ကျွန်တော်နှင့် ကဗျာတစ်ပုဒ်

တစ်လောက စာအုပ်ဟောင်းတစ်အုပ်ရှာရန် မဖွင့်သည်မှာအတန်ကြာပြီဖြစ်သော စာအုပ်ဘီရိုကိုဖွင့်ဖြစ်သည်။ အွန်လိုင်းမီဒီယာနှင့် အဆွေ ခင်ပွန်းဖြစ်ကတည်းက သည်စာအုပ်ဘီရိုကိုမထိတို့ဖြစ်သလောက်ရှိသည်မှာကြာပြီ။ ဘဝကိုရေမျောကမ်းတင်သာသာကျဉ်လည်နေရခြင်းသည်လည်းအကြောင်းတစ်ကြောင်းဖြစ်မည်ထင်သည်။ လွန်ခဲ့သော အနှစ်နှစ်ဆယ်ခန့်မှသည် ယနေ့ထက်တိုင်ကျွန်တော့်မှာနေရာအတည် တကျမရှိသလိုဖြစ်နေသည်ဆိုလျှင်အပိုပြောခြင်းမဟုတ်။ စည်းမျဉ်းခံ ဝန်ထမ်းဘဝကို ရူးသွပ်စွာမက်မောခဲ့ပါလျက် ဝန်ထမ်းလောကမှ စောစီးစွာထွက်ခွာရသည့်အချိန်မှစသည်။ ဆောလျင်စွာဟုပြောလျှင် ပို၍ တိကျစွာမှန်ကန်မည်။ ကျောင်းပြီးသည်မှစ၍ ဌာနဆိုင်ရာသုံးခု စုစု ပေါင်းလုပ်သက်တစ်ဆယ့်ရှစ်နှစ်သည် တစ်ချို့ဌာနအချို့သောသူများသာဆိုပင်စင်အမျိုးအမည်တစ်ခုခုခံစားနိုင်သည်အထိ လုံလောက်သော်ငြား ကျွန်တော်ကမည်သည့်ခံစားချက်မှရယူခြင်းမရှိ ရယူရန်မကြိုးစားဘဲ (ဆိုပါတော့) ဖုတ်ဖက်ခါထွက်လာခဲ့ခြင်းသာဖြစ်ပါ၏။ ထားတော့။

ဝန်ထမ်းအဖြစ်မှ နုတ်ထွက်ကာနီးနှင့်နုတ်ထွက်ပြီးချိန်တွင် ဖွင့်လှစ်စဈေးကွက်စီးပွားရေးအတွင်း ယောင်ပေယောင်ပေ နေလိုက်သေးသည်။ စပ်မိစပ်ရာ အခန်းပေးအခန်းယူဆောက်လုပ်ရေး ကန်ထရိုက်တာဖြစ်လိုဖြစ်၊ မြို့တော်တွင်း သယ်ယူပို့ဆောင်ရေးဘတ်စကားလိုင်းထောင်လိုထောင်၊ တောကြီးမျက်မဲထဲ ရေအားလျှပ်စစ်ပိုက်တွေဆင်လိုဆင် လုပ်သမျှအရာမထင် ကြွေးတင်ကျွန်ဖြစ်ကိန်းကြီးသည်ထက်ကြီးလာသည်၌ ကျွေးမတင်သည့်ကျွန်အဖြစ်ကိုရွေးရသည့်အဖြစ်သို့ရောက်လေတော့သည်။ ဤသည်မှာအခြားမဟုတ် အိမ်နီးချင်းနိုင်ငံတွင် ကုမ္ပဏီဝန်ထမ်းအဖြစ်သွားရောက်၍ အခစားအလုပ်လုပ်ရခြင်းဖြစ်၏။ ဆရာသမားတစ်ဦး၏ ခေါ်ယူမှုကြောင့် တစ်နှစ်မိုးခိုရန်ဟုသွားရောက်ခဲ့သည်မှစ၍ (တစ်ခေါက်တစ်ကျင်းပြန်လာဘူးသည်မှအပ) ပြည်တွင်းနှင့်အဆက်ပြတ်ခဲ့ရာ နှစ်နှစ်ဆယ်အကြာမှာ ပြန်ရောက်သည်ဆိုသော်ငြား ယ္ခုတိုင်အထိုင်ကမကျနိုင်။ အိမ်မှာနေရာတကာမှာ ဧည့်သည်နေဧည့်သည်စားမို့ ကိုယ့်စာအုပ်ဗီရိုပင်ကိုယ်ဖွင့်ရန် မေ့လျော့သလိုဖြစ်နေသည်။ ဖတ်ရှုစရာစာအုပ် ရှာဖွေစရာသတင်းအချက်အလက်အများစုကို စာအုပ်ဖွင့်စရာမလိုဘဲရနိုင်ခြင်းကြောင့်လည်း စာအုပ်များရှိရာနေရာဘက်မလှည့်ဖြစ်ခြင်းဖြစ်မည်။

ထိုနေ့ကစာအုပ်ဗီရိုကို နှစ်နှစ်ဆယ်တွင်းပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ်ဖွင့်လိုက်သောအခါကွဲကွာနေသောဆွေမျိုး များနှင့် အမှတ်မထင်ပြန်တွေ့ရသည့်ပျော်ရွှင်မှုမျိုးကိုကျွန်တော်ခံစားရလေသည်။ ရှာလိုသည်က အွန်လိုင်းတွင်မတွေ့သည့် ပျို့ကဗျာစာအုပ်တစ်အုပ်ဖြစ်သော်လည်း ကေသီပန်ကျောင်းသုံးမြန်မာစာ စာအုပ်မှသည် နတ်သျှင်နောင်၏ရတုများအထိ၊ မောင်သာရ၏ အရုပ်မျက်နှာပန်းမျက်နှာမှသည် ဦးလတ်၏စံပယ်ပင်အထိ၊ ဂေါ်ကီ၏အမေမှသည် ဒယ်နီယယ်ဒီဖိုး၏ရောဘင်ဆန်ကရူးဆိုးအထိ၊ ချားဒစ်ကင်၏ဒေးဗစ်ကောပါးဖီးမှသည်  အလက်ဇန္ဒားဒူးမား၏မွန်တီခရစ်စတိုမြို့စားကြီးအထိ တွေ့သမျှစာအုပ်တွေကို (ဖတ်သည်လည်း မဟုတ်) လှန်လှောကြည့်ရင်း နာရီအတန်ကြာမျှပင်ကုန်လွန်သွားသော အချိန်တွေကိုမေ့လျော့နေမိသည်။ ဆွေမျိုးများကို တစ်အိမ်တက်ဆင်းနှုတ်ဆက်ရုံနှင့်နေကုန်သွားသော ကျောင်းပိတ်ရက်အိမ်ပြန်လာသည့် ရွာခံလူငယ်တစ်ဦးပမာ မမောမပန်းသာဟုဆိုရမည်။ ရှာလိုသည့်စာအုပ် (ကိုးခန်းပျို့)ကို မတွေ့နိုင်သည့်အဆုံး လက်လျှော့ပြီးဖွထားသည့် စာအုပ်တွေနေသားတကျပြန်ထားခိုက် တစ်ခုသောချောင်တွင် ကပ်နေသည့်စာအုပ်ပါးကလေးကိုမြင်ကာ စပ်စုလိုစိတ်ဖြင့်ထုတ်ကြည့်လိုက်သည့်အခါ ကျွန်တော့အရုံတွေထွေပြားနေရာမှ ဝေဝါးကုန်ကြ၏။ အတိတ်ခိုးတွေ ရိုက်ခတ်လာသောကြောင့်ဖြစ်နိုင်သည်။

ပညာပဒေသာမှတ်စုဟု အဖုံးတွင်ရိုက်နှိပ်ထားသော မှတ်စုစာအုပ်ငယ်၏နဂိုစစ်တောင်းစက္ကူစက်ထုတ် စက္ကူသားများမှာ ဖြူလျော့လျော့မို့အရောင်မှိန်ရသည့်အထဲ နှစ်ပါင်းများစွာကြာခဲ့ခြင်း၏ လက္ခဏာအဖြစ် (ယ္ခုအထိဆိုလျှင် နှစ်လေးဆယ်သီသီစွန်းပြီ) ဝါကျင်ကျင်ညိုညစ်ညစ် အရောင်သို့ပြောင်းနေပြီ။ ပညာပဒေသာ စာစောင်ဝယ်စဉ်က လက်ဆောင်ရရှိခဲ့သည်ဟု ပြန်လည်အမှတ်ရလာသော ထိုမှတ်စုစာအုပ်အတွင်းမှာ ကျွန်တော့်လက်ရေးနှင့်ကဗျာအချို့ကို တွေ့ရသည်။ စုစုပေါင်း (၃၁) ပုဒ်။ ကဗျာအချို့မှာဖေါ်ပြထားသောရက်စွဲများအရ ကျွန်တော်တက္ကသိုလ်တက်နေစဉ်နှင့် ကျောင်းပြီး အလုပ်ဝင်စကာလ များအတွင်းရေးခဲ့သော ကဗျာများဖြစ်လေ၏။ ကဗျာနှစ်ပုဒ်၏အောက်ခြေ၌ စက်မှုတက္ကသိုလ်နှစ်လည်မဂ္ဂဇင်းဟု ရေးမှတ်ထားရာ ယင်းတို့မှာကျောင်းနှစ်လည်မဂ္ဂဇင်းတွင်ဖေါ်ပြဘူးသောကဗျာများ ဖြစ်ကြောင်းသိနိုင်သည်။ သို့သော် ကျွန်တော့်အမှတ်သညာတွင်တစ်ပုဒ်သာရှိနေပြီး ကျန်တစ်ပုဒ်ကိုယ္ခုမှတ်စုစာအုပ်တွင်းပြန်တွေ့သည့်အခါမှသာ အမှတ် ရလေ၏။ သို့တိုင်အောင် မည်သို့သောစေ့ဆော်မှုမှရလာသည့်အတွေးဖြင့်ထိုကဗျာရေးဖြစ်ခဲ့သည်ကိုမူ စဉ်းစား၍မရတော့။ ကဗျာကိုပြန်ဖတ်ပြီး စိတ်တွင်ပေါ် လာသောအသိကတော့ ပေးဆပ်ခြင်းဆိုသည်ပင်ဖြစ်လေသည်။ သို့သော် ကဗျာ၏ခေါင်းစဉ်က “ငြိမ်းချမ်းခြင်း” ဖြစ်နေသည်။

[၁]
အရွက်ချင်းယှက်၊
ခက်လက်စိမ်းမြ၊ မိုးမခစဉ်။

ခရီးသွားတို့
နားကြခိုကြ၊ ချိုမြသီးနှံ
ချွေကြချိုင်ကြ၊ သုံးဆောင်ကြနှင့်
အားရဝမ်းသာရှိဘူးပြီ။

ရွာနီးချုပ်စပ်
ထက်ရပ်ဝန်းကျင်၊ အစဉ်အဆက်
ဝင်ကြထွက်ကြ၊အေးမြအရိပ်
မှေးကြမှိတ်ကြ၊ စုဝေးကြနှင့်
ရွှင်ပြမြူးပျော်ခဲ့ဘူးပြီ။

ဇရာထောင်း၍
ရိပ်ကောင်းသီးမွန်၊ မကျေပွန်နိုင်
ယိမ်းယိုင်ချိနဲ့၊ အားမာန်ယဲ့စဉ်
ဖဲ့ဖြတ်ပိုင်းထုတ်၊ သစ်ခုတ်သမား
ထိုလူသား၏၊ လွှသွားထက်မှာ
ကြည်သာနှလုံး၊ ရွှင်အပြုံးနှင့်
နောက်ဆုံးလက်ဆောင်ပေးခဲ့ပြီ။

[၂]
ခရီးသွားနှင့်
အနီးအပါး၊ ဖြတ်သွားဖြတ်လာ
သူသူငါတို့၊ ရံတစ်ခါမျှ
မလာအပါး၊ ငါ့အားမမြင်
ဝန်းကျင်ရွာသား၊ အနားမသီ
မေ့ကြပြီကော၊ ကြာပြီမှပဲ
ရေထဲလေထဲ၊ နေထဲမိုးထဲ
အားခဲရှင်သန်
အကြည့်တန်သည့်၊ အထီးကျန်ငါ။

[၃]
ဝေချိန်သင့်၍
ဝင့်ဝင့်ကြွားကြွား၊ အများသူငါ
မှီရာခိုရာ၊ အားထားရာဖြစ်
တာဝန်ကျေခဲ့၊ ကြွေလှည့်ကြုံက
ကြွေရမည်သာ၊ ဓမ္မတာပေါ့
ဘာဖြစ်သေးလည်း၊ ဝမ်းမနည်းဘူး
မွဲညစ်ယိုယွင်း၊ အဆင်းသိမ်နုပ်
သစ်ငိုအိုဘဝမှာ ငါပျော်ပါတယ်။

ဆရာကြီးမင်းသုဝဏ်၏ ပျဉ်းမငုတ်တိုကဗျာကိုအားကျကာ ထိုကဗျာကိုကျွန်တော်စပ်ခဲ့မိလေသလား မပြောတတ်။ သို့သော် ပျဉ်းမငုတ်တိုတွင် ဆရာကြီးက လေဒဏ် မိုးဒဏ် စစ်ဘေးစစ်ဒဏ်ကို ကြံ့ကြံ့ခံရင်း နွေအသစ်တွင် အားသစ်အင်သစ်ဖြင့် ငယ်ရုပ်ဆင်လေသောပျဉ်းမပင်အကြောင်းကိုသီကုံးထားခြင်းဖြစ်၏။ ပြီးတော့ သစ်ငုတ်တိုကိုမြင်ကာ သံဝေဂယူသောစာဆို၏ပြောစကားဖြင့်ရေးဖွဲ့ထားသည်။ ဖတ်ရှုသူများအား စိတ်ဓါတ်တက်ကြွမှုကိုပေးစွမ်းနိုင်သဖြင့် ဝီရရသမြောက်ကြောင်းအထက်တန်းတုန်းကသင်ခဲ့ရဘူး၏။ ကျွန်တော့် ကဗျာထဲမှသစ်ပင်မှာမူ အမျိုးအမည်အားဖြင့်မထင်ရှားသော သစ်ပင်တစ်ပင်ဖြစ်ပြီး လူသားတို့ကိုအဖေါ်ပြုသည် အရိပ်ပေးသည်၊ အသီးပေးသည်၊ နောက်ဆုံးအနေနှင့် မီးဖိုချောင်သုံးထင်းအဖြစ်ဖြည့်ဆီးပေးသည်။  ပေးဆပ်စရာမည်မည်ရရမကျန်သောသစ်ငုတ်တိုဘဝတွင် အများ၏မေ့လျော့ခြင်းကိုခံရသည့်တိုင် ဝမ်းမနည်း အထီးကျန်ဘဝကိုကျေနပ်စွာခံယူသည့်အကြောင်း သစ်ပင်ကပြောသောစကားဖြင့် ရေးသားဖွဲ့ဆိုထားခြင်းဖြစ်လေသည်။ နွေဦး လေပြည် ရွက်သစ် စသည် အားတက်ဖွယ်နိမိတ်ပုံတွေ မျှော်လင့်ချက်တွေမပါဝင်။ ဝီရမဖြစ်။ ရောင့်ရဲခြင်း သန္တရသတော့မြောက်ကောင်းမြောက်မည်။ ကိုယ့်ငါးချဉ်ကိုယ်ချဉ်ဆိုသလို ကိုယ့်ကဗျာကိုယ် ဂုဏ်အလင်္ကာ ရသရှာသည့်အလုပ် ကျွန်တော်မလုပ်လိုမလုပ်သင့်။ ကျွန်တော်ပြောလိုရင်းက မေ့လျော့နေသော ပုံနှိပ်ကဗျာတစ်ပုဒ်ကျွန်တော့်မှာရှိခဲ့ဘူးသည်။ ပန်းတနော်သားပြောသလိုမျိုး ကျွန်တော်သည်တစ်ပုဒ်ပိုင်မဟုတ်။ နှစ်ပုဒ်ပိုင်။

ကဗျာကိုပြန်လည်ဖတ်ရှုရင်း တွေးမိသမျှအတွေးများထဲမှာ ထိုကဗျာကိုကျွန်တော်ရေးစဉ်ကခံစားချက်ကိစ္စ ပါဝင်သည်။ ပညာရှာဆဲအသက်အရွယ်နှစ်ဆယ်စွန်းစွန်း ကျောင်းသားတစ်ယောက်၏အဘိဓမ္မာတွင် ဘာကြောင့်ရောင့်ရဲခြင်းက လွှမ်းနေခဲ့သည်ကိုတိတိပပကျွန်တော်မသိ။ ဘဝပေးအခြေအနေကြောင့်ဖြစ်နိုင် သည်။ သို့သော် အသက်ခြောက်ဆယ်ကျော်လာပြီဖြစ်သည့်ယ္ခုပြန်ဖတ်သည့်အခါ ဟိုတုန်းကမမြင်ခဲ့သည့် တရားတစ်ခုကိုမြင်မိလေသည်။ တစ်ခြားမဟုတ်အလှတရား။ တိတိကျကျပြောရလျှင် အကျည်းတန်အလှ။ အကျည်းတန်သည့်သစ်ငုတ်အိုဟုထိုစဉ်ကအမြင်ဖြင့် ကျွန်တော်တင်ပြခဲ့သည်။ အရွက်အသီးမဲ့ပင်စည်မဲ့အကိုင်းအခက်မဲ့သစ်ငုတ်ချည်းထည်းတည်းမို့ အကျည်းတန်သည်မှာအမှန်ပင်ဖြစ်ပါ၏။ အကျည်းတန်ခြင်း၏နောက်ကွယ်မှ လောကဝန်တာကျေပွန်စွာပေးဆပ်ခြင်း ထိုပေးဆပ်ခြင်းအတွက် နှစ်သက်ဝမ်းမြောက်သည်မှအပ တစ်စုံတစ်ရာပြန်လည်တောင့်တရယူလိုမှုမရှိခြင်းစသည်တို့သည် ရှိခေါင့်ရှိခဲအလှတရားများပင်မဟုတ်ပါလား။ ထိုအခါ အကျည်းတန်ဆိုသောအသုံးအနှုံးအတွက်အားတုန့်အားနာဖြစ်ရသလို ကျွန်တော့်အာရုံမှာ သစ်ငုတ်အို၏အလှကိုတစ်စစမြင်ယောင်လာခဲ့ ရသည်။ တစ်နည်းအားဖြင့် အကျည်းတန်အလှဆိုသည်ကို ယ္ခုမှကျွန်တော် ခံစားရမိလေသည်။

ထိုကဗျာရေးသည်မှာ လူ့ဘုံခန်းဝါအတွင်းဝံ့ဝံ့စားစားလျှောက်လှမ်းရန်ပြင်ဆင်ဆဲကာလက ဖြစ်သည်။ မျှော်လင့်ချက်တို့ပြင်းပြသလို နာကျင်မှုတို့မြဲမြံတတ်ကြသော ကာလဟုလည်းဆိုနိုင်သည်။ ထို့ကြောင့်ပင် မာန တစ်နည်းအားဖြင့် မာန်၏သဘော ကဗျာတွင်သက်ဝင်နေခြင်းဖြစ်မည်။ ဆယ်စုနှစ်လေးခုအလွန် ယ္ခုမူကား သန်းကောင်ညလယ်တောအုပ်ဝယ် ရှစ်နယ်ပတ်လုံးအမှောင်ဖုံးသည့်အဝိဇ္ဇာတောမှာ သက်တန်းတစ်ဝက်ကျော်မျှ ဖြတ်သန်းခဲ့ပြီးသော ခရီးသွားတစ်ဦး၏အဖြစ်က ပီပြင်လာသည့်အလျောက် ခံစားမိသည့်ဝေဒနာချင်းအထိုက်အလျောက်ကွာခြားနေမည်မှာသေချာပါသည်။ အထူးသဖြင့်မိမိကိုယ်မိမိရွာအပြင် ခင်တန်း အစပ်မှဖုထစ်ရွတ်တွငှက်ဠင်းတနှယ် တင့်တယ်ခြင်းကင်းသောသစ်ငုတ်အိုအဖြစ် မြင်ကြည့်မိသည့်အခါ ရောင့်ရဲခြင်းထက်စာနာခြင်းလွမ်းတခြင်းဝေဒနာတို့ကအလေးသာကြ၏။ အထူးတစ်လည် အားထုတ်ရခြင်းမရှိသလို မြင်ကြည့်ရန်လည်းမခက်ခဲပေ။ ဇရာနယ်တွင်းသက်ဆင်းစပြုသူတိုင်း သစ်ငုတ်အိုပမာရောင်ဝါ မွဲပျက်အညှိတက်သောခန္ဓာကိုယ်၏ ဇာတိဘာဝကိုကြုံကြရသည်မဟုတ်ပါလား။ လောကဓမ္မတာကို သူတကာ အမှုမဲ့အမှတ်မဲ့နေတတ်ကြခြင်းအတွက် အနှီသစ်ငုတ်တိုက တရားဥပစာဖြစ်မည်။ ထိုသို့ ကျွန်တော်ဆင်ခြင်ဖြစ်လေသည်။ ကဗျာရေးစဉ်က စိတ်တွင်း၌သာဖန်ဆင်းရှုမြင်ခံစားခဲ့သော သစ်တစ်ပင်၏ပုံပြင်သည် ယ္ခုအခါ လူသားတစ်ယောက်၏ဘဝ နိမိတ်ပုံဖြစ်နေပြီ။ ဒါသည်ပင် လူတစ်ယောက်၏သမိုင်းဖြစ်နိုင်သည်။

အပင်တစ်ပင်ရှင်သန်ရန် မြေရေလေအခြေခံရှိမှဖြစ်၏။ အပင်၏အမျိုးအနွယ်နှင့်ဇာတိကိုလည်းချန်လှပ်၍မရ။ သရက်ပင'ဆီးပင်ဖြစ်ဖြစ် မိမိဝန်းကျင်ကိုမိမိအတိုင်းအတာနှင့်မိမိ အကျိုးတော့ပြုသင့် သည်။ ပြုလည်းပြုကြပါသည်။ ထိုအတွက် သရက်ပင်ဆိုလျှင်သရက်ပင်ပြီသစွာ ဆီးပင်ဆိုလျှင်ဆီးပင် ပြီသစွာ ကြီးပြင်းသီးပွင့်ဘို့တော့လိုသည်။ ပြီးလျှင် ဆက်စပ်ရာဝန်းကျင်ကို အကျိုးဖြစ်ထွန်းစေမည့်အရိပ်ပေးမည် အသီးအပွင့်ပေးမည် အကိုင်းအခက်ပင်စည်စသည်ဖြင့်ပေးအပ်မည်။ တစ်ချိန်တည်းမှာအနာဂါတ်တွင်မိမိကဲ့သို့လောကကိုပေးဆပ် အကျိုးပြုနိုင်မည့် မျိုးဆက်သစ်တွေပွားထားရစ်မည်။ မျိုးဆက်ပွားနိုင်ခြင်းကိုတည်၍ သိပ္ပံပညာကလူသားကဲ့သို့ သစ်ပင်တွေကိုသက်ရှိစာရင်းသွင်းပြီးလေ့လာသည်။ ဗုဒ္ဓကမူသြကာသလောကသား အဝိညာတကဝတ္ထုအဖြစ်ဟောဖေါ်ပြသည်။  သို့သော် သင်္ခါရလောကသားတွေမို့ ဖြစ်တည်ပျက်ခြင်းအရာ၌ သစ်ပင်နှင့်လူသာအတူတူပင်ဖြစ်ကြ၏။ ထို့ကြောင့်လည်းပေးဆပ်တာဝန်ကျေပြီးသောသစ်ငုတ်တိုနှင့် ဇရာချဉ်းသော လူသားတို့ထပ်တူကျစွာပမာပြုနိုင်းယှဉ်ခြင်းဖြင့် လောကဓမ္မတစ်ရပ်ကိုမြင်သာအောင် ကဗျာဖြင့်ဖေါ်ကျူး နိုင်ခြင်းဖြစ်မည်။ ခြားနားချက်အဖြစ်သရက်ပင်ကဆီးသီးမသီးသော်လည်း လူသားဘုရင်ဗိမ္မိသာရမှာထွန်းကား ခဲ့ဖူးသည်။ ထားတော့။

လောကအတွင်းသို့ ကံကြမ္မာကပစ်ချခဲ့ရာနေရာသည်ကျွန်တော့်အတွက်ရေခံမြေခံအားဖြင့် ပြည့်စုံသည်ဟုမဆိုသာသည့်တိုင်ကျပ်တီးမြေတစ်ခုတော့မဟုတ်ခဲ့။ သဝိညာတကလူသားတစ်ဦးရရှိသော မိမိဘာသာပြုစုပျိုးထောင်ခွင့်ကိုအသုံးချနိုင်ခဲ့ပြန်ရာ သင့်တင့်သောဘဝပင်စည်တစ်ခုဖြစ်ထွန်းခဲ့ပြီး အကိုင်းအခက်အရွက်အသီး အထိုက်အလျှောက်ဖြင့်ပွားစီးဝေသီ မားမားမတ်မတ်ရပ်တည်နိုင်ခဲ့သည်။ ငှက်တစ်သောင်းမဟုတ်သော်လည်းတစ်ခုသောငှက်အပေါင်းအစု၏ နားခိုရာဖြစ်ခဲ့ဘူးသည်။ ဆိုလိုသည်မှာ လူ့ဘောင်တစ်ခု လူ့အဖွဲ့ အစည်းတစ်ရပ်လုံး၏အကျိုးစီးပွားကို မဆောင်နိုင်ခဲ့စေကာမူ (ဆောင်နိုင်သူတွေအားကျဘွယ်ရာအမှန်ပင်ရှိ၏) မိမိ အသိုက်အဝန်းမိမိမျိုးဆက်တို့၏ အကျိုးကိုတော့ကြည်ဖြူစွာဆောင်ကျဉ်းခဲ့၏။ သည့်ထက်ပို၍  လူသားတစ်ဦးအဖြစ် မိမိပါဝင်သောလူ့အဖွဲ့အစည်းသာမက မည်သည့်လူ့အဖွဲ့အစည်း၏အကျိုးစီးပွားကိုမျှ ထိခိုက်ပျက်စီးစေခြင်းမရှိခဲ့။  အရိပ်ဖြင့်မအေးစေနိုင်သည့်တိုင်အဆိပ်တို့မပေးဝေခဲ့။ ထိုသစ္စာတရားကိုတော့ ကျွန်တော် လက်ကိုင်ထားသည်။ ထို့အတူ နားခိုပြီးပျံထွက်သွားသဖြင့် ကိုင်းဖျားဆတ်ခါ နာကျင်ပါသည်ဆိုသော ခံစားညည်းညူမှုမျိုးကိုကျွန်တော်ပြုမည်မဟုတ်။ အခက်ကုန်ရွက်မစုံ အသီးကင်းသည့် သစ်ငုတ်အို ဘဝသို့ရောက်သည့်တိုင် နေသာသူကျွန်တော်ဖြစ်ချင်သည်။ ဆည်းဆာပန်းချီကားတစ်ချပ်ကို အတ္တအရောင် စူးစူးဖြင့် ကျွန်တော်မချယ်မှုန်းလို။  ဘဝအမောတွေကို ဇရာတောမှာချွေးသိပ်ခွင့်ရလျှင်နေပျော်ပြီ။ သို့မှသာ ဆည်းဆာကလှမြဲလှနေမည်ဟု ကျွန်တော်စွဲမြဲစွာယုံကြည်သည်။  သို့နှင့်ကဗျာကိုကျွန်တော်သန်သလို ပြန်ရေးဖြစ်လေတော့သည်။


“ဆည်းဆာ၏ပန်းချီကားတစ်ချပ်”

သစ်ငုတ်အို။
ဘဝကိုပုံခိုင်း
နှိုင်းရချက်အလို။

အလှရွှန်းခဲ့မြဝန်းညို
ခဏကွန်းခိုသူများ။

အတိတ်လွမ်းမသယ်ပါဘု
စိတ်နွမ်းလွယ်ဇရာရိပ်မှာ
ချွေးသိပ်လျက်သား။

လွန်ခဲ့သောနှစ်လေးဆယ် နုပျိုသစ်လွင်စဉ်ကျွန်တော်ရေးခဲ့သောကဗျာတစ်ပုဒ်က ယ္ခုတော့ဟောင်းသွားပြီ။ ထိုကဗျာကိုပင် မူကွဲအဖြစ်ယ္ခုအသစ်ပြန်ရေးတော့ ကျွန်တော်ကဟောင်းနေပြီ။ ဘဝဆိုသည်မှာသည်လို ဟောင်းသစ်နေသည့် ဖြစ်စဉ်များကိုခေါ်လေသလားဟု အဘိဓမ္မာဆန်ဆန်ကျွန်တော်တွေးနေမိလေသည်။