ကျွန်တော်နှင့် စမ်းချောင်း (၆)

ဝါးခယ်မပြန်ရောက်ချိန်မှာကျောင်းဖွင့်ရက်နီးနေပြီ။ နွေရာသီတစ်လျှောက်လုံး ရန်ကုန်တွင်နေခဲ့ရသဖြင့်ကျန်မိသားစုဝင်များနှင့်စာလျှင် အနေချောင်ခဲ့သည်ဟု ပြောနိုင်သည်။ သည်မှာတော့အမေကဆေးလုံးလုံး အစ်မကအငယ်နှစ်ယောက်ကိုထိန်းကျောင်းရင်းအိမ်မှု ကိစ္စလုပ်၊ ကျွန်တော့်အောက်ညီကဘုန်းကြီးကျောင်းတွင် ကျောင်းအိပ်ကျောင်းစား။ ယ္ခုပြန်စဉ်းစားကြည့်သည့်အခါ ထိုအချိန်လောက်ကျပ်တည်းသည့်ကာလများ ကျွန်တော်တို့မိသားစုတွင်ရှိခဲ့သည်မထင်။ 

ဖေဖေမဆုံးခင်နှင့်ဆုံးပြီးနောက်အမေဦးဆောင်လျက်လူတန်းစေ့အောင်ရုန်းကန်ခဲ့ကြရသမျှ ထိုကာလသည်လှော်ရင်းနစ်တော့မည့်အနေအထားဟုပင်ပြော၍ရသည်။ သည်ကြားထဲအမေ့တင်ပါးတွင်နှစ်ပေါင်းများစွာကတည်းကရှိနေခဲ့သော ကွမ်းသီးလုံးခန့်အကျိတ်လုံးတစ်ခု ယ္ခုမှယောင်ယမ်းပြီးနာကျင်လာသည်။ အထိုင်များသောအလုပ်ကြောင့်ဖြစ်မည်လားမသိ။ နာကျင်မှုကိုအင်မတန်သည်းညည်းခံနိုင်သောအမေ သည်တစ်ခါဟန်ပင်မဆောင်နိုင်တော့။ ဇာတိပ္ဖိုလ်သီးစသည့်လက်လှမ်းမီရာပရဆေးများနှင့် အယောင်အကိုက်သက်သာအောင်မစွမ်းနိုင်တော့သည့်အဆုံး ဆေးရုံတက်၍ ခွဲစိတ်ရသည်။

အမေ့ဘဝ ဆေးရုံတက်ရသည်ပင်အူယားဖားယားနိုင်လှ၏။ အငယ်ဆုံးသားကအခါလည်သာသာ နို့ပင်မပြတ်သေး။ သူများတွေလို နို့မှုန့်တွေဘာတွေတတ်နိုင်သည်လည်းမဟုတ်။ မြို့နယ်ဆရာဝန်ကြီးက အမေ့ကိုညှာတာသောအားဖြင့် ကလေးပါခေါ်ခွင့်ပြုသည့်အတွက် အမေဆေးရုံဖြောင့်ဖြောင့်တက်နိုင်ခြင်းဖြစ်၏။ ထိုအချိန်က ဆေးရုံတွေလူမကျပ် ကူးစက်ရောဂါဆန်းတွေမပေါ်ပေါက်သေးသဖြင့် ဆေးရုံတက်သူအမေရော အမေမှတစ်ပါး အားကိုးအားထားမရှိသောကျွန်တော်တို့မိသားစုပါ နောက်ဆက်တွဲကျန်းမာရေးပြဿနာတွေ မကြုံကြရခြင်းဖြစ်၏။ ရက်သတ္တတစ်ပတ်ခန့် ဆေးရုံတက်သည့်အတွင်း အစ်မ၊ ညီမနှင့်ရင်ခွင်ပိုက်ညီအငယ်ဆုံးတို့ အမေနှင့်ဆေးရုံမှာလိုက်နေကြရာဆေးရုံမှာဘယ်လိုနေထိုင်ကြသည်ဆိုသည်ကိုမမှတ်မိတော့။ 

ကျွန်တော်ကညီနှင့်အတူ ဘုန်းကြီးကျောင်းလိုက်နေသည့်အခါနေပြီးအိမ်ပြန်အိပ်သည့်အခါအိပ်သည်။ အစ်မသည်မနက်ဆိုအိမ်ပြန်လာကာချက်ပြုတ်ပြီး ထမင်းချိုင့်နှင့်ဆေးရုံပြန်သွားရသည်။ မှတ်မိသလောက် တစ်ရက်တလေကျွန်တော့်ဘာသာ ထမင်းဟင်းချက်စားရသည်မျိုးလည်းရှိသည်။ ထိုအချိန် ကန်ဇွန်းရွက်ကြော်နှင့်ဘဲဥချဉ်ရည်ဟင်းကို  ကျွန်တော်ကောင်းကောင်း ချက်တတ်နေပြီ။ နောက်ပိုင်းအမေဆေးရုံတက်သည့်သတင်းကြားသဖြင့် ကျုံမငေးဘက်ရောက်နေသောအဖွားပြန်လာပြီး အိမ်မှာခေတ္တလာနေပေးသောအခါ အတော်အတန်အဆင်ပြေသွားသည်။ 

စင်စစ် အဖွားသည်ဘယ်မှာမှအတည်တကျနေသည်ဟူ၍မရှိ။ မော်လမြိုင်ကျွန်းတွင်ဘိုးဘွားလက်ကျန်လယ်မြေအနည်းအကျဉ်းကိုအငှါးချထားရာမှ လယ်လုပ်သူလယ်ပိုင်ရမည်ဆိုသောခေတ်သို့အရောက်အားလုံးလက်လွတ်ဆုံးရှုံးရသော်လည်း သက်ကြီးဝါကြီးဖြစ်သောသူ့ကိုသဒ္ဓါကြေးပေးလေ့ရှိကြသဖြင့် ကြုံသလိုသွားယူရင်း ထိုမှာနေလိုက်ရန်ကုန်ရောက်နေသောသား (အမေ့အောက်မောင်) ထံသွားရင်း ခဏတဖြုတ်နေလိုက် ကျုံမငေးရှိမောင်ဝမ်းကွဲမိသားစုရှိရာသွားနေလိုက်ဖြင့် အမြဲလိုလိုခရီးထွက်နေတတ်သည်။ အမေဆေးရုံတက်တုန်းခဏ ကျွန်တော်တို့နှင့်လာနေကာ ဆေးရုံဆင်းပြီးမကြာမီ ကျုံမငေးသို့ပြန်သွားသည်။ ထိုအချိန် ကျွန်တော် ကျောင်းတက်နေရပြီ။

#                  #

မိသားစုတစ်စုလုံးကသီလင်တအဖြစ်ဆုံးထိုနှစ်ဝက်ကာလ ကျွန်တော့်ပညာရေးဘဝမှာ အမှတ်ထင်ထင်ကျန်ရစ်စရာတွေများလှ၏။ စာနှင့်ပတ်သက်၍ဘာမျှအခက်အခဲမရှိသော်လည်း အခြားလူမှုရေးစီးပွါးရေးအပိုင်းတို့တွင်မူထိုအချိန်ကသတိမထားမိသည့်တိုင် ဆူးထအောင်ကြမ်းတမ်းခဲ့သည်ဟုဆိုရမည်။ ဤသည်ကိုကြီးပြင်းသည့်ကာလလူမှုဆက်ဆံရေးနယ်ပယ်တွင်ထိုဆူးများကြောင့်အထိအရှများစွာကြုံပြီးကာမှ ပြန်လည်သုံးသပ်ရင်းသိမြင်လာခြင်းဖြစ်၏။ ဥပမာအားဖြင့်ကျွန်တော့်အားအမြဲလိုနှိမ်ချလေ့ရှိသော ဆရာတစ်ဦး၏မိသားစုနှင့်ပတ်သက်သည့်ဖြစ်ရပ်မျိုး။ ထိုဆရာသည်ကျွန်တော်တို့ကျောင်းမှအလယ်တန်းပြတစ်ဦးဖြစ်၏။ ကျွန်တော်တို့နှင့်တစ်ရပ်ကွက်တည်းတွင်နေထိုင်ကြသလို သူ့သားနှင့်ကျွန်တော်သည်မူလတန်းကပင်စ၍တစ်တန်းတည်းသားသူငယ်ချင်းတွေဖြစ်ကြ၏။ 

အိမ်ချင်းမဝေးသည့်အလျောက် တစ်ရံတစ်ခါဆိုသလိုသူတို့အိမ်သို့ သူငယ်ချင်းနှင့်အတူလိုက်ပါဖူးသည်။ သည်ဘက်ပိုင်းဆရာအပါအဝင်သူ့မိသားစုကကျွန်တော့်ကိုနှစ်မြို့ကြဟန်မတူကြောင်းရိပ်စားမိလာသည်။ သူ့အမေနှင့်အစ်မကြီးတို့က သူငယ်ချင်းနှင့်ကျွန်တော်ကျောင်းသွားကျောင်းပြန် အတူတူတွေ့လျှင်မျက်စေ့မျက်နှာပျက်ကာ အကြောင်းတစ်ခုခုပြပြီးတစ်လမ်းစီသွားကြစေဖို့စီမံသည်ကိုသတိထားမိလာသည်။ ကလေးမို့သူတို့ အပြုအမူကိုရိပ်စားမိမည်မထင်သည်လား ထင်သည့်တိုင်ဟန်ဆောင်စရာမလိုဟုသဘောထားကြခြင်းလားမသိသော်လည်း ကျွန်တော့်တွင်အနာတရဖြစ်ခဲ့မှာတော့သေချာသည်။ ဤသည်ကို ကျောင်းတွင်းအားလပ်ချိန်ဆော့ကစားကြရာ၌ ထိုသူငယ်ချင်းပါဝင်လာလျှင် ခါတိုင်းလိုမပျော်ပိုက်တော့ခြင်းက သက်သေခံသည်။

ယင်းနှင့်ပတ်သက်ပြီးပို၍ထင်ရှားသိသာစေသော အဖြစ်အပျက်နှင့်တုန့်ပြန်မှုတစ်ရပ်ကိုမူ ကျွန်တော့်ကိုယ်ကျွန်တော်ပင်မယုံနိုင်အောင်ဖြစ်ခဲ့ရ၏။ တစ်ရက်မြစ်ထဲတွင်ရေချိုးရန် ကျွန်တော်အိမ်မှထွက်ခဲ့၏။ ကမ်းနားလမ်းသို့သွားရာလမ်းထောင့်ရှိသူတို့အိမ်ဘက်လှည့်မကြည့်ပါဘဲလျက် အိမ်တွင်းမှထွက်လာသောသူတို့အမေနှင့်ပက်ပင်းတိုးသည်။ သူမ၏လက်တွင်း၌ ကြိုးစတစ်စကိုင်ထားသည်ကိုတွေ့ရပြီးကြိုးစ၏ အခြားတစ်ဘက်ကိုမြေကြွက်အသေကြီးတစ်ကောင်ချည်နှောင်ထားလျက်တွေ့ရလေသည်။ ကြွက်ကသူ့ဘာသာသူသေသည်လား တစ်စုံတစ်ယောက်၏လက်ချက်ကြောင့်သေပြီးမှတော်ရာသွားပစ်ဖို့ ဆွဲထွက်လာသည်လားမသိပေ။ ဆရာကတော့်မျက်နှာတွင် အပြုံးစတစ်စမြင်လိုက်ရသလိုရှိသည့်တိုင် ကျွန်တော်မနှုတ်ဆက်မိ။

သည်လိုအပြုံးမျိုး ကျွန်တော့်ရှေ့တွင်မြင်ရခဲသည်မို့ အံ့အားသင့်သွားသောကြောင့်ဖြစ်ချင်ဖြစ်မည်။ ထိုအပြုံး၏ဇစ်မြစ်ကိုလည်း ကျွန်တော်ချက်ခြင်းလက်ငင်းပင်သိရလေသည်။ ဆရာကတော်သည် ကျွန်တော်မျက်နှာလွှဲထားမှန်းသိပါလျက် အမည်တတ်၍ခေါ်၏။ ပြီးနောက် “မင်းရေချိုးသွားရင်း ဒါလေး (ကြွက်သေ) မြစ်ထဲမျှောခဲ့ပေးပါကွယ်” (ထိုအချိန်က ခွေးတွေကြောင်တွေသေလျှင်မြစ်ထဲမျှောနေကျ) ဟု ပြောပြောဆိုဆိုကျွန်တော့်အားကြွက်သေကောင်ချည်ထားသောကြိုးစအားလှမ်းပေးလေ၏။ ဝန်ခံရလျှင် ကျွန်တော်မငြင်းသာ မငြင်းဝံ့ပါ။ ကျွန်တော့်အတွက်အပန်းမကြီးသည့်အလုပ်လည်းဖြစ်သည်မို့ ကြွက်သေကိုကပျာကယာဆွဲကာထွက်လာခဲ့တော့သည်။

ခြေနှစ်လှမ်းသုံးလှမ်းမျှလှမ်းပြီးသည်၌ ဆရာကတော်၏ခေါ်သံကြောင့်လှည့်ကြည့်ရပြန်၏။ ချွေးခံအင်္ကျီအိပ်တွင်းသို့ လက်နှိုက်နေသောဆရာကတော်သည် ‘ရော့ မင်းအတွက် မုန့်ဖိုးယူသွား’ ဟု ဆိုကာအကြွေစေ့တစ်စေ့ကျွန်တော့်အားထုတ်ပေးလေသည်။ ကျွန်တော့်တစ်ကိုယ်လုံးပူထူသွားသည့်အဖြစ်ကို ယ္ခုပင်အမှတ်ရဆဲဖြစ်၏။ ထိုအချိန်အိမ်ပေါက်ဝသို့သူ့သားကျွန်တော့်သူငယ်ချင်းထွက်လာသည်ကိုလည်းမြင်ရသည်။ ကျွန်တော့်ကိုယ်ကျွန်တော်သတိမပြုမိခင်မှာပင် လက်တွင်းမှကြိုးစကိုလွှတ်ချပြီးကျွန်တော်ထွက်လာခဲ့သည်။ ဒေါ်ဒေါ့်သားကိုသာအဲဒီမုန့်ဖိုးပေးပြီးသွားခိုင်းလိုက်ပါဟုပြောခဲ့သေးသည်။ ယ္ခုအချိန်အထိထိုစဉ်ကအပြုအမူကိုကောင်းစွာအမှတ်ရနေသည့်တိုင် မှားသည်မှန်သည်ဘာကြောင့်ကျွန်တော်ထိုသို့ပြုမူခဲ့သည်ကိုဝေခွဲမရသေး။

သို့သော် ရင်းနှီးမှုဖြင့်ကူညီသည့်အပေါ် ပိုက်ဆံ‌ကြေးငွေပေးလျှင် တန်ဖိုးဖြတ်လျှင် ခါးခါးသီးသီးဖြစ်တတ်သည့်အကျင့်က ယနေ့တိုင်ဖျောက်မရရှိနေဆဲ။ ထိုအကျင့်သည်ဝန်ထမ်းဘဝမှာရော ကိုယ်ပိုင်စီးပွါးရေးအလုပ်မှာပါ စွဲမြဲနေလေရာ ကိုယ်ပိုင်လုပ်ငန်းလုပ်စဉ်ကဆိုလျှင် ရင်းနှီးသူများနှင့်ငွေကြေးစကားပြောဖို့လိုအပ်သည့်အခါများစွာအခက်အခဲကြုံရသည်။ ကိုယ်ကသူများကိုရင်းနှီးမှုဖြင့်တစုံတရာအကူအညီတောင်းသည့်အခါများ၌လည်း ပိုက်ဆံစကားမပြောတတ်၍ သို့မဟုတ်မ ပြောမိ၍ထင်ယောင်ထင်မှားအမြင်ခံရခြင်းများရှိခဲ့ဖူးလေသည်။

ဖေဖေ့စာအုပ်များထဲမှ သာဓု၏အတာသည်မှတ်မိသလောက်ကျွန်တော်အစောဆုံးဖတ်ဘူးသောဝတ္တုဖြစ်သလို လွန်စွာနှစ်သက်ခဲ့ဖူး၏။ ဝတ္ထုထဲတွင် ဆင်းရဲသောအတာ့အပေါ် ဂရုဏာသက်ကြသည့်အိမ်နီးချင်းများက လက်တိုလက်တောင်းခိုင်းပြီးမုန့်ဖိုးပေးတတ်ကြရာ အတာသည်သူတို့တတွေအမြံတမ်းခေါ်ခိုင်းကြပါစေ ဟု မျှော်လင့်ခဲ့မိကြောင်းဆရာဦးသာဓုကရေးသားသရုပ်ဖေါ်ခဲ့သည်။ တစ်ခါတစ်ခါ ထိုဝတ္ထုနှင့်ကျွန်တော့်ကိုယ်တွေ့ကိုနှိုင်းယှဉ်ပြီး ငါကအတာ့လိုဂရုဏာသက်အောင်မနေတတ်တာဖြစ်နိုင်သလို ငါ့ပတ်ဝန်းကျင်မှာဂရုဏာသက်တတ်သူတွေရှိမနေကြတာလည်းဖြစ်နိုင်တာပဲဟု အသိဉာဏ်တိမ်တိမ်နှင့် စဉ်းစားမိ၏။ အတိအကျတော့မှန်ချင်မှမှန်မည်။ 

သို့သော် ကိုယ့်အပေါ် လူတကာကဂရုဏာသက်ခြင်းအား ငြိုငြင်ခံရခြင်းထက်ပို၍ နှစ်သက်စေကာမူ နှစ်မျိုးစလုံးကိုပင်မခံယူလိုသည့်စိတ်ဓါတ်အခြေခံကျွန်တော့်မှာရှိသည်ကိုတော့ဝန်ခံရမည်သာဖြစ်၏။ ဤသည်မှာ ကျွန်တော့်စိတ္တဇဟုပင်ဆိုနိုင်သည်။ ထိုစိတ္တဇကြောင့် လူတွေကိုယ့်ကိုမသနား (ဂရုဏာမပွား) အောင်ပြောဆိုနေထိုင်ရာမှ လူမြင်ကပ်စရာ (မုန်းစရာ) ဖြစ်သွားရသည်မျိုးလည်းရှိကောင်းရှိမည်။ စင်စစ်ထိုအချိန်က ကျွန်တော့်အပေါ် ဂရုဏာသက်သူအချို့ရှိကြသည်ဆိုသည်ကိုမထင်မှတ်ပဲကြုံတွေ့ရဖူးသည်လည်းရှိခဲ့ပါ၏။ ယ္ခုအချိန်ပြန်စဉ်းကာပြုံးမလင့်ကစား ထိုစဉ်ကတော့ အရယ်ခက်အငိုခက် ဖေါ်ပြရန်ပင်ခက်ခဲလှသည့် စိတ်ခံစားမှုတစ်ရပ်ပင်ဖြစ်လေသည်။

#                  #

ခြောက်တန်းနှစ်တက်စ၌ နာမည်ခေါ်ရခက်သောအင်္ကျီပိတ်စတစ်မျိုးကို ကျောင်းသားများအားမဲစံနစ်ဖြင့်ရောင်းချရာမဲပေါက်သူထဲမှာကျွန်တော်ပါဝင်သည်။ ဝတ်ကောင်းစားလှမရှိသူမို့ အသားချောချောအရောင်အသွေးစိုပြည်သည့် ထိုပိတ်စကိုကပျာကယာချုပ်ကာဝတ်ပင်ဝတ်နေပြီ။ ထိုအချိန်မှာပင်ကုန်သွယ်ရေးမှ ကျောင်းစိမ်းလုံချည်များရောက်ရှိလာရာမလုံမလောက်မို့ထုံးဆံအတိုင်းမဲဖေါက်ရန် ဖြစ်လာ၏။ အတန်းပိုင် ဆရာမခွင့်ရက်ရှည်ယူထားသည်နှင့်ကြုံသောကြောင့် အစားဝင်လာသည့်ဆရာက မျှမျှတတရှိစေရန်အင်္ကျီစရပြီးသူတွေကို ချန်လှပ်ပြီးကျန်သူများအားမဲမနှိုက်ဘဲ ဝယ်ခွင့်ပြုရန်စီစဉ်လေသည်။ 

ဖြစ်ချင်တော့ ထိုသို့ရောင်းချပြီးသည့်တိုင်လုံချည်တစ်ထည်စာကပိုနေပြန်၏။ ထိုအခါဆရာသည် လက်ကျန်တစ်ထည်စာကိုအင်္ကျီစရပြီးသူများထဲမှ ပြင်ပတွင်လုံချည်ဝယ်ရန်အခက်အခဲရှိမည့် ဆင်းရဲနွမ်းပါးသောကျောင်းသားသို့မဟုတ် ကျောင်းသူတစ်ဦးအား မဲဖေါက်ရောင်းချရန်ဆုံးဖြတ်၏။ စင်စစ် စာသင်ခန်းနှင့်မအပ်စပ်သောအလုပ်တွေသာဖြစ်ကြောင်းဆရာခံစားရပုံပေါ်သည်။ ကျွန်တော်ကတော့ ဆိုရှယ်လစ်စီးပွားရေးစံနစ်၏ အနိဋ္ဌာရုံတစ်ခုအဖြစ်ကြီးပြင်းလာမှရိပ်စားမိလေ၏။ “ဆင်းရဲတဲ့ကျောင်းသားတွေမတ်တပ်ရပ်ကြ” ဟု ဆရာပြောသောအခါ ကျောင်းသားအချို့မတ်တပ်ရပ်ကြသည်ကိုတွေ့ရ၏။ ကျောင်းသူတွေမရပ်ကြ။

ထိုအချိန်ထိ ကျွန်တော်မတ်တပ်ရပ်ရေးမရပ်ရေးဝေခွဲမရ။ ကျောင်းလုံချည်တစ်ထည်ပြင်ပမှာဈေးကြီးပေးဝယ်ဖို့မလွယ်သလို ကျွန်တော့်မှာကျောင်းလုံချည်အမှန်တကယ်လိုအပ်နေသည်ကိုသိသော်လည်း တစ်ထည်တည်းသော သက်သက်သာသာဝယ်ယူခွင့်အတွက် မဲနှိုက်ရန်မတ်တပ်ရပ်ပြရမည်ကို ကျွန်တော်ရှက်သလိုခံစားရ၏။ သို့သော် အင်္ကျီစရပြီးသားကျောင်းသားတွေအားလုံးလိုလို မတ်တပ်ရပ်ကြ​သည့်အပြင် သူတို့ထဲမှာ ကျွန်တော့်ထက်အပုံကြီးပိုချမ်းသာသည်ဟု သေချာပေါက်ပြောနိုင်သူများပါဝင်သည်ကိုတွေ့ရသောအခါ ဘာဘာညာညာမစဉ်းစားတော့ပဲ ကျွန်တော်ပါရော၍ထရပ်လိုက်ဖြစ်၏။ ကျောင်းလုံချည်တစ်ထည်အတွက် ဝယ်ယူရန်အဆိုပြုသူဆယ်ဦးခန့်ရှိသည်ကိုသိလိုက်ရသောဆရာအကြံအိုက်သွားပုံရလေသည်။ 

မူလမဲနှိုက်မည့်အစီအစဉ်ကိုပြောင်းလိုက်ပြန်ကာ မတ်တပ်ရပ်သူတွေထဲမှအလိုအပ်ဆုံးသူကိုရွေးချယ်ဖို့ အတန်းသူအတန်းသားများ၏ သဘောထားကိုရယူပြီးနောက် ယ္ခုမတ်တပ်ရပ်နေသူတွေထဲမှာ ဘယ်သူအဆင်းရဲဆုံးဖြစ်မည်လဲဟု မေးလေသည်။ ကျွန်တော့်နာမည်ကျွန်တော်ပြန်ကြားရခြင်းအတွက် သိမ်ငယ်ခြင်းမဟုတ်သည့်တိုင် ဝမ်းမသာနိုင်သည့်ခံစားမှုမျိုးနှင့်အတူ မတ်တပ်ရပ်လိုက်မိသည်ကိုနောင်တရသည့်စိတ်ဖြင့် ထူပူသွားရ၏။ အော်သံထဲမှာမိန်းခလေးသံတွေပိုကြားရသည့်အတွက်လည်း ရှက်စိတ်ကခေါင်ခိုက်လာသည်။ သို့သော် နောက်ကျခဲ့ပြီ။ ယ္ခုအခါ ရယ်စရာအဖြစ်သက်တောင့်သက်သာ ပြောပြနိုင်သည့်ထိုအဖြစ်အပျက်ကအူလည်လည် အဆုံးသတ်ခဲ့သဖြင့်လည်းပိုဆိုးသည်။ ထိုနေ့က လက်ကျန်လုံချည်ကိုကျွန်တော်ဝယ်ယူခွင့်မရလိုက်။ ခွင့်ယူထားသော အင်္ကျီစမရသေးသည့်ကျောင်းသားတစ်ဦး ရှိနေကြောင်းစစ်ဆေးပေါ်ပေါက်သဖြင့် ဆင်းရဲသားရွေးချယ်ပွဲတွင်အမှတ်မထင်ပါဝင်ကာ ဗိုလ်စွဲခဲ့သောကျွန်တော် လုံချည်ဝယ်ယူခွင့်ကို စွန့်လွှတ်ခဲ့ရလေသည်။

ဖွတ်မရဓားမဆုံးခဲ့သောထိုဖြစ်ရပ်ကို သာမန်အားဖြင့်မေ့မေ့ပျောက်ပျောက်ရှိခဲ့ရာမှအတွေ့အကြုံတစ်ခုနှင့်ဆက်စပ်ကာအမှတ်တစ်ရဖြစ်ကျန်ခဲ့ရ၏။ တစ်ရက်ကျောင်းတက်ခေါင်းလောင်းမထိုးမီ ဈေးတန်းရှိတစ်ဆိုင်တည်းသောမုန့်ဟင်းခါးဆိုင်တွင် မကြာမကြာကျွန်တော်စားနေကျအတိုင်း အကြော်လွတ်မုန့်ဟင်းခါးတစ်ပွဲ (ဆယ်ပြားဖိုး) မှာကာ ခုံတန်း၌ဝင်ထိုင်ခိုက် “ဒေါ်ကြီးအဲဒီပန်းကန်ထဲကို ဘူးသီးကြော်နဲ့ငါးဖယ်ကြော်ထည့်ပေးပါဆိုသောအသံကိုကြားရသဖြင့် ကြည့်လိုက်မိသည်။ ဘေးဘက်ခုံတန်း၌ ကျွန်‌တော့်အလျင်ရောက်ကာစားသောက်နေဆဲ အတန်းထဲမှကျောင်းသူနှစ်ဦးကိုတွေ့ရ၏။ သူတို့အကြော်ထည့်ခိုင်းသည်မှာ ကျွန်တော့်ပန်းကန်မှန်းသိရသည်၌ ရှက်လွန်းသဖြင့်ပြောစရာစကားစရှာမရတော့။ ဆိုင်တွင်လူကလည်းရှုပ်လာပြန်ရာ ဘာမျှပြန်မပြောတော့ဘဲ အဒေါ်ကြီးထည့်ပေးသည့်အတိုင်းသာစားနေလိုက်သည်။ 

ထိုကျောင်းသူနှစ်ဦးစား၍အလျင်ပြီးကာ ကျွန်တော့်အတွက်ပါပိုက်ဆံရှင်းရုံမက ဆိုင်မှအထွက်တွင်နင်ဘာစားချင်သေးလည်းဟုမေးပြန်၏။ ခေါင်းကိုသာယမ်းပြလျက် အတန်းဘက်ဆီသုတ်ခြေတင်ခဲ့မိလေသည်။ ကျွန်တော်၏ အသနားမခံချင်သောစိတ်ဓါတ် အစပျိုးခြင်းတစ်ရပ်ဟုဆိုနိုင်မည်လားမသိ။ စင်စစ် ထိုကျောင်းသူနှစ်ဦးသည် တစ်တန်းထဲမှဖြစ်သည့်တိုင်ကျွန်တော်နှင့်မရင်းနှီးကြချေ။ အတန်းထဲတွင် ရှေ့ခုံနောက်ခုံရှိ ကျောင်းသားများမှလွဲ၍တစ်တန်းလုံးနှင့် ရင်းရင်းနှီးနှီးနေတတ်သူတစ်ဦးမဟုတ်သဖြင့် တစ်ဘက်ခြမ်းမှမိန်းခလေးများကို မိတ်ဆွေဖွဲ့ဖို့ရာခဲယဉ်းလှသည်။ အရွယ်ကလည်းဆယ်ကျော်သက်စ မိန်းခလေးတွေရှေ့မှာ ရှက်ကိုးရှက်ကန်းဖြစ်လာတတ်ပြီ။ စဉ်းစားကြည့်တော့ သူတို့နှစ်ဦးသည်ကျောင်းလုံချည်ကိစ္စတွင် ကျွန်တော့်ကိုရသင့်သူအဖြစ်ထောက်ခံပြီးမှ မရလိုက်သည့်အတွက်အားတုန့်အားနာဖြစ်ကာ ကြုံသည့်အခိုက်မုန့်ကျွေးလိုခြင်းဖြစ်သည်ဟုကျွန်တော်ယူဆသည်။ ကိုယ့်ကိုကိုယ်သတိမမူမိသည့်တိုင် ကျွန်တော်၏ဆင်းရဲနွမ်းပါးမှုမှာ သူတို့အပါအဝင်အများအမြင်တွင်ထင်ရှားပါ်လွင်နေပြီ။ 

ယင်းကိုသိသာစေသောနောက်တစ်ချက်မှာ ကျောင်းမှဖြစ်ရပ်တွေနှင့် မရှေးမနှောင်းဆိုသလိုအမေကကျွန်တော်တို့ ညီအစ်ကိုညဦးပိုင်းဈေးလည်ရောင်းဖို့ပြောဆိုစီစဉ်လာခြင်းပင်ဖြစ်လေသည်။ အမေသည်လိုစီစဉ်ခြင်းသည်မလွှဲကင်းသာလွန်း၍ဖြစ်ကြောင်း နားလည်သဖြင့် တစ်စုံတစ်ရာမကန့်ကွက်သော်လည်း ဈေးရောင်းသည့်အလုပ်ကိုကျွန်တော်မလုပ်လို။ နဂိုကမှဆင်းရဲသည်ဟု မြင်နေကြသည့်အထဲ လမ်းပေါ်ဈေးလျှောက်ရောင်းနေသည်ကိုတွေ့လျှင် ပိုအထင်သေးကြမည်။ အထူးသဖြင့်ကျွန်တော့်စိတ်ကိုမရိုးမသားခံစားမှုအချို့ကိန်းအောင်းစေသည့်  ကျောင်းသူတစ်ဦးတစ်လေမြင်သွားမှာကို စိုးရိမ်သည်။ အမှန်ပင်ဒါသည်ဟိုတုန်းကကျွန်တော့်ခံစားချက်။

သို့သော် အမေ့လိုအပ်ချက်တစ်နည်းမိသားစုလိုအပ်ချက်ကိုငြင်းဆန်လောက်သည့်ခံစားချက်မျိုးမဟုတ်သည်မို့ အမေပြောသည့်အတိုင်း ကျွန်တော်တို့ညီအစ်ကိုညဦးပိုင်း ခြင်းတောင်းကိုယ်စီဆွဲပြီး ‘မြေပဲပြုတ်.. ကောက်ညှင်းထုပ်’ လည်ရောင်းဖြစ်ခဲ့လေသည်။ မြို့၏မျဉ်းပြိုင်လမ်းမကြီးနှစ်ခုဖြစ်သော မြူရုံးလမ်းနှင့်ကမ်းနားလမ်းတစ်လျှောက် အရှေ့ပိုင်းအနောက်ပိုင်း မြို့မနှင့်ဆေးရုံရပ်ကွက်ကဲ့သို့သော လူကုံထံရပ်ကွက်များ ရုပ်ရှင်ရုံဝန်းကျင်စသည်ဖြင့် ညဦးပိုင်းမှသည်လူခြေတိတ်သည်အထိတစ်လမ်းဝင်တစ်လမ်းထွက် ရောင်းပြီးအိမ်ပြန်။ ရသမျှပိုက်ဆံအမေ့ကိုအပ်ပြီးနောက်တစ်နေ့စာအိမ်စာရှိလျှင်လုပ်၊ မရှိလျှင်အိပ်ယာဝင်။ မြေပဲပြုတ် တစ်ကတော့ ငါးပြား ကောက်ညှင်းထုပ်တစ်ထုပ် ငါးပြားလားဆယ်ပြားလားမမှတ်မိသော ထိုသွားရေစာရောင်းရငွေသည် မိသားစုရပ်တည်ရေးကိုကျားကန်ပေးရုံသာဖြစ်သော်လည်း လဲပြိုမသွားအောင်တော့ အထောက်အပံ့ဖြစ်ခဲ့မည်ထင်ပါသည်။ 

မိုးတွင်းမို့ တစ်ခါတစ်ရံမိုးသည်းလျှင် ရောင်းမကောင်းသည်များကြုံရတတ်၏။ ထိုအချိန်မျိုးတွင်ပင်ပန်းမှုကိုပို၍ခံစားရတတ်လေသည်။ ဈေးရောင်းရင်းခြင်းထဲမှာလက်ကျန်မည်မျှရှိသေးသည်ကို ကြည့်ပြီးရင်ဖိုရသည့်ဝေဒနာ (ဆိုပါတော့) ကို ရောင်းဖူးသူများသာသိနိုင်သည်။ ယနေ့တိုင်  အလားတူ (ဘဝတူ) ဈေးသည်တွေတွေ့ကာစိတ်ကူးပေါက်တိုင်း သိမ်းကြုံးဝယ်ယူမိခြင်းသည် ဈေးတောင်းထဲလက်ကျန်ရှင်းသည့်အခါ ဖြစ်ပေါ်သောအရသာကို (ကျွန်တော်ခံစားခဲ့ဖူးသလို) သူတို့တွေခံစားရစေလို၍ ဖြစ်၏။ စာနာမှုဟူသည်အဖြစ်ခြင်းတူလျှင်ပို၍ပြင်းပြတတ်သည်မဟုတ်ပါလား။  ပြောရလျှင် ကျွန်တော်တစ်ကြိမ်သာရခဲ့ဖူးသည့် ထိုခံစားချက်ကလည်းတွံတေးသိန်းတန်စောင်မ၍သာဖြစ်၏။ ကိုယ်တိုင်ဝယ်ယူအားပေးခြင်းမျိုးတော့မဟုတ်။ 

ထိုညက မိုးတဖြောက်ဖြောက်စွေနေသဖြင့်ရောင်းမကောင်း။ ရုပ်ရှင်ရုံတွေဘက်မှာပင် ထင်သလောက်မရောင်းရဘဲအချိန်ကုန်သွားသဖြင့်  ညီအစ်ကိုနှစ်ယောက် ဈေးလမ်းအတိုင်းလေးကန်စွာပြန်လာခဲ့ကြသည်။ လမ်းပေါ်မှာလူသူရှင်းစပြုပြီ။ အထူးသဖြင့်ဈေးလမ်းတစ်ဘက်ကမြို့မဈေး ကျန်တစ်ဘက်မှာရုံးအများစုမို့ ညအချိန်ပို၍တိတ်ဆိတ်၏။ ဝယ်လိုဝယ်ငြားအော်ရောင်းနေသော ညီဖြစ်သူ၏နောက်ခပ်လှမ်းလှမ်းမှလိုက်ပါရင်း ဘာရယ်မဟုတ်တွံတေးသိန်းတန်သီချင်းတစ်ပုဒ်ကို မတိုးမကျယ်ကျွန်တော်ဆိုလိုက်မိလေသည်။ သီချင်းအမည်က “ချစ်ရတုထံတျာ”။ နတ်သျှင်နောင်၏ ရတုတစ်ပိုဒ်ဖြင့် စထားသောသီချင်းကို ဆွေးဆွေးမြေ့မြေ့ဆို၍လျှောက်လာခိုက် ဟေ့ချာတိတ်ဟုခေါ်သံကြား၍ကြည့်လိုက်တော့ လမ်းတစ်ဘက် နလက (နယ်မြေလုံခြုံရေးနှင့်အုပ်ချုပ်မှုကော်မီတီ) ရုံးအား စောင့်ကြပ်နေကြသောတပ်မတော်သားနှစ်ဦးကိုတွေ့ရ၏။ 

သူတို့ကလှမ်းခေါ်သဖြင့် ကျွန်တော်တို့ညီအစ်ကိုအနားသို့ကပ်သွားသည်။ ခြံစည်းရိုးနောက်တွင် ‘ကင်းပုန်း’ ဝပ်နေကြသည်မို့ အစကမမြင်မိခြင်းဖြစ်ပြီး အနားရောက်တော့မှ နှစ်ဦးအပြင်နောက်ထပ် လေးငါးဦးခန့် မောင်းပြန်သေနပ်ကိုယ်စီလွယ်လျက်ခုံများပေါ်တွင်ထိုင်လျက်တွေ့ရ၏။ လိုရင်းပြောရလျှင် ခုနကျွန်တော်ဆိုသွားသောသီချင်းကိုအစအဆုံးဆိုပြလျှင် ခြင်းထဲမှာကျန်သမျှသူတို့ဝယ်မည်။ ကြွက်သေကောင်ပိုက်ဆံပေးပြီးဆွဲခိုင်းခြင်းထက်စာလျှင်တော်သေးသည်မို့ (ရှက်ရှက်နှင့်ပင်) ကျွန်တော်ဆိုပြလိုက်သည်။ ပြောသည့်အတိုင်းစစ်သားကြီးက မုန့်အားလုံးဝယ်သည့်အပြင် “ကြိုးစားကွရွှေမန်းတင်မောင်ဒီလိုကြိုးစားပြီးအောင်မြင်သွားတာ” ဟု အားပေးလိုက်သေးသည်။

အမှန်ဆိုရသော်ရွှေမန်းတင်မောင်သည်လိုပဲအောင်မြင်သည်ဆိုသောစကားသည် ကျွန်တော့်အတွက်ထိုမျှအားမဖြစ်။ ကျွန်တော်ရွှေမန်းကိုအားကျသည်မှမဟုတ်ပါပဲ။ သို့သော်ရောင်းမကုန်၍စိတ်ညှိုးငယ်စွာပြန်လာခိုက်လက်ကျန်အားလုံးဝယ်ယူအားပေးသဖြင့် ရရှိခဲ့သောအပျော်အတွက်ကိုမူ စဥ်းစားတိုင်းကျေးဇူးတင်မိပါ၏။ ထိုညက ခြင်းတောင်းလွတ်ကလေးတွေကိုယ်စီနှင့် ပေါ့ပါးစွာအိမ်ပြန်ကြသည့်လမ်းမှာ သီချင်းဆက်ဆိုဖြစ်သေးလားဆိုသည်ကို ကျွန်တော်မမှတ်မိတော့။

#                  #

အမေ့ကိုကူညီရန်လမ်းထွက်ဈေးရောင်းခြင်းကိုရပ်တန့်ဖို့ အမေကပင်ဆုံးဖြတ်ခဲ့လေသည်။ စင်စစ် အမေသည် မုဆိုးမဘဝနှင့်ဘယ်မှာအခြေချကာ သားသမီးများအားပျိုးထောင်မည်ကို ဝေခွဲမရဖြစ်ခဲ့ပုံရ၏။ ဝါးခယ်မသည်အမေ့ဇာတိဖြစ်ရာ တတ်နိုင်လျှင်ထိုမှာအခြေချလိုစိတ်ရှိခဲ့လိမ့်မည်။ သို့သော် ဝါးခယ်မထက် ဖေ့ဖေ့ဇာတိ ရန်ကုန်ကိုပို၍ယုံကြည်မှုရှိပုံလည်းရသည်။ သားသမီးများ၏ရှေ့ရေးအတွက်ရုန်းကန်ရှင်သန်ဖို့ရာ ရန်ကုန်ကပို၍ အခွင့်အလန်းသာမည်ဆိုသည်ကိုမလွဲမသွေမြင်မိပေမည်။ ညဘက်သားနှစ်ယောက်ဈေးရောင်းထွက်ရသည့်အလုပ်ကိုနှစ်လမပြည့်မီရပ်စေပြီးသည့်နောက် များမကြာမီမှာပင်ရန်ကုန်သို့ပြန်ပြောင်းကြမည့်အကြောင်း အမေကျွန်တော်တို့ကိုပြောပြသည်။ ရန်ကုန်တွင် အစ်ကိုကြီးကအိမ်တစ်လုံးကြိုငှါးထားမည်။ ဖေဖေမရှိသည့်နောက်သရက်တောလမ်းအိမ်မှာမနေသင့်တော့။ သီတင်းကျွတ်လျှင်ကျွတ်ခြင်း ကျွန်တော်တို့ပြောင်းကြမည်။ 

မိသားစုအနေအထားမှာ အချိန်မရွေးပြောင်း၍ဖြစ်နိုင်သော်လည်း ဝါတွင်းကြီးအပြောင်းအရွှေ့မလုပ်လိုခြင်းနှင့် ကျွန်တော့်ကျောင်းကို နှစ်ဝက်အတိအကျသည်မှာအပြီးသတ်စေလိုခြင်းတို့ကြောင့် သီတင်းကျွတ်သည်အထိစောင့်ခြင်းဖြစ်၏။ ထိုအတောအတွင်း အိမ်ထောင်ပရိဘောဂ (များများစားစားမရှိ) နှင့်ဖေဖေ့စာအုပ်များကို ဆရာတော်ကျောင်းသို့လှုဒါန်းသည်။ ဖေဖေ့သွားစိုက်လုပ်ငန်းသုံး ပစ္စည်းတွေကိုလည်း အလိုရှိသလိုစီမံပေးပါရန်ဆရာတော့်ထံအပ်နှံသည်။ ဖေဖေ့လက်ရာဘုရားစင်နှင့်ကျောင်းဆောင်များ၊ အိုးခွက်ပန်းကန်အချို့နှင့် အဝတ်အထည်များကိုသာယူဆောင်ဖို့ အမေကြိုတင်ပြင်ဆင်ထားလေသည်။ ကျွန်တော်တို့အားလုံးငယ်ရွယ်ကြသေးရာ ထိုပြင်ဆင်မှုများအားလုံး စားဝတ်နေရေးအတွက် ဆေးလုံးလုံးရသည့် ကြားမှ အမေဆောင်ရွက်ခဲ့ခြင်းဖြစ်၏။

ရန်ကုန်ကိုပြောင်းရမည့်အတွက်ပျော်သလိုရှိသည်။ ဝါးခယ်မကအပြီးအပိုင်ခွာရမည့်အတွက် ဝမ်းနည်းသလိုခံစားရသည်။ ဤသည်တို့မှာ ကျွန်တော့်ရင်ထဲ၌ဖြစ်ပေါ်နေခဲ့ကြသောဒွိဟတွေဖြစ်၏။ ကျွန်တော့်ဘဝ မည်မျှကြမ်းတမ်း၍ စိတ်ရောကိုယ်ပါပင်ပန်းရစေကာမူ ဝါးခယ်မကိုကျွန်တော်သံယောဇဉ်ဖြစ်နေပြီ။ စင်စစ် ဝါးခယ်မသည် ကျွန်တော်လူမှန်းစသိရသည့်အရပ်။ ဘဝဆိုသည်ကိုလည်းကောင်း၊ လူတွေ၏အကြောင်းကိုလည်းကောင်း(တစ်ခါတစ်ရံမချိမဆန့်) သိလာစေသည့်ရေခံမြေခံဖြစ်သလို သစ်ရွက်ကြွေသည်ကိုမြင်လျှင်ပင်ကတုန်ကယင်ဖြစ်တတ်သည်ဆိုသော ဆယ်ကျော်သက်မျဉ်းကို စတင်ချဉ်းနင်းရာအရပ်။ သို့သော် စိတ်ကူးယဉ်ခြင်း၌မွေ့လျော်သလောက် စိတ်ကူးယဉ်ခွင့်တစ်ရံတစ်ဆစ်မျှရလေ့မရှိသည့်ဘဝပေးအခြေအနေကိုလွန်ဆန်ဖို့ရာဖြစ်နိုင်သည်မဟုတ်။ 

ကျွန်တော်ပြောင်းမည့်ကိစ္စ သူငယ်ချင်းတစ်ဦးတစ်လေကိုမျှပြောမပြခဲ့။ အချိန်ကာလကလည်း ဆရာကန်တော့ပွဲအတွက် ပထမအစမ်းစာမေးပွဲအတွက်ပြင်ဆင်နေကြချိန်မို့ အများနှင့်ခပ်ခွာခွာနေနေသော ကျွန်တော်၏ ထူးခြားမှုကို (ရှိခဲ့လျှင်ပင်) သူတို့သတိပြုမိကြမည်မထင်။ စာမေးပွဲအတွက်ခုံတွေစီသည့်နေ့ ကျောင်းထွက်လက်မှတ်ယူရန် အတန်းပိုင်ဆရာမနှင့်အမေလာတွေ့သည့်အခါတွင်မှ ထိုကိစ္စကိုတစ်တန်းလုံးသိကြရ၏။ ဆရာမကတည်ငြိမ်စွာနှုတ်ဆက်ဆုံးမစကားဆိုသည်။ သူငယ်ချင်းများနှင့်ကျွန်တော့်အတွက် မုန့်ဟင်းခါးဖိုးရှင်းပေးခဲ့ဖူးသူနှစ်ဦးအပါအဝင် ဟိုတုန်းကခပ်တန်းတန်းနေခဲ့ကြသောကျောင်းသူအချို့ပင် ကျွန်တော့်ကိုလာနှုတ်ဆက်ကြသည်။ နောက်တစ်နေ့စာမေးပွဲမို့ ကျောင်းစောစောလွှတ်သဖြင့် အိမ်ပြန်လာရသော်လည်း ကျွန်တော့်စိတ်ကကျောင်းမှာကျန်ရစ်သလိုခံစားရ၏။ စာမေးပွဲပြီးလျှင်သီတင်းကျွတ်ကျောင်းပိတ်ရက်။ ကျောင်းပြန်ဖွင့်သည့်အခါသည်ကျောင်းမှာရောဝါးခယ်မမှာပါ ကျွန်တော်ရှိတော့မည်မဟုတ်။

#                  #

သီတင်းကျွတ်ပွဲတော်နောက်ဆုံးနေ့ည ထုံးဆံအတိုင်းအိမ်တွင်းအိမ်ပြင် ဖယောင်းတိုင်မီးပူဇော်ကြသည့်အခါ ပစ္စည်းတွေရွှေ့ပြောင်းသိမ်းဆည်းပြီးပြီမို့ တစ်အိမ်လုံးရှင်းလင်းခြောက်သွေ့နေလေသည်။ ခါတိုင်းကဲ့သို့အိမ်ပြင်ထွက်ပြီး လသာသာကောင်းကင်ယံ ခုလိုဝါကျွတ်ညမျိုးမှာတွေ့နေကျ မီးပုံးပျံတွေကို ရှာဖွေငေးမောရင်းငြင်းခုံပျော်ပါးဖို့ရာ အိမ်နီးနားချင်းကလေးလူကြီးတွေကလည်း (ကျွန်တော်တို့ကိုအနှောက်အယှက်ဖြစ်မှာ စိုး၍လားမသိ) မရောက်လာကြတော့။ သို့နှင့်နောက်တစ်နေ့နံနက်စာစားပြီးချိန်တွင်သင်္ဘောဆိပ်သို့ဆင်းခဲ့ကြလေသည်။ နေအိမ်မှတစ်မိုင်ခန့်ဝေးသော ကမ်းနားဆိပ်အထိခလေးလေးယောက်အပြင် ဝန်စီစလည်တွေနှင့် အမေတစ်ယောက်တည်း မည်သို့မည်ပုံရောက်သွားကြသည်ကိုမမှတ်မိတော့သော်လည်း ကမ်နားဆိပ်မှသင်္ဘောပေါ်အထိအတွေ့အကြုံတွေမှာ မေ့နိုင်စရာမရှိပေ။ 

ထိုနေ့ကအလှည့်ကျ ဒဂုံမေသင်္ဘောဆိုက်လာတော့ တစ်စင်းလုံးပြည့်ကျပ်ပြီး ပစ္စည်းမပြောနှင့်လူပင်လိုက်ပါရန်ခက်ခဲသောကြောင့် ကျွန်တော်တို့မိသားစုသာမက အခြားခရီးသည်အတော်များများပင်ကျန်ရစ်သည်။ မြို့တွင်းမှခရီးသည်တွေ အိမ်ပြန်သွားကြသော်လည်း ကျွန်တော်တို့မှာပြန်စရာအိမ်မရှိ။ ရှိခဲ့လျှင်ပင်သည်လူအုပ်သည်ပစ္စည်းတွေနှင့်သွားလိုက်ပြန်လိုက်လုပ်ဖို့ရာမလွယ်။ လက်ရှိပစ္စည်းတွေပုံထားရာ ကျောက်တိုင်ကွင်း (ပန်းခြံ) အတွင်းမှာပင်ညအိပ်ကြရတော့မည်။ မည်သည့်အရပ်မှမည်သည့်အကြောင်းဖြင့်ရောက်နေကြမှန်းမသိသော နွမ်းနွမ်းပါးပါးမိသားစုအချို့သည်လည်း ပန်းခြံထဲမှာစတည်းချနေကြသည်မို့ အဖေါ်တော့ရလေသည်။

မှောင်ရီပျိုးစအချိန်မှာ သင်္ဘောပေါ်တွင်စားရန်ချက်ပြုတ်ယူ‌ဆောင်လာသော ထမင်းချိုင့်ကိုဖွင့်ကာမိသားစုညစာစားခိုက် မထင်မှတ်ဘဲမိုးရွာချသည်နှင့်ကြုံရ၏။ ရှိသမျှအခင်းတွေထုတ်၍မိုးကာသော်လည်း မလုံသဖြင့်ကျွန်တော်တို့ အားလုံးစိုရွှဲကုန်ပြီး ထမင်းဟင်းပန်းကန်တွေထဲ မိုးရေဝင်ကာစားမဖြစ်တော့။ နှစ်နှစ်အရွယ်သားငယ်ကို ရင်ခွင်ထဲပွေ့ချီပြီး မိုးဒဏ်လေဒဏ်မှကာကွယ်ပေးကာ ငိုင်နေသောအမေ့ကိုကြည့်ရင်း ကျွန်တော်တို့တတွေ ကိုယ့်ကိုကိုယ်သတိမထားဖြစ်သလို ဆာလောင်မှုတွေကိုလည်းအမှတ်မရတော့။ မကြာမီမိုးတိတ်သွားပြီး ညအမှောင်ကကြီးစိုးလာသည်။ အားလုံးရေစိုဝတ်တွေနှင့်ပင်ထိုင်နေကြဆဲမှာ အမေ့နာမည်ကိုအော်ခေါ်လျှက် လျှောက်လာနေသော အမျိုးသမီးကြီးတစ်ဦး၏ပုံရိပ်ကိုမြင်ရသည်။ 

အနားသို့ရောက်လာပြီး တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်တွေ့မြင်ကြသောအခါ ထိုအဒေါ်ကြီးက ဂရုဏာဒေါသဖြင့် အမေ့ကိုအပြစ်တင်လေသည်။ တစ်စုံတစ်ယောက်က ကျွန်တော်တို့မိသားစုဖြစ်အင်ကိုမြင်ပြီးလာပြောသဖြင့် သိသိခြင်းထွက်လာခဲ့ကြာင်း ဆွေမျိုးရင်းခြာတွေသည်လိုမစိမ်းသင့်ကြောင်းပြောပြီး သူတို့အိမ်ကိုလိုက်ခဲ့ကြဖို့ခေါ်၏။ အမေက အစပထမအားနာစွာ ငြင်းဆန်သော်လည်း လာခေါ်သောအဒေါ်ကြီးကိုလေးစားရင်းစွဲရှိသည်ကတကြောင်း၊ ကျွန်တော်တို့အနေအထားအရ အရိပ်အာဝါသအမှန်လည်းလိုအပ်နေသည်မို့တကြောင်းကြောင့်ဖြစ်မည်ထင်သည် လဲစရာအဝတ်အစားအချို့ထုတ်ကာအဒေါ်ကြီးနှင့်အတူလိုက်ပါခဲ့ကြ၏။ ကျန်ပစ္စည်းတွေကို ကွင်းထဲမှာသည်အတိုင်းထားခဲ့သည်။ တစ်ကယ်တန်း အဒေါ်ကြီးတို့အိမ်ကဝေးသည်မဟုတ်။ ပန်းခြံနှင့်မျက်နှာချင်းဆိုင်ကန္နားလမ်းပေါ်မှာမို့ လမ်းဖြတ်ကူးလိုက်ရုံနှင့်ရောက်သည်။ မည်သို့ဆိုစေ ဝါးခယ်မမှထွက်ခွာမည့်ညကို ကွင်းပြင်ထဲတွင်အိပ်စက်ရင်းကုန်ဆုံးရမည့်အဖြစ်မှ ကျွန်တော်တို့ကင်းလွတ်ခဲ့ရ လေသည်။

နောက်တစ်နေ့မှာရာသီဥတုသာယာသည်။ ထိုအဒေါ်ကြီးမှတစ်ဆင့် ဆိပ်ကမ်းလုပ်သားများ၏အကူအညီရသဖြင့် ညနေသင်္ဘော (ဝင်းစိန်) တွင်နေရာရကာပစ္စည်းရောလူပါသက်သက်သာသာချောင်ချောင်ချိချိ လိုက်ပါနိုင်ခဲ့သည်။ ကျွန်တော်တို့မိသားစုဝါးခယ်မနှင့်ခွဲခွာခန်းမှာ ဤသို့လျှင်အမှတ်ထင်ထင်ရှိခဲ့၏။ အခက်အခဲတွေကြားမှာ တန်ဖိုးမဖြတ်နိုင်သောစာနာထောက်ထားတတ်သူနှင့်တွေ့ရပုံမှာလည်း ဒဏ္ဍာရီဆန်ဆန်မမေ့နိုင်စရာဖြစ်လေသည်။ မည်သို့ဆိုစေ ထိုနေ့ညနေအဆင်ပြေချောမွေ့စွာထွက်ခွာလာနိုင်ခြင်းသည်ပင် မရေရောသောရှေ့ခရီးအတွက် အင်အားတစ်ရပ်ဟုဆိုရမည်ဖြစ်တော့၏။

နေ့သစ်တစ်ခု၏အစမှာ စမ်းချောင်းမြေကို ကျွန်တော်ပြန်လည်ခြေချဖြစ်လေသည်။