီဆိုင်မှလ္ဘက်ရည် ဂျိုင့်ဆွဲဝယ်ပေးခြင်း ရေနွေးယူပေးခြင်းနှင့် နေ့လည်နေ့ခင်းလမ်းထိပ်ရှိပြည်သူ့ဆိုင်တွင် ဆန်ထုတ်ပေးခြင်း စသည်တို့ ဖြစ်လေသည်။ သူတို့မိသားစုသည် ကျွန်တော်တို့ဝါးခယ်မပြောင်းသွားပြီးမှ လမ်းထဲသို့ရောက်လာ ကြသူများဖြစ်ရာ မောင်ဝင်းနှင့်ကျွန်တော်သူငယ်ချင်းဖြစ်ချိန်မှာ ကျွန်တော်ကျောင်းပိတ်ရက်အလည်လာရင်း အစ်ကိုကြီး၏သတင်းစာပို့လုပ်ငန်းကိုကူညီနေခိုက်ဖြစ်၏။
နှစ်ယောက်စလုံးအားလပ်နေကြသည်ခြင်းအတူတူ သူကလမ်းပေါ်ပိုအနေများသည်။ မနက်စောစော ကျွန်တော်သတင်းစာ ပို့ရန်ထွက်လာချိန် မောင်ဝင်းတစ်ယောက် လ္ဘက်ရည်ဂျိုင့်တစ်ဂျိုင့်နှင့်နှီးကြိုးသီထားသောနံပြားများကိုဆွဲကာ ရွှေနှင်းဆီကဖီးဘက်မှပြန်လာသည်ကိုတွေ့ရပြီး သတင်းစာပို့ရင်းသရက်တောလမ်းထဲသို့ နောက်တစ်ခေါက်ဖြတ်သွားချိန်၌ မောင်ဝင်းကို သူတို့အိမ်နှင့်မလှမ်းမကမ်း လမ်းပေါ်တစ်နေရာရာမှာ ယောင်ပေယောင်ပေတွေ့နေရသည်။ ထိုမှကျွန်တော်အလုပ်သိမ်းပြီး ပြန်လာချိန်အထိသူလမ်းပေါ်မှာ ရှိနေဆဲ။
နေ့လည်နေ့ခင်းညနေစောင်းအပြင်ထွက်လျှင် အရင်ဆုံးတွေ့ရသည်မှာမောင်ဝင်းဖြစ်နေတတ်သောကြောင့် သူနှင့်ကျွန်တော်တွဲဖြစ်သွားခြင်းဖြစ်နိုင်သည်။ တခြားကလေးတွေမှာ အိမ်ကခွင့်ပြုချက်မရသည်လား မထွက်ချင်ကြသည်လားမသိအိမ်ပြင်သိပ်မထွက်။ မောင်ဝင်းမှာသူ့သဘောနှင့်သူဝင်လိုဝင်ထွက်လိုထွက်။ ဧည့်သည် သာသာဖြစ်သူကျွန်တော်သည်လည်း မောင်ဝင်းလောက်မလွတ်လပ်သည့်တိုင် မိဘကွယ်ရာမှာအတန်ကြားချောင်နေသည်။ ထို့ကြောင့်ပင်ကျွန်တော်နှင့်မောင်ဝင်း ဈေးသွားအတူတူဆန်ထုတ်အတူတူရန်ဖြစ်အတူတူ ကစားရာမှာအတူတူဖြစ်နေတော့၏။
နေ့လည်နေ့ခင်းညနေစောင်းအပြင်ထွက်လျှင် အရင်ဆုံးတွေ့ရသည်မှာမောင်ဝင်းဖြစ်နေတတ်သောကြောင့် သူနှင့်ကျွန်တော်တွဲဖြစ်သွားခြင်းဖြစ်နိုင်သည်။ တခြားကလေးတွေမှာ အိမ်ကခွင့်ပြုချက်မရသည်လား မထွက်ချင်ကြသည်လားမသိအိမ်ပြင်သိပ်မထွက်။ မောင်ဝင်းမှာသူ့သဘောနှင့်သူဝင်လိုဝင်ထွက်လိုထွက်။ ဧည့်သည် သာသာဖြစ်သူကျွန်တော်သည်လည်း မောင်ဝင်းလောက်မလွတ်လပ်သည့်တိုင် မိဘကွယ်ရာမှာအတန်ကြားချောင်နေသည်။ ထို့ကြောင့်ပင်ကျွန်တော်နှင့်မောင်ဝင်း ဈေးသွားအတူတူဆန်ထုတ်အတူတူရန်ဖြစ်အတူတူ ကစားရာမှာအတူတူဖြစ်နေတော့၏။
ထို့အပြင်သူနှင့်ကျွန်တော်ကအိမ်နီးချင်းတွေ။ ဒေါ်ကြီးတို့အိမ်နှင့်မျက်နှာချင်းဆိုင်ရှိ သုံးခန်းတွဲတန်းလျားအိမ်ခေါင်းရင်းဘက်အစွန်ဆုံးအခန်းမှာ သူတို့မိသားစုငှါးနေကြခြင်းဖြစ်၏။ အိမ်ကိုလမ်းမနှင့်ဆယ့်လေးငါးပေခွာ၍ဆောက်ထားပြီးလွတ်နေသောမြေကွက်လပ်ခေါင်းရင်းဘက်အခြမ်း၌ အိမ်ရှင်အဖွားကြီး၏ တဲရှိနေသဖြင့် လမ်းပေါ်မှရုတ်တစ်ရက်ကြည့်လျှင် မောင်ဝင်းတို့အခန်းကိုမမြင်ရ။ ပြောင်းလာသည်မှာမကြာသေးသည့်အပြင်မိသားစုကလည်းငြိမ်ငြိမ်သက်သက်မို့ရပ်ကွက်ထဲမှာ အသိအကျွမ်းမများလှချေ။
မောင်ဝင်းနှင့်ကျွန်တော်တွဲဖြစ်သောအခြားအကြောင်းတစ်ခုမှာ သူ၏စွမ်းအချို့နှင့်ဆိုင်သည်။ သူကသားရေကွင်းပစ်အလွန်တော်၏။ တိုင်ထောင်ပစ်ဟုခေါ်သော ဆေးပေါ့လိပ်အစီခံကလေးထောင်ကာ သရေကွင်းတွေချိတ်ပြီးပစ်မည်လား အပုံပစ်ခေါ်စည်းဝိုင်းငယ်ကလေးအတွင်းသရေကွင်းတွေပုံထပ်ပြီး စည်းအပြင်ရောက်အောင်ပစ်မည်လား မောင်ဝင်းကိုမီသူမရှိသလောက်ရှားသည်။ ကျွန်တော်သည် သားရေကွင်းပစ်အလွန်ညံ့သောကြောင့် (တကယ်တော့ဘယ်နေရာမှာမှလဲမတော်ပါ) သူ့ကိုအထင်ကြီး၏။ သူကလည်းကျွန်တော့ဆိုလျှင်ညှာသည်။
မောင်ဝင်းနှင့်ကျွန်တော်တွဲဖြစ်သောအခြားအကြောင်းတစ်ခုမှာ သူ၏စွမ်းအချို့နှင့်ဆိုင်သည်။ သူကသားရေကွင်းပစ်အလွန်တော်၏။ တိုင်ထောင်ပစ်ဟုခေါ်သော ဆေးပေါ့လိပ်အစီခံကလေးထောင်ကာ သရေကွင်းတွေချိတ်ပြီးပစ်မည်လား အပုံပစ်ခေါ်စည်းဝိုင်းငယ်ကလေးအတွင်းသရေကွင်းတွေပုံထပ်ပြီး စည်းအပြင်ရောက်အောင်ပစ်မည်လား မောင်ဝင်းကိုမီသူမရှိသလောက်ရှားသည်။ ကျွန်တော်သည် သားရေကွင်းပစ်အလွန်ညံ့သောကြောင့် (တကယ်တော့ဘယ်နေရာမှာမှလဲမတော်ပါ) သူ့ကိုအထင်ကြီး၏။ သူကလည်းကျွန်တော့ဆိုလျှင်ညှာသည်။
ကျွန်တော်ပါသည့်ပွဲမှာသူအကုန်လုံးနိုင်သည့်အခါ ကျွန်တော်ရှုံးသမျှပြန်ပေးလေ့ရှိသည်။ သူနှင့်လက်ရည်တူတွေပွဲဆိုလျှင် ကျွန်တော့်ကိုမပါခိုင်းတော့ဘဲ သူတစ်ဦးတည်းရေကုန်ရေခမ်းကစား၏။ ထိုအခါ ကျွန်တော်ကပွဲကြည့်ပရိသတ်။ ပြီးလျှင်နိုင်သမျှထဲမှအရင်းကိုဖယ် ကျန်သရေကွင်းတွေကိုဝယ်ချင်သူရှိလျှင်ပြန်ရောင်း (ဆိုင်မှာသရေကွင်းအသစ် ၅ ပြားဖိုးဆယ်ကွင်းဆိုလျှင် အဟောင်းအကွင်းနှစ်ဆယ်) သည်။ ပြီးလျှင် ကျွန်တော်တို့ ရေခဲချစ်ဆိုင်ပြေးကြ၏။ ဝယ်သူမရှိလျှင်လည်းသူ့လက်ကောက်ဝတ်နှစ်ဘက်မှာ သားရေကွင်းတွေအပြည့်ရှိသည်ကို ကြည့်လျက် နှစ်ယောက်စလုံးပျော်နေကြလေသည်။
[၃]
သားရေကွင်းမပစ်သည့်အချိန်များတွင် မောင်ဝင်းနှင့်ကျွန်တော် (တစ်ခြားအဖေါ်တွေကိုစောင့်ရင်း) ရောက်တတ်ရာရာပြောကာအချိန်ကုန်တတ်၏။ သည်မှာမောင်ဝင်း၏ပုံပြောစွမ်းရည်ကို သတိပြုမိရပြန်သည်။ ဖတ်ဖူးသည့်ကာတွန်းတွေ ကြည့်ဖူးသည့်ရုပ်ရှင်တွေအကြောင်းသာမက ကြားဖူးနားဝရှိသမျှကို နားထောင်ကောင်းအောင်သူကစီကာပတ်ကုံးပြောတတ်၏။ သိပြီးသားအကြောင်းအရာတွေပင်လျှင် မောင်ဝင်းထံမှပြန်ကြားရသောအခါ တစ်မျိုးတစ်ဘာသာဆန်းသစ်နေသလိုဖြစ်၏။
အထူးသဖြင့်သူရဲကောင်းဇာတ်လမ်းတွေပြောသည့်အခါ အားနှင့်မာန်နှင့်အမူအယာနှင့်ဟန်ပါပါ ပြောတတ်သောကြောင့် ပို၍စိတ်ဝင်စားစရာကောင်းသည်။ ကျွန်တော်သာမဟုတ် လမ်းထဲမှရွယ်တူသူငယ်ချင်းတွေအားလုံး မောင်ဝင်း၏ အပြောတွင်မမျောဖူးသူမရှိသလောက်ပင်။ ထိုခေတ်က ရေပန်းစားသော ဂျက်ဆီဂျိန်း တာဇံ ဟာကျူလီ စသည့်ဇာတ်လမ်းတွေအကြောင်းပြောလျှင် မောင်ဝင်းဘေးမှာသူငယ်ချင်းများဝိုင်းအုံကာမပျင်းမယိနားထောင်ရင်းကစားဖို့ကိုမေ့နေတတ်ကြလေသည်။
သူပြောသည့်ဇာတ်လမ်းတွေက မည်မျှမှန်ကန်သည်ကျွန်တော်မသိ။ သို့သော်အချက်အလက်မှန်ကန်ခြင်းအပေါ်စိတ်ဝင်စားခြင်းမဟုတ်ပဲ သူ့အပြောကိုသာနှစ်သက်သည့်အရွယ်မို့ကိစ္စမရှိ။ တာဇံအကြောင်းပြောလျှင် မျောက်ကလေးကိုပုခုံးပေါ်တင်၍သွားပုံ သစ်ပင်တစ်ပင်မှတစ်ပင်နွယ်ကြိုးဖြင့်လွှဲ၍ခုန်ကူးပုံတို့ကိုမြင်ယောင်လာသည်အထိပြောရုံမကတာဇံလိုပင်ဆွဲဆွဲငင်ငင်အော်ပြလိုက်သေးသည်။ သူ့လိုကျွန်တော်တို့မအော်တတ်။ တစ်ခါတစ်ခါလူစုံချိန် ကစားရန်စိတ်သိပ်မပါသည့်အခါမျိုးတွင် ထိုအော်သံကြားလိုသောကြောင့် မောင်ဝင်းကို တာဇံအကြောင်းပြောခိုင်းကြ၏။ သူကလည်းမငြင်း။ တာဇံအကြောင်းသာမက ဂျက်ဆီဂျိန်း သေနပ်ပစ်ဟန် ဟာကျူလီသံကြိုးကွင်းဆွဲဖြတ်ဟန်စသည်ဖြင့် မောင်ဝင်းပြောသမျှပြန်လှန်မေးခွန်းမထုတ်ပဲ စိတ်ဝင်တစား နားထောင်ဖြစ်ကြသည်။
သူပြောသည့်ဇာတ်လမ်းတွေက မည်မျှမှန်ကန်သည်ကျွန်တော်မသိ။ သို့သော်အချက်အလက်မှန်ကန်ခြင်းအပေါ်စိတ်ဝင်စားခြင်းမဟုတ်ပဲ သူ့အပြောကိုသာနှစ်သက်သည့်အရွယ်မို့ကိစ္စမရှိ။ တာဇံအကြောင်းပြောလျှင် မျောက်ကလေးကိုပုခုံးပေါ်တင်၍သွားပုံ သစ်ပင်တစ်ပင်မှတစ်ပင်နွယ်ကြိုးဖြင့်လွှဲ၍ခုန်ကူးပုံတို့ကိုမြင်ယောင်လာသည်အထိပြောရုံမကတာဇံလိုပင်ဆွဲဆွဲငင်ငင်အော်ပြလိုက်သေးသည်။ သူ့လိုကျွန်တော်တို့မအော်တတ်။ တစ်ခါတစ်ခါလူစုံချိန် ကစားရန်စိတ်သိပ်မပါသည့်အခါမျိုးတွင် ထိုအော်သံကြားလိုသောကြောင့် မောင်ဝင်းကို တာဇံအကြောင်းပြောခိုင်းကြ၏။ သူကလည်းမငြင်း။ တာဇံအကြောင်းသာမက ဂျက်ဆီဂျိန်း သေနပ်ပစ်ဟန် ဟာကျူလီသံကြိုးကွင်းဆွဲဖြတ်ဟန်စသည်ဖြင့် မောင်ဝင်းပြောသမျှပြန်လှန်မေးခွန်းမထုတ်ပဲ စိတ်ဝင်တစား နားထောင်ဖြစ်ကြသည်။
ပြီးလျှင်သူက “ငါ့အဖေစာအုပ်တွေထဲမှာ ရှိသေးတယ်ကွ နောက်မှထပ်ကြည့်ပြီး မင်းတို့ကို အသစ်တွေပြောပြမယ်” ဟု ဆိုကာပွဲသိမ်းတတ်သည်။ ကျွန်တော်တို့ကလည်းကျေကျေနပ်နပ်ပင် သူ့ဆီကနောက်တစ်ခါပြောမည့်အချိန်ကိုစောင့်ကြ၏။ ပြန်စဉ်းစားကြည့်တော့မောင်ဝင်းပြောသမျှ သူ့အဖေစာအုပ်တွေထဲမှအကုန်လုံးဟုတ်ချင်မှဟုတ်မည်။ မြေနီကုန်းဆန်းသီရိရုံတွင်တင်လေ့တင်ထရှိသော ရုပ်ရှင်ကားဟောင်းများထဲ၌ ထိုဇာတ်ကားအမည်တွေကြားဖူးသည်။ ကြည့်တော့မကြည့်ဖူး။ ထိုရုပ်ရှင်တွေသူကြည့်ပြီးဖြစ်ချင်ဖြစ်မည်။ သို့မဟုတ် ပွဲဈေးတန်းမှာ ၅ပြားပေးကြည့်ရသောဆလိုက်ဘူးလေးများမှာလည်းတာဇံတွေဟာကျုလီတွေကြည့်၍ရနိုင်သည်။
မှန်ဘီလူးသေတ္တာနှင့်တူသောထိုဘူးတွင် ယ္ခုခေတ်စီဒီအရွယ်အနားတစ်လျှောက် ၁၆မီလီဖလင်ပြားလေးများ အစီအရီဖေါက်ထည့်ထားသော ကဒ်ထူပြားကိုထောင်လိုက်ထည့်ကာ အလင်းဘက်လှည့်ကြည့်လျှင် ရောင်စုံပုံများကိုကြည်လင်ပြတ်သားစွာမြင်ရသည်။ ကြည့်နေရင်း ဘူးနံဘေးရှိခလုပ်ကိုလက်ဖြင့်ဆွဲချကာ ကဒ်ပြားလည်သွားစေခြင်းဖြင့် တစ်ပုံပြီးတစ်ပုံကူးသွားသည်။ ထိုခေတ်ပွဲဈေးတန်းသွားခလေးများအကြားခေတ်စားသောဖျော်ဖြေရေးတစ်ခုဖြစ်၏။ ပလက်ဖေါင်းပေါ်ဖြန့်ခင်းထားသော အခင်းဘေးတွင်အကျအနထိုင်ကာ ၅ပြားပေးပြီးနှစ်သက်ရာရွေးကြည့်နိုင်သည်။ ဇာတ်လမ်းကိုကိုယ့်ဘာသာကိုယ်ခံစားယူ။ မောင်ဝင်းလိုအတွေးကြွယ်သူအဖို့သူများစိတ်ဝင်စားအောင်ပြန်ပြောနိုင်သည်အထိဆွဲဆောင်မှုရှိလေသည်။
နောက်တစ်မျိုးမှာကျွန်တော်တို့အကြား တုံချမ် တုံချမ် ဟုအသိများသော လမ်းဘေးခလေးရုပ်ရှင်ရုံလေးများဖြစ်၏။ မိုးလေကင်းစင်သောကာလ ညနေခင်းများတွင်ထိုရုပ်ရှင်ရုံလေးများ ရပ်ကွက်တွင်းသို့ရောက်လာတတ်သည်။ အရှည်ဆယ်ပေကျော် အကျယ်ငါးပေအမြင့်ငါးပေခန့် အလုံပိတ်ရုံကလေးများဖြစ်ပြီး ထိပ်တစ်ဖက်တွင်ပြစက်ခန်း အခြားတစ်ဖက်မှာ ပိတ်ကားဆင်ထားသည့်ဝင်ထွက်တံခါးရှိကာ အတွင်းခန်းဘေးနှစ်ဖက်တွင် နံရံကပ်ခုံတန်းနှစ်ခုကို အလျားလိုက်ချထားသည်။ ဘီးတပ်ထားသဖြင့် (လူအားဖြင့်) ရွှေ့ပြောင်းနိုင်သည်။ ရှမ်းလမ်းလိုလမ်းကျယ်ပုခုံးမြေကွက်လပ်တစ်ခုပေါ်တွင်နေရာချကာရပ်ထားပြီးသည်နှင့် ဗုံသေးသေးတစ်လုံးနှင့် လင်းကွင်းတစ်ချပ်တို့ကို တုတ်ချောင်းဖြင့်တီးခတ်၍လူခေါ်သည်။
နောက်တစ်မျိုးမှာကျွန်တော်တို့အကြား တုံချမ် တုံချမ် ဟုအသိများသော လမ်းဘေးခလေးရုပ်ရှင်ရုံလေးများဖြစ်၏။ မိုးလေကင်းစင်သောကာလ ညနေခင်းများတွင်ထိုရုပ်ရှင်ရုံလေးများ ရပ်ကွက်တွင်းသို့ရောက်လာတတ်သည်။ အရှည်ဆယ်ပေကျော် အကျယ်ငါးပေအမြင့်ငါးပေခန့် အလုံပိတ်ရုံကလေးများဖြစ်ပြီး ထိပ်တစ်ဖက်တွင်ပြစက်ခန်း အခြားတစ်ဖက်မှာ ပိတ်ကားဆင်ထားသည့်ဝင်ထွက်တံခါးရှိကာ အတွင်းခန်းဘေးနှစ်ဖက်တွင် နံရံကပ်ခုံတန်းနှစ်ခုကို အလျားလိုက်ချထားသည်။ ဘီးတပ်ထားသဖြင့် (လူအားဖြင့်) ရွှေ့ပြောင်းနိုင်သည်။ ရှမ်းလမ်းလိုလမ်းကျယ်ပုခုံးမြေကွက်လပ်တစ်ခုပေါ်တွင်နေရာချကာရပ်ထားပြီးသည်နှင့် ဗုံသေးသေးတစ်လုံးနှင့် လင်းကွင်းတစ်ချပ်တို့ကို တုတ်ချောင်းဖြင့်တီးခတ်၍လူခေါ်သည်။
တုံချမ် တုံချမ် ဆိုသည်မှာ ထိုလူခေါ်သံကိုကျွန်တော်တို့ကြားသည့်အတိုင်းအမည်မှည့်ခေါ်ကြခြင်းဖြစ်၏။ တစ်ခါကြည့်ငါးပြားလားဆယ်ပြားလားမမှတ်မိ။ ဆယ်မီးနစ်စာခန့်ဇာတ်ကားဟောင်းအပိုင်းအစလေးများကိုအသံတိတ်ပြသခြင်းသာဖြစ်ပြီး ပြသူကဇာတ်ကြောင်းပြောပြပေးသဖြင့်ဆလိုက်ထက်စာလျှင်ပို၍ကြည့်ကောင်းသလိုရှိ၏။ မြန်မာကားဟောင်းထဲမှ ဒိုင်ဗင်တင်လှ၏စတန့်များ၊ တာဇံလိုချာလီချက်ပလင်လိုစွန့်စားခန်းများ ဟာသများကို နောက်ခံစကားပြောပိုင်ပိုင်နှင့်ကြည့်ရသည်မှာ ခလေးတစ်ယောက်အတွက်ဖျော်ဖြေမှုအတော်အတန်ပေးစွမ်းနိုင်သည်။ တစ်နေရာ လေးငါးခြောက်ပွဲ ကလေးအုပ်စုကုန်သည်အထိပြပြီး နောက်တစ်နေရာသို့ရွှေ့ကာပြသကြ၏။ ကျွန်တော့်စိတ်ထဲမှာ မောင်ဝင်းသာဇာတ်ကြောင်းပြောလျှင်ပို၍ကြည့်ကောင်းမည်ဟုပင် ထင်မိသေးသည်။
[၄]
သူရဲကောင်းပုံပြင်အပြောကောင်းသလောက် မခံချိမခံသာအောင်စတတ်သည်မှာတော့ မောင်ဝင်း၏ အားနည်းချက်ဟုဆိုရမည်ထင်သည်။ သူ၏မထီတရီအပြောက ရယ်စရာသက်သက်မကပဲ နာသာခံခက်ဖြစ်သွားတတ်သဖြင့် သူငယ်ချင်းများအကြားမကြာခဏစိတ်ဆိုးစိတ်ကောက်ဖြစ်ကြရ၏။ အမှန်မှာ မောင်ဝင်းက အပျော်သက်သက်စရုံစပြီး စိတ်ဆိုးမှန်းသိလျှင်ဆက်မစတော့သလို သူ့ကိုရိုက်မောင်းပုတ်မောင်းလုပ်လာလျှင်လည်းလက်တုံ့မပြန်သီးခံတတ်သဖြင့်ရန်စမရှည်။ တစ်နေ့ညနေခင်း ကျွန်တော်တို့နှစ်ဦးသားလမ်းထိပ်မှာရပ်နေကြစဉ် လမ်းထဲမှကျွန်တော့်ဝမ်းကွဲ ညီမမြင့်မြင့် ရှေ့မှဖြတ်လျှောက်သွားသည်ကို “ဟဲဟဲ သူ့ကိုယ်သူချန်ပီယံပေါ့လေ” ဟု မောင်ဝင်းကလှမ်းနောက်သည်။
[၄]
သူရဲကောင်းပုံပြင်အပြောကောင်းသလောက် မခံချိမခံသာအောင်စတတ်သည်မှာတော့ မောင်ဝင်း၏ အားနည်းချက်ဟုဆိုရမည်ထင်သည်။ သူ၏မထီတရီအပြောက ရယ်စရာသက်သက်မကပဲ နာသာခံခက်ဖြစ်သွားတတ်သဖြင့် သူငယ်ချင်းများအကြားမကြာခဏစိတ်ဆိုးစိတ်ကောက်ဖြစ်ကြရ၏။ အမှန်မှာ မောင်ဝင်းက အပျော်သက်သက်စရုံစပြီး စိတ်ဆိုးမှန်းသိလျှင်ဆက်မစတော့သလို သူ့ကိုရိုက်မောင်းပုတ်မောင်းလုပ်လာလျှင်လည်းလက်တုံ့မပြန်သီးခံတတ်သဖြင့်ရန်စမရှည်။ တစ်နေ့ညနေခင်း ကျွန်တော်တို့နှစ်ဦးသားလမ်းထိပ်မှာရပ်နေကြစဉ် လမ်းထဲမှကျွန်တော့်ဝမ်းကွဲ ညီမမြင့်မြင့် ရှေ့မှဖြတ်လျှောက်သွားသည်ကို “ဟဲဟဲ သူ့ကိုယ်သူချန်ပီယံပေါ့လေ” ဟု မောင်ဝင်းကလှမ်းနောက်သည်။
မြင့်မြင့်မှာ သရက်တောလမ်းထုတ်ဆီးတိုးအသင်း၏အားထားရသောကစားသမားတစ်ဦး။ လွပ်လပ်ရေးနေ့အပြေးပြိုင်ပွဲတွေမှာ ဗိုလ်စွဲနေကျ။ သွက်လက်ဖြတ်လပ်သလို စိတ်ဆတ်၏။ ဒါကိုသိလျက် မောင်ဝင်းကစခြင်းဖြစ်၏။ သူ့ကိုပြောမှန်းသိသော မြင့်မြင့်ကချာကနဲလှည့်ကာ ကျွန်တော်ပင်တားချိန်မရမီ မောင်ဝင်း၏ရင်ဘတ်ကိုအားကုန်တွန်းလိုက်ရာ မောင်ဝင်းဖင်ထိုင်လဲလေတော့သည်။ ဒါကိုပင်ဆက်ရိုက်မည်လုပ်နေသဖြင့် ကျွန်တော်ကမြင့်မြင့်ကိုဆွဲခေါ်ပြီးသူ့လမ်းသူသွားရန် တောင်းတောင်းပန်ပန်လွှတ်လိုက်ရသည်။ မောင်ဝင်းသည် လဲကျရာမှပြန်ထပြီး ရှက်ကိုးရှက်ကန်းနှင့် “ငါက သူ့ကို မိန်းခလေးမို့ ညှာလိုက်တာကွ” ဟု ကျွန်တော့်ကိုပြောလေ၏။
ကျွန်တော့်ညီမကိုမိန်းခလေးမို့ညှာလိုက်သောမောင်ဝင်း ကုန်းပေါ်သားတစ်ယောက်ကိုညှာလိုက်သဖြင့် ကျွန်တော်နာရသည့်အဖြစ်ကိုမူ ကျွန်တော့်ညာဘက်နထင်ရှိအမာရွတ်ကသက်သေဖြစ်၏။ သရက်တောလမ်းအပါအဝင်ရှမ်းလမ်းနှင့်လင်းလွန်းလမ်းကိုဆက်ထားသောလမ်းသွယ်များအား ကုန်းပေါ်နှင့်ကုန်းအောက်ဟူ၍ မြေမျက်နှာပြင်အရပိုင်းခြားခေါ်လေ့ရှိ၏။ ရှမ်းလမ်းကလင်းလွန်းလမ်းထက်နိမ့်လေရာ လမ်းသွယ်များအားလုံး ရှမ်းလမ်းဘက်မှဝင်လျှင် သုံးပုံနှစ်ပုံခန့်မြေညီဖြစ်ပြီးထိုမှ လင်းလွန်းလမ်းရောက်သည်အထိ တစ်ဖြည်းဖြည်းမြင့်တက်သွားသည်။ မြေညီပိုင်းကိုကုန်းအောက် ကုန်းမြင့်ပိုင်းကိုကုန်းပေါ်ဟု မှတ်သားခေါ်ကြသည်။
ကျွန်တော့်ညီမကိုမိန်းခလေးမို့ညှာလိုက်သောမောင်ဝင်း ကုန်းပေါ်သားတစ်ယောက်ကိုညှာလိုက်သဖြင့် ကျွန်တော်နာရသည့်အဖြစ်ကိုမူ ကျွန်တော့်ညာဘက်နထင်ရှိအမာရွတ်ကသက်သေဖြစ်၏။ သရက်တောလမ်းအပါအဝင်ရှမ်းလမ်းနှင့်လင်းလွန်းလမ်းကိုဆက်ထားသောလမ်းသွယ်များအား ကုန်းပေါ်နှင့်ကုန်းအောက်ဟူ၍ မြေမျက်နှာပြင်အရပိုင်းခြားခေါ်လေ့ရှိ၏။ ရှမ်းလမ်းကလင်းလွန်းလမ်းထက်နိမ့်လေရာ လမ်းသွယ်များအားလုံး ရှမ်းလမ်းဘက်မှဝင်လျှင် သုံးပုံနှစ်ပုံခန့်မြေညီဖြစ်ပြီးထိုမှ လင်းလွန်းလမ်းရောက်သည်အထိ တစ်ဖြည်းဖြည်းမြင့်တက်သွားသည်။ မြေညီပိုင်းကိုကုန်းအောက် ကုန်းမြင့်ပိုင်းကိုကုန်းပေါ်ဟု မှတ်သားခေါ်ကြသည်။
ထိုမှ ပညတ်သွားရာဓါတ်သက်ပါပြီး ကုန်းပေါ်နေနှင့်ကုန်းအောက်နေသူတို့ အနည်းနှင့်အများဆိုသလို မသင့်မတင့်ဖြစ်တတ်ကြသည်မှာ မြန်မာတို့၏စရိုက်ဟုပင်ဆိုရမည်လားမသိ။ ကလေးတွေကလည်း သူ့အစုနှင့်သူနေကာ ကုန်းပေါ်ကုန်းအောက် အရောတဝင်ရှိခဲသည့်အပြင် တစ်ခါတစ်ရံမတည့်သည်အထိ ဖြစ်တတ်ကြလေသည်။ ထိုသို့ မသင့်မြတ်တတ်ရသည့်အထဲ မိန်းခလေးတွေချည့်ရှိသော ကုန်းထိပ်အိမ်တစ်အိမ်မှ ညီအစ်မများကို မောင်ဝင်းကစလေ့နောက်လေ့ရှိသောကြောင့် သူ့မိဘများထံလာရောက်အတိုင်ခံရဖူး၏။ သို့သော် ကိုယ်တော်ကကြုံလျှင်ကြုံသလိုစလေနောက်လေရာ ထိုမိသားစုကမောင်ဝင်းဆိုလျှင်အမြင်ကပ်ကြလေသည်။
စင်စစ် သည်ဇာတ်လမ်းတွေကနောက်မှကျွန်တော်သိရခြင်းဖြစ်၏။ ထိုနှစ်ကျောင်းပိတ်ရက် ပုသိမ်ဘက်မှ မောင်ဝမ်းကွဲတစ်ယောက် ထိုမိသားစုထံအလည်ရောက်နေသည်။ တစ်ရက်သူတို့မောင်နှမတွေ ဖြတ်သွားသည်ကို မောင်ဝင်းက“တောသားတွေ” ဟု မကြားတကြားလှမ်းပြောရာ ဧည့်သည်ပုသိမ်သားက တစ်ခုခုလုပ်မည်ပြုသဖြင့် အစ်မတွေကဆွဲခေါ်သွားကြကြောင်း မောင်ဝင်းကကျွန်တော့်ကိုပြောပြ၏။ သူ့ဘာသာသူသွားစ ကာ ကုန်းပေါ်သို့တစ်ယောက်တည်းမသွားရဲတော့သဖြင့် ကျွန်တော့်ကိုအဖေါ်ခေါ်လိုသောကြောင့်ပြောခြင်းဖြစ်လေသည်။
စင်စစ် သည်ဇာတ်လမ်းတွေကနောက်မှကျွန်တော်သိရခြင်းဖြစ်၏။ ထိုနှစ်ကျောင်းပိတ်ရက် ပုသိမ်ဘက်မှ မောင်ဝမ်းကွဲတစ်ယောက် ထိုမိသားစုထံအလည်ရောက်နေသည်။ တစ်ရက်သူတို့မောင်နှမတွေ ဖြတ်သွားသည်ကို မောင်ဝင်းက“တောသားတွေ” ဟု မကြားတကြားလှမ်းပြောရာ ဧည့်သည်ပုသိမ်သားက တစ်ခုခုလုပ်မည်ပြုသဖြင့် အစ်မတွေကဆွဲခေါ်သွားကြကြောင်း မောင်ဝင်းကကျွန်တော့်ကိုပြောပြ၏။ သူ့ဘာသာသူသွားစ ကာ ကုန်းပေါ်သို့တစ်ယောက်တည်းမသွားရဲတော့သဖြင့် ကျွန်တော့်ကိုအဖေါ်ခေါ်လိုသောကြောင့်ပြောခြင်းဖြစ်လေသည်။
တစ်လမ်းတည်းသားတွေ မသင့်မည့်သာမသင့်မည် ရှောင်လွှဲ၍ရကြသည်မဟုတ်။ ရှမ်းလမ်းဈေး သွားလျှင် (တစ်ခြားလမ်းမှကွေ့မသွားပါက) ကုန်းအောက်ကိုဖြတ်ရသလို လင်းလွန်းလမ်းရှိပြည်သူ့ဆိုင်သို့သွားလျှင်ကုန်းပေါ်ကိုဖြတ်ကြရသည်ချည်း။ ယ္ခုမောင်ဝင်းဆန်ထုတ်ရန် ပြည်သူ့ဆိုင်ကိုသွားရန် ကုန်းပေါ်မှဖြတ်ရမည်ဖြစ်ရာ အဖေါ်မပါဘဲမသွားရဲတော့။ တစ်ခြားလမ်းကသွားရန် (မလိုက်လိုသဖြင့်) အကြံပေးသော်လည်း ကျွန်တော့်ကိုသာတွင်တွင်ခေါ်နေသဖြင့်မငြင်းသာပြန်။ နှစ်ယောက်သားကုန်းပေါ်ကိုဖြတ်ချိန်မှာ ပုသိမ်သားနှင့်ညီအစ်မတစ်တွေအိမ်ပေါက်ဝမှာထိုင်နေကြသည်ကိုတွေ့ရလေသည်။
ကျွန်တော်တို့ကိုတစ်ခုခုများလှမ်းပြီးရန်စလေမည်လားဟုတွေးရင်း ကျွန်တော်အိန္ဒြေရရဆက်လျှောက် လိုက်၏။ သူတို့ကဘာမျှမပြော မောင်ဝင်းကသာအိမ်ဘက်လှည့်မကြည့်ပဲ “ကမ်းမွန်ချဲလင်း” ဟု ပြောလိုက်ရာ သူ့ကိုကျွန်တော်မျက်စောင်းလှည့်ထိုးလိုက်ပြီးဆက်လျှောက်ခဲ့၏။ နောက်မှလိုက်လာကြမည်လား စိုးရိမ်မိသေးသော်လည်းလိုက်မလာကြသဖြင့်စိတ်အေးရသည်။ ပြည်သူ့ဆိုင်တွင်သူဆန်ထုတ်သည်ကို စောင့်ပြီးအပြန်တွင်သူရန်သွားစခဲ့သည်ကိုအြစ်တင်ရင်းကြံခင်းလမ်းဘက်မှလှည့်ပြန်ဖို့ပြောရာ သူတို့ကိုကြောက်သွားသည်ထင်လိမ့်မည်ဆိုပြီး သူကကျွန်တော့်ကိုဆွဲခေါ်၍လာလမ်းအတိုင်းပြန်ကြလေသည်။ ကုန်းထိပ်ရောက်သည်နှင့်အိမ်ရှေ့လမ်းမပေါ်ထွက်ရပ်နေကြသော ဟိုမောင်နှစ်မတွေကိုလှမ်းမြင်ရလေသည်။ ထိုအချိန်ကျမှလှည့်ပြန်၍ မဖြစ်တော့။ နှစ်ယောက်သားဟန်မပျက်ဆက်လျှောက်လာခဲ့ကြ၏။
ကျွန်တော်တို့ကိုတစ်ခုခုများလှမ်းပြီးရန်စလေမည်လားဟုတွေးရင်း ကျွန်တော်အိန္ဒြေရရဆက်လျှောက် လိုက်၏။ သူတို့ကဘာမျှမပြော မောင်ဝင်းကသာအိမ်ဘက်လှည့်မကြည့်ပဲ “ကမ်းမွန်ချဲလင်း” ဟု ပြောလိုက်ရာ သူ့ကိုကျွန်တော်မျက်စောင်းလှည့်ထိုးလိုက်ပြီးဆက်လျှောက်ခဲ့၏။ နောက်မှလိုက်လာကြမည်လား စိုးရိမ်မိသေးသော်လည်းလိုက်မလာကြသဖြင့်စိတ်အေးရသည်။ ပြည်သူ့ဆိုင်တွင်သူဆန်ထုတ်သည်ကို စောင့်ပြီးအပြန်တွင်သူရန်သွားစခဲ့သည်ကိုအြစ်တင်ရင်းကြံခင်းလမ်းဘက်မှလှည့်ပြန်ဖို့ပြောရာ သူတို့ကိုကြောက်သွားသည်ထင်လိမ့်မည်ဆိုပြီး သူကကျွန်တော့်ကိုဆွဲခေါ်၍လာလမ်းအတိုင်းပြန်ကြလေသည်။ ကုန်းထိပ်ရောက်သည်နှင့်အိမ်ရှေ့လမ်းမပေါ်ထွက်ရပ်နေကြသော ဟိုမောင်နှစ်မတွေကိုလှမ်းမြင်ရလေသည်။ ထိုအချိန်ကျမှလှည့်ပြန်၍ မဖြစ်တော့။ နှစ်ယောက်သားဟန်မပျက်ဆက်လျှောက်လာခဲ့ကြ၏။
ထိုအိမ်ရှေ့အရောက်တွင် သူတို့မောင်နှစ်မတွေဝိုင်းလာကြသည်။ “ခုန မင်းဘာပြောသွားတာလဲ” ပုသိမ်သား၏အမေးကိုမောင်ဝင်းကမဖြေ။ သူကမောင်ဝင်းအင်္ကျီစကိုဆွဲပြီး လက်သီးဖြင့်ထိုးရန်ရွယ်လိုက်သည်။ သူတစ်ကယ်ထိုးမည်လား ခြောက်လှန့်ဖို့ရွယ်သည်လား ကျွန်တော်မသိ။ မောင်ဝင်းလက်ထဲမှာဆန်ထုပ်နှင့်မို့သူထိုးလျှင်လွတ်လွတ်ကြီးခံရတော့မည်ဖြစ်ရာ ကျွန်တော်ကရွယ်လိုက်သော ပုသိမ်သား၏လက်ကိုဝင်ဆွဲသည်။ မောင်ဝင်းလွတ်သွားသဖြင့်မောင်နှစ်မအားလုံး ကျွန်တော့်ကိုမဲကြတော့၏။ မျက်စေ့ထဲမှာမောင်ဝင်းပြေးထွက်သွားသည်ကိုမြင်လိုက်ရသော်လည်း ကျွန်တော်မပြေးနိုင်။
သူတို့တစ်တွေထိုးကြရိုက်ကြသည်ကိုလက်ဖြင့်ကာရင်းက အနီးဆုံးပုသိမ်သားကိုဝင်လုံးလိုက်၏။ ထို့နောက် သူ့ကိုမြေကြီးပေါ်သို့ဆွဲလှဲလိုက်ပြီး လည်ပင်းကိုတန်တောင်ဆစ်ကွေးဖြင့်ညှစ်ထားလိုက်သည်။ ကျွန်တော့်အပေါ်မှ ညီအစ်မများကဝိုင်း၍ခွစီးကာ ရိုက်ပုတ်ကြသည်ကို ဂရုမစိုက်အားဘဲပုသိန်သား၏လည်ပင်းကိုသာ မလွတ်အောင်ညှစ်ထားခဲ့ရာ သူကမိရာဖမ်းကိုက်သည့်သဘောကျွန်တော့်နားထင်ကိုကိုက်လေတော့သည်။ ကျွန်တော် ကျန်လက်တစ်ဘက်ဖြင့်သူ့ပါးကိုထပ်ခါထပ်ခါထိုးသောအခါမှ သူဆက်မကိုက်နိုင်တော့ဘဲ လွှတ်ပေးလေ၏။
လူကြီးတွေမြင်ပြီး ကျွန်တော်တို့ရန်ပွဲကိုဖျင်ကြသည့်အခါ ကျွန်တော့်နားထင်မှာအကိုက်ခံထားရသဖြင့် သွေးအရဲရဲ။ သူ့ဆီကသွေးလား ကျွန်တော့်ဆီကသွေးလားမသိ ပုသိန်သားနုတ်ခမ်းမှာလည်းသွေးအလိမ်းလိမ်း။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဒေါ်ကြီးတို့ကကျွန်တော့ကိုဆူပြီးအကိုက်ခံရသည့်နေရာကို မိကျောင်းကွမ်းဖတ် အုံပေးသည်။ မောင်ဝင်းနှင့်တွေ့၍ မင်းဘာကြောင့်ပြေးရတာလဲဟုမေးသောအခါ သူက “ငါကဆန်ထုပ်အိမ်ပြန်ထားမလို့လေကွာ” ဟုဖြေလေသည်။ သို့သော် ထိုကိစ္စကြောင့်ကျွန်တော်တို့အတွဲမပျက်ကြ။
[၅]
ကျွန်တော်ဝါးခယ်မသို့ပြန်ကာနီးတစ်ရက်၌ မောင်ဝင်းတို့အိမ်ဘက်မှအော်သံဟစ်သံတွေကြားရ၏။ ယခင်က မကြားစဘူးသူ့ဖခင်၏ဒေါသသံတွေအပြင် သူ့မိခင်တစ်ချက်တစ်ချက်ပြန်အော်သံတို့ကြောင့် သူတို့ချင်း ရန်ဖြစ်နေကြကြောင်းသိနိုင်လေသည်။ ရန်ပွဲကအတော်ကြာသည်အထိမပြီးရုံမက ရိုက်မောင်းပုတ်မောင်းတွေ ပါလာပုံရသဖြင့် ဖျန်ဖြေရန်ဘေးခန်းမှလူတွေမောင်ဝင်းတို့အခန်းဘက်သို့ ကူးသွားကြသည်ကို အိမ်ရှေ့မှကျွန်တော်မြင်နေရ၏။ ဖျန်ဖြေနေကြသံကိုလည်းကြားရ၏။ ခေါင်းရင်းအိမ်မှ ပလပ်စတစ်အလုပ်ရုံပိုင်ရှင်ဦးလေးကြီးထွက်လာကာ မောင်ဝင်းတို့အိမ်ထဲသို့ဝင်သွားပြီး ခဏအကြာပြန်ထွက်လာသည်ကိုတွေ့ရသည်။ ထိုဦးလေးကြီးနှင့် ရန်ပွဲကိုလာရောက်စပ်စုပုံရသော အခြားအိမ်တစ်အိမ်မှလူကြီးတစ်ယောက်တို့စကားပြောသံကို ကျွန်တော်နားစွင့်နေလိုက်သည်။
“နလေးမ (နားလေးမ) ဖဲရိုက်ပြန်ပြီနဲ့တူတယ်”
“ဒါပဲပေါ့ဗျာ၊ ဒီလောက်အေးတဲ့ သူ့ယောင်္ကျား ဒေါသူပုန်ထနေတာကြည့်ပါလား”
“ကလေးတွေ သနားပါတယ်ဗျာ”
နားလေးမဆိုသည်မှာ မောင်ဝင်းတို့အမေကိုရည်ညွှန်းခြင်းဖြစ်သည်။ သူ့အမေနားအတန်လေးသဖြင့် စကားပြောလျှင် အော်၍ပြောရသည်ကို မောင်ဝင်းနှင့်အိမ်လိုက် သွားတိုင်းကြားဖူးထားသည်။ လူတွေက ကွယ်ရာမှာသူ့ကို နားလေးမဟုရည်ညွှန်းပြောဆိုကြသည်ကိုလည်းသိသည်။ သို့သော် မောင်ဝင်းအမေ ဖဲရိုက်သည်ကိုမူ ယ္ခုမှကြာဖူးခြင်းဖြစ်၏။ သူတို့ပြောသလိုဆိုဖဲရိုက်သည့်အလေ့ပင်ရှိပုံရ၏။ သို့သော် တိတိကျကျကျွန်တော်မသိ။ မကြာမီရန်ဖြစ်သံတွေငြိမ်သက်သွားပြီး မောင်ဝင်းထွက်လာကာ ကျွန်တော့်ဘေးမှာလာထိုင်သည်။ သူ့မျက်နှာမကောင်းသော်လည်းဘာမျှမပြော။
လူကြီးတွေမြင်ပြီး ကျွန်တော်တို့ရန်ပွဲကိုဖျင်ကြသည့်အခါ ကျွန်တော့်နားထင်မှာအကိုက်ခံထားရသဖြင့် သွေးအရဲရဲ။ သူ့ဆီကသွေးလား ကျွန်တော့်ဆီကသွေးလားမသိ ပုသိန်သားနုတ်ခမ်းမှာလည်းသွေးအလိမ်းလိမ်း။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဒေါ်ကြီးတို့ကကျွန်တော့ကိုဆူပြီးအကိုက်ခံရသည့်နေရာကို မိကျောင်းကွမ်းဖတ် အုံပေးသည်။ မောင်ဝင်းနှင့်တွေ့၍ မင်းဘာကြောင့်ပြေးရတာလဲဟုမေးသောအခါ သူက “ငါကဆန်ထုပ်အိမ်ပြန်ထားမလို့လေကွာ” ဟုဖြေလေသည်။ သို့သော် ထိုကိစ္စကြောင့်ကျွန်တော်တို့အတွဲမပျက်ကြ။
[၅]
ကျွန်တော်ဝါးခယ်မသို့ပြန်ကာနီးတစ်ရက်၌ မောင်ဝင်းတို့အိမ်ဘက်မှအော်သံဟစ်သံတွေကြားရ၏။ ယခင်က မကြားစဘူးသူ့ဖခင်၏ဒေါသသံတွေအပြင် သူ့မိခင်တစ်ချက်တစ်ချက်ပြန်အော်သံတို့ကြောင့် သူတို့ချင်း ရန်ဖြစ်နေကြကြောင်းသိနိုင်လေသည်။ ရန်ပွဲကအတော်ကြာသည်အထိမပြီးရုံမက ရိုက်မောင်းပုတ်မောင်းတွေ ပါလာပုံရသဖြင့် ဖျန်ဖြေရန်ဘေးခန်းမှလူတွေမောင်ဝင်းတို့အခန်းဘက်သို့ ကူးသွားကြသည်ကို အိမ်ရှေ့မှကျွန်တော်မြင်နေရ၏။ ဖျန်ဖြေနေကြသံကိုလည်းကြားရ၏။ ခေါင်းရင်းအိမ်မှ ပလပ်စတစ်အလုပ်ရုံပိုင်ရှင်ဦးလေးကြီးထွက်လာကာ မောင်ဝင်းတို့အိမ်ထဲသို့ဝင်သွားပြီး ခဏအကြာပြန်ထွက်လာသည်ကိုတွေ့ရသည်။ ထိုဦးလေးကြီးနှင့် ရန်ပွဲကိုလာရောက်စပ်စုပုံရသော အခြားအိမ်တစ်အိမ်မှလူကြီးတစ်ယောက်တို့စကားပြောသံကို ကျွန်တော်နားစွင့်နေလိုက်သည်။
“နလေးမ (နားလေးမ) ဖဲရိုက်ပြန်ပြီနဲ့တူတယ်”
“ဒါပဲပေါ့ဗျာ၊ ဒီလောက်အေးတဲ့ သူ့ယောင်္ကျား ဒေါသူပုန်ထနေတာကြည့်ပါလား”
“ကလေးတွေ သနားပါတယ်ဗျာ”
နားလေးမဆိုသည်မှာ မောင်ဝင်းတို့အမေကိုရည်ညွှန်းခြင်းဖြစ်သည်။ သူ့အမေနားအတန်လေးသဖြင့် စကားပြောလျှင် အော်၍ပြောရသည်ကို မောင်ဝင်းနှင့်အိမ်လိုက် သွားတိုင်းကြားဖူးထားသည်။ လူတွေက ကွယ်ရာမှာသူ့ကို နားလေးမဟုရည်ညွှန်းပြောဆိုကြသည်ကိုလည်းသိသည်။ သို့သော် မောင်ဝင်းအမေ ဖဲရိုက်သည်ကိုမူ ယ္ခုမှကြာဖူးခြင်းဖြစ်၏။ သူတို့ပြောသလိုဆိုဖဲရိုက်သည့်အလေ့ပင်ရှိပုံရ၏။ သို့သော် တိတိကျကျကျွန်တော်မသိ။ မကြာမီရန်ဖြစ်သံတွေငြိမ်သက်သွားပြီး မောင်ဝင်းထွက်လာကာ ကျွန်တော့်ဘေးမှာလာထိုင်သည်။ သူ့မျက်နှာမကောင်းသော်လည်းဘာမျှမပြော။
ကျွန်တော်ကလည်းမမေး။ မိဘနှစ်ပါး အော်ကြီးဟစ်ကျယ်ရန်ဖြစ်သည့်အခါမည်သို့ခံစားရသည်ကို စာနာမိသောကြောင့်မမေးခဲ့ခြင်းဖြစ်၏။ ကျွန်တော့်မိခင်ရောဖခင်ပါဖဲမရိုက်သော်လည်းသည်လိုမျိုးတော့ရန်ဖြစ်တတ်သည်။ လွန်ခဲ့သောတစ်နှစ်ဖခင်ကွယ်လွန်သည့်အချိန်မှစ၍သည်လိုရန်ပွဲမျိုးကျွန်တော်တို့မိသားစုမှာမကြုံရတော့။ ထိုအခါသည်လိုကြုံခွင့်ရှိနေသောမောင်ဝင်းကိုပင် အားကျမိသလိုလိုဖြစ်ရပြန်လေသည်။
နောက်ပိုင်း မောင်ဝင်းနှင့်ကျွန်တော်သိပ်မတွေ့ဖြစ်။ အဓိကအကြောင်းက မောင်ဝင်းကိုလမ်းထဲမှာ သိပ်မတွေ့ရခြင်းဖြစ်လေသည်။ ကျွန်တော်ပြန်မည့်နေ့မနက်ပိုင်းသူ့အိမ်ကိုသွားမေးတော့အပြင်သွားသည်ဆိုသော အဖြေသာရခဲ့သဖြင့် ကျွန်တော်လည်းမပြန်ခင်မောင်ဝင်းနှင့်တွေ့ဖို့လက်လျှော့လိုက်၏။ သို့သော် ကျွန်တော်မောင်ဝင်းကိုတွေ့ဖြစ်အောင်တွေ့လိုက်ရပါသည်။ လှမ်းမြင်လိုက်ရသည်ဆိုလျှင်ပိုမှန်မည်။ ထိုနေ့နေ့ခင်းပိုင်း သင်္ဘောဆိပ်မဆင်းမီအိမ်ကခိုင်းသဖြင့် ဗားကရာလမ်းဘက်သို့အသွား ရှမ်းလမ်းနောက်ဖေးလမ်းကြားအတိုင်း ကျွန်တော်လျှောက်လာပြီးကျိုက်လတ်လမ်းကိုဖြတ်ကူးစဉ် သူ့ကိုလှမ်းမြင်လိုက်ခြင်းဖြစ်၏။
နောက်ပိုင်း မောင်ဝင်းနှင့်ကျွန်တော်သိပ်မတွေ့ဖြစ်။ အဓိကအကြောင်းက မောင်ဝင်းကိုလမ်းထဲမှာ သိပ်မတွေ့ရခြင်းဖြစ်လေသည်။ ကျွန်တော်ပြန်မည့်နေ့မနက်ပိုင်းသူ့အိမ်ကိုသွားမေးတော့အပြင်သွားသည်ဆိုသော အဖြေသာရခဲ့သဖြင့် ကျွန်တော်လည်းမပြန်ခင်မောင်ဝင်းနှင့်တွေ့ဖို့လက်လျှော့လိုက်၏။ သို့သော် ကျွန်တော်မောင်ဝင်းကိုတွေ့ဖြစ်အောင်တွေ့လိုက်ရပါသည်။ လှမ်းမြင်လိုက်ရသည်ဆိုလျှင်ပိုမှန်မည်။ ထိုနေ့နေ့ခင်းပိုင်း သင်္ဘောဆိပ်မဆင်းမီအိမ်ကခိုင်းသဖြင့် ဗားကရာလမ်းဘက်သို့အသွား ရှမ်းလမ်းနောက်ဖေးလမ်းကြားအတိုင်း ကျွန်တော်လျှောက်လာပြီးကျိုက်လတ်လမ်းကိုဖြတ်ကူးစဉ် သူ့ကိုလှမ်းမြင်လိုက်ခြင်းဖြစ်၏။
သူကျွန်တော့်ကိုမြင်မမြင်မသိသလို အော်ခေါ်လျှင်ကြားလောက်သည့် အကွာအဝေးဖြစ်သော်လည်း ကျွန်တော်မခေါ်လိုက်။ ထိုအချိန်မောင်ဝင်းကကျိုက်လတ်လမ်း နောက်ဖေးလမ်းကြားထဲမှထွက်ကာ ပန်းတနော်လမ်းဘက်သို့ချိုးသွားကာစရှိသေး၏။ သူသည်ပစ္စည်းပျောက်တစ်စုံတစ်ရာကို ရှာဖွေနေသည့်နှယ်ခေါင်းငိုက်စိုက်ချလျက် ဟိုကြည့်သည်ကြည့်။ လက်တစ်ဖက်တွင်တုတ်ချောင်းတစ်ချောင်းရှိလျက် အခြားတစ်ဘက်က ပုခုံးပေါ်လွှဲတင်ထားသော အတန်ဖေါင်းကားနေသည့် ဂုံနီအိပ်ပါးတစ်လုံးကိုဆွဲကိုင်ထားသည်။ မောင်ဝင်းပလပ်စတစ်ကောက်နေသည်ဆိုသောအသိက လှမ်းခေါ်တော့မည့်ကျွန်တော့်ကိုနှုတ်ဆိတ်စေသည်။
မောင်ဝင်းတို့အိမ်ခေါင်းရင်း ပလပ်စတစ်အလုပ်ရုံသို့ရွယ်တူတန်းတူမျက်နှာစိမ်းခလေးတွေ လူကြီးပိုင်းတွေသူတို့လှည့်လည်ကောက်ယူရရှိသမျှ ပလပ်စတစ်အိပ်ခွံတွေပစ္စည်းဟောင်းတွေ လာရောင်းကြသည်ကို ကျွန်တော်မြင်ဖူး၏။ ကုန်ကြမ်းရှားပါးသောခေတ်မို့ထိုအဟောင်းပစ္စည်းတွေဆေးကြောနေလှမ်းပြီး အရည်ကြိုကာ ပစ္စည်းသစ်ပြန်ထုတ်ရန်အတွက်ဖြစ်သည်။ ဟိုတစ်နေ့ကထိုစက်ရုံမှဦးလေးကြီးမောင်ဝင်းတို့အိမ်ထဲဝင်သွားသည်နှင့်ဆိုင်မဆိုင်မသိသော်လည်း ယ္ခုအတိုင်းဆိုလမ်းထဲမှာပလပ်စတစ်ကောက်ပြီးပြန်သွင်းသောအလုပ်စတင်လုပ်သူမောင်ဝင်းဖြစ်နေ၏။ ထိုမြင်ကွင်းထိုအသိကကာလအတန်ကြာကျွန်တော့်ရင်မှာ မသက်မသာခိုအောင်းနေခဲ့လေသည်။
[၆]
ထိုနေ့ကလှမ်းမြင်လိုက်ရပြီးနောက်ပိုင်း မောင်ဝင်းနှင့်ကျွန်တော်ထပ်မတွေ့တော့။ ဝါးခယ်မကိုပြန်လာကာ သီတင်းကျွတ်ကျောင်းပိတ်ရက် ရန်ကုန်သို့အပြီးအပိုင်ပြောင်းရွှေ့ခဲ့ပြီး သရက်တောလမ်းထိပ် ရှမ်းလမ်းမပေါ်ရှိကွက်သစ်ကျောင်းမှာပင်ကျောင်းဆက်တက်သော်လည်း ကျွန်တော်တို့မိသားစုသရက်တောလမ်းမှာမနေတော့။ မကြီးကြီးလမ်းမှာအိမ်ငှါးနေကြရင်း အမေကဈေးရောင်း အစ်ကိုကြီးကပန်းထိမ်လုပ် အစ်မကစက်ချုပ် ကျွန်တော်နှင့်ညီဖြစ်သူတို့ကသတင်းစာပို့ကာ ဘဝကိုခက်ခဲစွာရုန်းကန်ခဲ့ကြ၏။ ပြန်ရောက်ရောက်ချင်းဆိုသလို မောင်ဝင်းနှင့်တွေ့ရန်သရက်တောလမ်းကိုသွားခဲ့သေးသော်လည်း သူတို့နာနတ်တောဘက်သို့ပြောင်းသွားကြကြောင်းသာသိရ၏။ သရက်တောလမ်းသို့ရံဖန်ရံခါလာတတ်သည်ဆိုသည့်တိုင် ကျွန်တော်နှင့်မဆုံ။ ဆုံမည့်ဆုံတော့နောက်ထပ်ဆယ်နှစ်အကြာမှာ ဒဏ္ဍာရီဆန်ဆန်ပြန်ဆုံခဲ့ရ၏။ သရက်တောလမ်းမှာမဟုတ်။ မုန့်လုပ်ဆောင်းကုန်း ရွှေနှင်းဆီလမ်းမှာ ဖြစ်လေသည်။
ထိုအချိန်ကျွန်တော်သည်တက္ကသိုလ်ဒုတိယနှစ်ကျောင်းသားဖြစ်နေပြီ။ အိမ်ပိုင်ယာပိုင်မရှိသူတွေမို့ အဆင်ပြေသလို ပြောင်းရွှေ့နေထိုင်ရင်းရွှေနှင်းဆီလမ်းတွင်ရောက်နေကြရကာ ထိုလမ်းထဲမှာပင်ဒုတိယမြောက်အိမ်သို့ ပြောင်းရွှေ့ပြီးစကာလလည်းဖြစ်၏။ ပထမအိမ်နှင့်ဒုတိယအိမ်တို့မှာကပ်လျက်ခြေရင်းခေါင်းရင်း တည်ရှိပြီး ပထမအိမ်၏အပေါ်ထပ်အလယ်ခန်းမှသည် ပိုမိုကျယ်ဝန်းပြီးလျှပ်စစ်မီးပါရသော ဒုတိယအိမ်(အထပ်မရှိ) ခြေရင်းခန်းသို့ပြောင်းရွှေ့ရခြင်းဖြစ်ရာ အိမ်နှစ်အိမ်၏အနေအထားကြောင့်ပင် မောင်ဝင်းနှင့်ပြန်ဆုံရပုံက ဒဏ္ဍာရီဆန်နေခြင်းဖြစ်လေ၏။
မောင်ဝင်းတို့အိမ်ခေါင်းရင်း ပလပ်စတစ်အလုပ်ရုံသို့ရွယ်တူတန်းတူမျက်နှာစိမ်းခလေးတွေ လူကြီးပိုင်းတွေသူတို့လှည့်လည်ကောက်ယူရရှိသမျှ ပလပ်စတစ်အိပ်ခွံတွေပစ္စည်းဟောင်းတွေ လာရောင်းကြသည်ကို ကျွန်တော်မြင်ဖူး၏။ ကုန်ကြမ်းရှားပါးသောခေတ်မို့ထိုအဟောင်းပစ္စည်းတွေဆေးကြောနေလှမ်းပြီး အရည်ကြိုကာ ပစ္စည်းသစ်ပြန်ထုတ်ရန်အတွက်ဖြစ်သည်။ ဟိုတစ်နေ့ကထိုစက်ရုံမှဦးလေးကြီးမောင်ဝင်းတို့အိမ်ထဲဝင်သွားသည်နှင့်ဆိုင်မဆိုင်မသိသော်လည်း ယ္ခုအတိုင်းဆိုလမ်းထဲမှာပလပ်စတစ်ကောက်ပြီးပြန်သွင်းသောအလုပ်စတင်လုပ်သူမောင်ဝင်းဖြစ်နေ၏။ ထိုမြင်ကွင်းထိုအသိကကာလအတန်ကြာကျွန်တော့်ရင်မှာ မသက်မသာခိုအောင်းနေခဲ့လေသည်။
[၆]
ထိုနေ့ကလှမ်းမြင်လိုက်ရပြီးနောက်ပိုင်း မောင်ဝင်းနှင့်ကျွန်တော်ထပ်မတွေ့တော့။ ဝါးခယ်မကိုပြန်လာကာ သီတင်းကျွတ်ကျောင်းပိတ်ရက် ရန်ကုန်သို့အပြီးအပိုင်ပြောင်းရွှေ့ခဲ့ပြီး သရက်တောလမ်းထိပ် ရှမ်းလမ်းမပေါ်ရှိကွက်သစ်ကျောင်းမှာပင်ကျောင်းဆက်တက်သော်လည်း ကျွန်တော်တို့မိသားစုသရက်တောလမ်းမှာမနေတော့။ မကြီးကြီးလမ်းမှာအိမ်ငှါးနေကြရင်း အမေကဈေးရောင်း အစ်ကိုကြီးကပန်းထိမ်လုပ် အစ်မကစက်ချုပ် ကျွန်တော်နှင့်ညီဖြစ်သူတို့ကသတင်းစာပို့ကာ ဘဝကိုခက်ခဲစွာရုန်းကန်ခဲ့ကြ၏။ ပြန်ရောက်ရောက်ချင်းဆိုသလို မောင်ဝင်းနှင့်တွေ့ရန်သရက်တောလမ်းကိုသွားခဲ့သေးသော်လည်း သူတို့နာနတ်တောဘက်သို့ပြောင်းသွားကြကြောင်းသာသိရ၏။ သရက်တောလမ်းသို့ရံဖန်ရံခါလာတတ်သည်ဆိုသည့်တိုင် ကျွန်တော်နှင့်မဆုံ။ ဆုံမည့်ဆုံတော့နောက်ထပ်ဆယ်နှစ်အကြာမှာ ဒဏ္ဍာရီဆန်ဆန်ပြန်ဆုံခဲ့ရ၏။ သရက်တောလမ်းမှာမဟုတ်။ မုန့်လုပ်ဆောင်းကုန်း ရွှေနှင်းဆီလမ်းမှာ ဖြစ်လေသည်။
ထိုအချိန်ကျွန်တော်သည်တက္ကသိုလ်ဒုတိယနှစ်ကျောင်းသားဖြစ်နေပြီ။ အိမ်ပိုင်ယာပိုင်မရှိသူတွေမို့ အဆင်ပြေသလို ပြောင်းရွှေ့နေထိုင်ရင်းရွှေနှင်းဆီလမ်းတွင်ရောက်နေကြရကာ ထိုလမ်းထဲမှာပင်ဒုတိယမြောက်အိမ်သို့ ပြောင်းရွှေ့ပြီးစကာလလည်းဖြစ်၏။ ပထမအိမ်နှင့်ဒုတိယအိမ်တို့မှာကပ်လျက်ခြေရင်းခေါင်းရင်း တည်ရှိပြီး ပထမအိမ်၏အပေါ်ထပ်အလယ်ခန်းမှသည် ပိုမိုကျယ်ဝန်းပြီးလျှပ်စစ်မီးပါရသော ဒုတိယအိမ်(အထပ်မရှိ) ခြေရင်းခန်းသို့ပြောင်းရွှေ့ရခြင်းဖြစ်ရာ အိမ်နှစ်အိမ်၏အနေအထားကြောင့်ပင် မောင်ဝင်းနှင့်ပြန်ဆုံရပုံက ဒဏ္ဍာရီဆန်နေခြင်းဖြစ်လေ၏။
မိုးအေးအေးတစ်နံက် လင်းအားကြီးသုံးနာရီခန့် အိမ်ရှေ့ခန်းမှာအိပ်နေသော ကျွန်တော်နာမည်ခေါ်သံကြောင့်နိုးလာသည်။ ကပျာကယာတံခါးဖွင့်ပြီးဆင်းလာသည့်အခါ ခြေရင်းအိမ်နှင့်လက်ရှိကျွန်တော်တို့အိမ်ကြားတည့်တည့် လမ်းမပေါ်မှာခြေရင်းအိမ်ပိုင်ရှင် (ကျွန်တော်တို့အိမ်ရှင်ဟောင်း) ကို လူငယ်တစ်ယောက်နှင့်အတူတွေ့ရ၏။ အမှတ် (၁) ဘတ်စလိုင်းကားမောင်းသူ ထိုအိမ်ရှင်သည်နေ့စဉ်အလုပ်သိမ်းချိန်အိမ်ပြန်ရောက်လျှင် အောက်ထပ်ခေါင်းရင်းဘက်သူတို့အခန်းရှေ့မှာ ဇရက်မင်းစည်းစိမ်နှင့်အိပ်စက်လေ့ရှိပြီးသည်လိုအချိန်ပြန်နိုးနေကျမို့မဆန်းသော်လည်း သူ့ရှေ့မှလူငယ်ကိုကျွန်တော်ဇဝေဇဝါဖြစ်နေသည်။ “ငါ မောင်ဝင်းလေကွာ” ဟု သူကဆိုမှမှတ်မိတော့၏။
မောင်ဝင်း ငယ်ရုပ်မပျောက်သော်လည်းညှင်းသိုးသိုးပိန်ညှော်ညှော်ဖြစ်နေသည်။ ကျွန်တော်ရှုတ်ထွေးစွာစကားစရှာမရစဉ်မှာပင်အိမ်ရှင်ဦးလေးက သူ့ကိုအိမ်ရှေ့ရေစည်တွေနား မှောင်ရိပ်မှာတွေ့လို့ငါမေးတော့ မင်းဆီလာတာဆိုပြီး အပေါ်ထပ်ကိုလက်ညှိုးထိုးပြတယ်။ ဒါနဲ့မင်းကိုငါခေါ်လိုက်တာဟုပြော၏။ ကျွန်တော်အိမ်ပြောင်းသွားမှန်းမသိသည့်အချိန်အခါမဲ့မှောင်ရိပ်ခိုသူငယ်ချင်းကို သူသင်္ကာမကင်းဖြစ်ပုံရလေသည်။ ဘုရားသွားမှာမင်းများလိုက်မလားလို့ဝင်ခေါ်တာဟုမောင်ဝင်းကဝင်ပြော၏။ သရက်တောလမ်းမှာနေစဉ်အခါကြီးနေ့ကြီးရက်များမှာ မနက်စောစောထ၍သူနှင့်ကျွန်တော်ရွှေတိဂုဏ်ဘုရားဖူးသွားခဲ့ကြဖူးသည်ကို အာရုံတွင်မြင်ယောင်မိရင်း “ငါ မလိုက်နိုင်သေးပါဘူးသူငယ်ချင်းရယ်” ဟုသာကျွန်တော်ပြောနိုင်၏။ သူကကျွန်တော့်မိသားစု မာကြောင်းသာကြောင်းမေးမြန်းပြီး ဒါဆိုငါသွားမယ်ဆိုကာထွက်သွားတော့၏။
မောင်ဝင်း ငယ်ရုပ်မပျောက်သော်လည်းညှင်းသိုးသိုးပိန်ညှော်ညှော်ဖြစ်နေသည်။ ကျွန်တော်ရှုတ်ထွေးစွာစကားစရှာမရစဉ်မှာပင်အိမ်ရှင်ဦးလေးက သူ့ကိုအိမ်ရှေ့ရေစည်တွေနား မှောင်ရိပ်မှာတွေ့လို့ငါမေးတော့ မင်းဆီလာတာဆိုပြီး အပေါ်ထပ်ကိုလက်ညှိုးထိုးပြတယ်။ ဒါနဲ့မင်းကိုငါခေါ်လိုက်တာဟုပြော၏။ ကျွန်တော်အိမ်ပြောင်းသွားမှန်းမသိသည့်အချိန်အခါမဲ့မှောင်ရိပ်ခိုသူငယ်ချင်းကို သူသင်္ကာမကင်းဖြစ်ပုံရလေသည်။ ဘုရားသွားမှာမင်းများလိုက်မလားလို့ဝင်ခေါ်တာဟုမောင်ဝင်းကဝင်ပြော၏။ သရက်တောလမ်းမှာနေစဉ်အခါကြီးနေ့ကြီးရက်များမှာ မနက်စောစောထ၍သူနှင့်ကျွန်တော်ရွှေတိဂုဏ်ဘုရားဖူးသွားခဲ့ကြဖူးသည်ကို အာရုံတွင်မြင်ယောင်မိရင်း “ငါ မလိုက်နိုင်သေးပါဘူးသူငယ်ချင်းရယ်” ဟုသာကျွန်တော်ပြောနိုင်၏။ သူကကျွန်တော့်မိသားစု မာကြောင်းသာကြောင်းမေးမြန်းပြီး ဒါဆိုငါသွားမယ်ဆိုကာထွက်သွားတော့၏။
သူလျှေက်သွားရာနောက်သို့ လိုက်ပါငေးကြည့်ရင်းတွေဝေနေသောကျွန်တော် အိမ်ရှင်ဦးလေး၏ “မင်းသိတယ်ဆိုလို့ နို့မို့သူ့ကိုရဲစခန်းအပို့ပဲ” ဆိုသောစကားကိုငယ်ငယ်ကသူငယ်ချင်းပါမတွေ့တာကြာပါပြီဟုပြန်ဖြေလိုက်သည်။ ထိုဦးလေးကပင်ဆက်၍ မင်းတို့အိမ်မှာပစ္စည်းတွေဘာတွေအပျောက်အရှရှိလားကြည့်လိုက်ဦးဆိုကာ သူကိုယ်တိုင်လည်းအိမ်ပတ်ဝန်းကျင်ကို လက်နှိပ်ဓါတ်မီးတစ်လက်နှင့်လိုက်ကြည့်၏။ ကျွန်တော်က တံခါးမရှိသောကျွန်တော်တို့အိမ်ဘိနပ်ချွတ်ကိုဝတ်ကျေတန်းကျေကြည့်ပြီး ဘာမှခြေရာလက်ရာမပျက်ပါဘူးဟု သတင်းပေးသောအခါသူ့အခန်းသူပြန်ဝင်သွားသည်။ ထိုညအတွက် မောင်ဝင်းကျွန်တော့်လိပ်စာကို (လွန်ခဲ့သောလပိုင်းအထိမှန်ကန်စွာ) ဘယ်ကဘယ်လိုသိနေပါလိမ့်ဆိုသောအတွေးဖြင့် ကျွန်တော်ပြန်အိပ်၍မရတော့။
နောက်တစ်နေ့ ကျွန်တော်ကျောင်းမှပြန်ရောက်ချိန်အိမ်မှာမြို့နယ်ကောင်စီဝင်တစ်ဦးနှင့် ရပ်ကွက်လူကြီး တစ်ဦးတို့ကိုတွေ့ရသည်။ ညကကိစ္စအတွက်ဟုသိရ၏။ သတင်းပေါက်ကြားမှုနှုံးသည်မျှမြန်ဆန်ခြင်းကို အံ့သြရသလို ထိုကိစ္စအပေါ်ဘာကြောင့်အရေးတယူဖြစ်နေကြသည်ကို မစဉ်းစားတတ်အောင်ဖြစ်ရ၏။ ပထမအကြိမ်ပြည်သူ့ကောင်စီသက်တန်းမို့ ကိုယ်စားလှယ်တော်ကြီးများတက်ကြွစွာအလုပ်မရှိအလုပ်ရှာနေခြင်း ဖြစ်ကြောင်း သူတို့မေးခွန်းတွေအရသိရသော်လည်း အခန့်မသင့်လျှင်နိုင်ငံတော်အားနှောက်ယှက်ဖျက်ဆီးသူများ စာရင်းဝင်သွားနိုင်သည်ကိုလည်းသဘောပေါက်မိသည်။ မောင်ဝင်းဆိုသည်မှာဘယ်သူဘယ်မှာနေ ဘယ်တုန်းကသိ ဘယ်လောက်ကြာကြာကွဲနေ ညကဘာလာလုပ် စသောမေးခွန်းတွေကိုသူတို့ကမေးသည်။
နောက်တစ်နေ့ ကျွန်တော်ကျောင်းမှပြန်ရောက်ချိန်အိမ်မှာမြို့နယ်ကောင်စီဝင်တစ်ဦးနှင့် ရပ်ကွက်လူကြီး တစ်ဦးတို့ကိုတွေ့ရသည်။ ညကကိစ္စအတွက်ဟုသိရ၏။ သတင်းပေါက်ကြားမှုနှုံးသည်မျှမြန်ဆန်ခြင်းကို အံ့သြရသလို ထိုကိစ္စအပေါ်ဘာကြောင့်အရေးတယူဖြစ်နေကြသည်ကို မစဉ်းစားတတ်အောင်ဖြစ်ရ၏။ ပထမအကြိမ်ပြည်သူ့ကောင်စီသက်တန်းမို့ ကိုယ်စားလှယ်တော်ကြီးများတက်ကြွစွာအလုပ်မရှိအလုပ်ရှာနေခြင်း ဖြစ်ကြောင်း သူတို့မေးခွန်းတွေအရသိရသော်လည်း အခန့်မသင့်လျှင်နိုင်ငံတော်အားနှောက်ယှက်ဖျက်ဆီးသူများ စာရင်းဝင်သွားနိုင်သည်ကိုလည်းသဘောပေါက်မိသည်။ မောင်ဝင်းဆိုသည်မှာဘယ်သူဘယ်မှာနေ ဘယ်တုန်းကသိ ဘယ်လောက်ကြာကြာကွဲနေ ညကဘာလာလုပ် စသောမေးခွန်းတွေကိုသူတို့ကမေးသည်။
အားလုံးကျွန်တော်သိထားသည့်အတိုင်းဖြေပြီးသည့်အခါ အချိန်မတော်တွေ့ရသူကိုဘာကြောင့်သက်ဆိုင်ရာသို့အကြောင်းကြားမအပ်နှံရသလဲဆိုသည့်မေးခွန်းသို့ရောက်၏။ ကျွန်တော်ကလက်ရှိအနေအထားအရ ကောင်းမှန်းဆိုးမှန်းမသိ မဖိတ်ခေါ်မမျှော်လင့်ဘဲရောက်လာသည့်ငယ်သူငယ်ချင်းတစ်ဦးကို ဘာအထောက်အထားမှမရှိပါဘဲလူဆိုးအဖြစ်သတ်မှတ်ကာဆိုင်ရာအပ်သည့်အလုပ်ကိုလုပ်ဖို့ကျွန်တော်သတိမရ ရသည့်တိုင်လုပ်ဖြစ်လိမ့်မည်မဟုတ်ဟု ဖြေလိုက်၏။ တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားတစ်ဦး၏စာရိတ္တကိုယုံကြည်စွာ ကျွန်တော်ပြောသမျှလက္ခံပါကြောင်း နောင်ထူးခြားဖြစ်စဉ်များရှိလာပါက သတင်းပို့ရန်တိုက်တွန်းကြောင်းပြောကာသူတို့ပြန်ကြလေသည်။ သည့်အတွက်ကို ပညာ၏ ကျေးဇူးဟုသာမှတ်ယူရတော့၏။
[၇]
ဒဏ္ဍာရီဆန်ဆန်မောင်ဝင်းနှင့်ပြန်ဆုံရသောထိုဖြစ်ရပ်တွင် ကျွန်တော်ရင်နင့်စွာထိန်ချန်ထားခဲ့သည့် အချက် တစ်ချက်ရှိပါ၏။ ယင်းကိုခြေရင်းအိမ်ရှင်ဦးလေး သို့မဟုတ် အထက်ကလူကြီးမင်းတို့သာသိရှိခဲ့လျှင် မည်သို့သောအကျိုးဆက်တွေကြုံရမည်ကိုမခန့်မှန်းတတ်သလို တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားတစ်ဦး၏စာရိတ္တအပေါ် အနည်းဆုံးယုံကြည်မှုပျက်ပြားသွားမည်လား ကျွန်တော်မပြောတတ်။ ထိုညမောင်ဝင်းထွက်သွားပြီးနောက် အိမ်ပေါ်ပြန်တက်ကြည့်လိုက်သည့်အခါ ထင်သည့်အတိုင်း ကျောင်းသွားကျောင်းပြန်စီးရန် လေဟာပြင်ဈေးတွင် ပြီးခဲ့သည့်ရက်ပိုင်းကလေးကမှဝယ်ထားသည့် မိုးတွင်းစီးယိုးဒယားဖြစ်ဆင်ကြယ်ဖိနပ်အသစ်ကလေး ဖိနပ်စင်ပေါ်မှာမရှိတော့။ ထို့အတူ ဖိနပ်ချွတ်ဝရံတာပေါ်မှာ ညကကျွန်တော်လှမ်းထားခဲ့သည့် ရေလဲလုံချည်တစ်ပတ်ရစ်လေးလည်းမတွေ့တော့။ မောင်ဝင်းနှင့်စကားပြောစဉ်နှင့်သူထွက်သွားစဉ် လမ်းတစ်ဘက်ရှိ ဓါတ်တိုင်မှအလင်းရောင်ဖြင့် ဝတ်ထားသောလုံချည်နှင့် စီးထားသောဖိနပ်တို့ကို ကျွန်တော်သတိပြုမိခဲ့သော်လည်း မသိသယောင်နေခဲ့ပြီးသူ့ကိုသင်္ကာမကင်းသော ခြေရင်းအိမ်ပိုင်ရှင်ဦးလေး၏ ပစ္စည်းအပျောက်အရှစစ်ဆေးဖို့သတိပေးသည်ကို အနေအထားဘာမျှမပျက်ဟု သာပြောခဲ့သည်။
ညနေကအိမ်ကိုရောက်လာသည့်ပြည်သူ့ကိုယ်စားလှယ်လူကြီးမင်းများ ကျွန်တော့်အိမ်ဖိနပ်ချွတ်တွင်ထိုအချိန်ထိလွှင့်မပစ်ရသေးသည့် မောင်ဝင်းချန်ထားခဲ့ပုံရသောဂျပန်ဘိနပ်ဖင်ပြတ်ကလေးကို သဲလွန်စအဖြစ်သတိပြုမိကာ စစ်စစ်ပေါက်ပေါက်မေးခွန်းတွေမမေးခဲ့ကြသည့်အတွက်စိတ်သက်သာရာရမိ၏။ ကျွန်တော့်ဖိနပ်မှန်းမသိသဖြင့်သာ ကျွန်တော့်ကိုခြေရင်းအိမ်မှာနေသည်ဟုသိနေခဲ့သောမောင်ဝင်း လဲစီးသွားခြင်းဖြစ်သည်ဟု ကျွန်တော်ယုံကြည်ဆဲ။ ဥပဒေမကျွမ်းကျင်သော်လည်း ထိုကိစ္စထိန်ချန်ခြင်းငှါမသင့်ကြောင်းကိုလည်း ကျွန်တော်သဘောပေါက်သည်။ သို့သော် မောင်ဝင်း၏အရှက်သိက္ခာနှင့်ဘဝကို ကျွန်တော့်ပယောဂဖြင့် တစ်စုံတစ်ရာမထိခိုက်စေချင်သောစေတနာအား လူမှု့ဥပဒေအရမည်သို့စီရင်နိုင်မည်ကို ကျွန်တော်အမှန်ပင်သိလိုခဲ့၏။ (စကားချပ်၊ အရှက်သိက္ခာနှင့်ဘဝကိုမထိခိုက်စေချင်ဘူးဆိုပြီး ခုဘာပြုလို့ရေးသလဲ ဟုတွေးမိသူများရှိချင်ရှိမည်။ ထိုအတွက်လုံလောက်သောအဖြေ ကျွန်တော့်မှာမရှိပါ။)
[၇]
ဒဏ္ဍာရီဆန်ဆန်မောင်ဝင်းနှင့်ပြန်ဆုံရသောထိုဖြစ်ရပ်တွင် ကျွန်တော်ရင်နင့်စွာထိန်ချန်ထားခဲ့သည့် အချက် တစ်ချက်ရှိပါ၏။ ယင်းကိုခြေရင်းအိမ်ရှင်ဦးလေး သို့မဟုတ် အထက်ကလူကြီးမင်းတို့သာသိရှိခဲ့လျှင် မည်သို့သောအကျိုးဆက်တွေကြုံရမည်ကိုမခန့်မှန်းတတ်သလို တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားတစ်ဦး၏စာရိတ္တအပေါ် အနည်းဆုံးယုံကြည်မှုပျက်ပြားသွားမည်လား ကျွန်တော်မပြောတတ်။ ထိုညမောင်ဝင်းထွက်သွားပြီးနောက် အိမ်ပေါ်ပြန်တက်ကြည့်လိုက်သည့်အခါ ထင်သည့်အတိုင်း ကျောင်းသွားကျောင်းပြန်စီးရန် လေဟာပြင်ဈေးတွင် ပြီးခဲ့သည့်ရက်ပိုင်းကလေးကမှဝယ်ထားသည့် မိုးတွင်းစီးယိုးဒယားဖြစ်ဆင်ကြယ်ဖိနပ်အသစ်ကလေး ဖိနပ်စင်ပေါ်မှာမရှိတော့။ ထို့အတူ ဖိနပ်ချွတ်ဝရံတာပေါ်မှာ ညကကျွန်တော်လှမ်းထားခဲ့သည့် ရေလဲလုံချည်တစ်ပတ်ရစ်လေးလည်းမတွေ့တော့။ မောင်ဝင်းနှင့်စကားပြောစဉ်နှင့်သူထွက်သွားစဉ် လမ်းတစ်ဘက်ရှိ ဓါတ်တိုင်မှအလင်းရောင်ဖြင့် ဝတ်ထားသောလုံချည်နှင့် စီးထားသောဖိနပ်တို့ကို ကျွန်တော်သတိပြုမိခဲ့သော်လည်း မသိသယောင်နေခဲ့ပြီးသူ့ကိုသင်္ကာမကင်းသော ခြေရင်းအိမ်ပိုင်ရှင်ဦးလေး၏ ပစ္စည်းအပျောက်အရှစစ်ဆေးဖို့သတိပေးသည်ကို အနေအထားဘာမျှမပျက်ဟု သာပြောခဲ့သည်။
ညနေကအိမ်ကိုရောက်လာသည့်ပြည်သူ့ကိုယ်စားလှယ်လူကြီးမင်းများ ကျွန်တော့်အိမ်ဖိနပ်ချွတ်တွင်ထိုအချိန်ထိလွှင့်မပစ်ရသေးသည့် မောင်ဝင်းချန်ထားခဲ့ပုံရသောဂျပန်ဘိနပ်ဖင်ပြတ်ကလေးကို သဲလွန်စအဖြစ်သတိပြုမိကာ စစ်စစ်ပေါက်ပေါက်မေးခွန်းတွေမမေးခဲ့ကြသည့်အတွက်စိတ်သက်သာရာရမိ၏။ ကျွန်တော့်ဖိနပ်မှန်းမသိသဖြင့်သာ ကျွန်တော့်ကိုခြေရင်းအိမ်မှာနေသည်ဟုသိနေခဲ့သောမောင်ဝင်း လဲစီးသွားခြင်းဖြစ်သည်ဟု ကျွန်တော်ယုံကြည်ဆဲ။ ဥပဒေမကျွမ်းကျင်သော်လည်း ထိုကိစ္စထိန်ချန်ခြင်းငှါမသင့်ကြောင်းကိုလည်း ကျွန်တော်သဘောပေါက်သည်။ သို့သော် မောင်ဝင်း၏အရှက်သိက္ခာနှင့်ဘဝကို ကျွန်တော့်ပယောဂဖြင့် တစ်စုံတစ်ရာမထိခိုက်စေချင်သောစေတနာအား လူမှု့ဥပဒေအရမည်သို့စီရင်နိုင်မည်ကို ကျွန်တော်အမှန်ပင်သိလိုခဲ့၏။ (စကားချပ်၊ အရှက်သိက္ခာနှင့်ဘဝကိုမထိခိုက်စေချင်ဘူးဆိုပြီး ခုဘာပြုလို့ရေးသလဲ ဟုတွေးမိသူများရှိချင်ရှိမည်။ ထိုအတွက်လုံလောက်သောအဖြေ ကျွန်တော့်မှာမရှိပါ။)
တစ်လောက သတင်းတစ်ပုဒ်တွင် အီတလီ နိုင်ငံကုန်တိုက်တစ်ခုအတွင်းပိုက်ဆံမလောက်သဖြင့် စားသောက်ဖွယ်အချို့ကိုငွေမချေပဲယူခဲ့သည့်အခြေအနေမဲ့တစ်ဦးအပေါ် တရားရုံးချုပ်မှတရားသေလွှတ်ခဲ့ကြောင်းဖတ်ရှုရသောအခါ အရင်ဆုံးပြေးမြင်သည်ကမောင်ဝင်း၏မျက်နှာဖြစ်နေသည်။ ကျွန်တော်တို့ဆီကတရားဥပဒေမှာ သည်လိုဆင်ခြင်တုံတရားတွေပေါ်ပေါက်ရန် ရှိမရှိကိုလည်းစိတ်ဝင်စားမိလေသည်။ နှစ်ပေါင်းလေးဆယ်ကျော်အကြာယခုအချိန်မောင်ဝင်းတစ်ယောက်ဘယ်ဆီဘယ်ဝယ်ရောက်နေပြီ ကျွန်တော်မသိ။ တစ်ခါတစ်ခါ ငယ်ဘဝနှင့်ယှဉ်လျက်မောင်ဝင်းကိုသတိရမိကာစိတ်ထဲမှာလေးလံသလိုလို ယူကျုံးမရသလိုလိုခံစားမိရတတ်ပါ၏။ တကယ့်ဘဝသည်စိတ်ကူးယဉ်ထက်ပို၍ဆန်းကြယ်ကြောင်းကိုလည်းထိုအခါများမှာကျွန်တော်ဆင်ခြင်မိလေသည်။
