ကျွန်တော်နှင့် ငွေငါးထောင်

လေဒီတောက်(ကျွန်တော့်ဇနီး)နှင့် ကျွန်တော်တို့ ရည်ငံမိကြပြီး တစ်အိုးတစ်အိမ် ထူထောင်မည်ပြုတော့ သူ့ဘက်ကတောင်းဆိုစရာများများမရှိ နှစ်ချက်သာရှိသည်။ တစ် အင်းယားလိက်ဟော်တယ်မှာ မင်္ဂလာဆောင်ရမည် နှစ် သူတို့အိမ်မှာကျွန်တော် လိုက်နေရမည်။ ဒါတွေအားလုံးသူ့အသိုင်းအဝန်း၏ သဘောထားဖြစ်ကြောင်းကျွန်တော်သိထားသည်။ ခက်သည်ကကျွန်တော့်ဘက်မှာလည်းကန့်ကွက်စရာက များများစားစားမရှိ ထိုနှစ်ချက်ပဲရှိသည်။ စဉ်းစားကြည့် ကျွန်တော့်လိုကိုယ့်ဘဝကိုယ်ကျောင်းပြီးပညာသင်ခဲ့ရသည့် အလုပ်ဝင်စအရာရှိဆိုသောဂုဏ်ပုဒ်ကလေးသာကြွားစရာရှိသော မျက်နှာမွဲတစ်ဦးအတွက် အင်းယားလိက်လိုနေရာမျိုးမှာမင်္ဂလာဆောင်ဖို့ရာ ဇာတ်ကားတစ်ကားထဲမှာကျော်ဟိန်းပြောဖူးသလိုဆယ်နှစ် ကြိုးစားတောင်လွယ်မည်မဟုတ်။ ဒါတောင် ထိုဆယ်နှစ်မှာဈေးနာနှုံးထားတွေမပြောင်းမလဲရှိပါမှ (အာမခံချက်အမဲ့ဆုံးအရာဖြစ်၏)။ ပြီးတော့ ကျွန်တော်ကပစ္စည်းမဲ့တို့ထုံးစံပကာသနလွှမ်းသော အဆောင်အယောင်တွေ အခမ်းအနားတွေကိုမနှစ်မြို့။

ဒုတိယအချက်ဖြစ်သော သူတို့အိမ်မှာလိုက်မနေလိုခြင်းကတော့ရှင်းသည်။ ကျွန်တော့်မှာလုပ်ငန်းခွင်နှင့် နီးသောဌာနဆိုင်ရာအိမ်ရှိပြီး အလုပ်သဘောအရထိုအိမ်မှာနေဖို့လိုအပ်သည်။ ကျယ်ဝန်းလွတ်လပ်သည်။ မြစ်ကမ်းစပ်မှာမို့ ပြောရလျှင်ကြည်နူးဖွယ်(Romantic)ပင်ဖြစ်သေးသည်။ သူတို့အိမ်မှာကျယ်ဝန်းသော်လည်း မိသားစုသုံးစု (ဘိုးအေ ဖအေနှင့် ဦးလေး) အပြင် အဒေါ်အပျိုကြီးပင် ရှိလိုက်သေးရာ ကျွန်တော်အနေကျပ်မှာ သေချာသည်။ ပြီးတော့ ကျွန်တော်က အပြင်လူတွေနှင့်အလွယ်တကူရင်းနှီးတတ်သူ ရင်းနှီးအောင်ကြိုးစားတတ်သူ မဟုတ်။ ကြီးသူငယ်သူမဆိုထားဘိ သက်တူရွယ်တူချင်းပင် စိတ်ချင်းမဟပ်လျှင် စကားဟဟပြောတတ်သူမဟုတ်။ သွားလေသူယောက္ခမ(ဖခင်)ကြီးနှင့် နာရီဝက်ပြည့်အောင်စကားလက်ဆုံမပြောခဲ့ဘူးသည်မှာ ထိုအကျင့်ကြောင့်ဖြစ်မည်။ ထားတော့။

သူတို့ဘက်က ဒုတိယကိစ္စနားလည်ပေးနိူင်သော်လည်းအင်းယားလိက်ကိုတော့မလျှော့။ ကြေးရတတ်များပြီပြီ အကုန်အကျစကားမပြောနှင့်ဟုလေဒီတောက်မှတစ်ဆင့်လေသံပစ်ထားသည်။ ဒါကလည်း ဖြစ်နိူင်ခြေတော့ရှိသည်။ သူကသူ့အဖိုးရဲ့အသည်းစွဲ။ မည်မျှစွဲသည်မစွဲသည်ကို ကိုယ်တွေ့များများမကြုံဘူးလိုက်ရ၍ မသိသော်လည်း မင်္ဂလာဖိတ်စာအပါအဝင် သူ့ကိုယ်ရေးရာဇဝင်အားလုံး၏ မိဘအမည်နေရာမှာ ဖိုးအေ ဖွားအေအမည်ယ္ခုထိပေါက်ဆဲ) အဒေါ်အပျိုကြီး၏အသည်းကျော်။ အဖိုးက မိသားစုစီးပွားရေးအပါအဝင်တစ်အိမ်လုံးမှာဂိုဏ်းချုပ်။ အဒေါ်အပျိုကြီးက မိသားစုစီးပွားရေးအပြင်ကိုယ်ပိုင်စီးပွားရေးသပ်သပ်ရှိသူ။ ပြီးတော့ ညီအမတွေထဲမှာ တစ်ခါတစ်ခါရင်ဖွင့်ပြောဆိုဖြစ်ကြသည်အထိ သူကအရာရာအခွင့်ထူးခံ။ သာမန်ကာလျှံကာ အရပ်စကားဖြင့်ပြောစတမ်း (ပြောသူအချို့ရှိခဲ့သည်) ဆိုသော် ကျွန်တော်လိမ္မာဖို့ပဲလိုသည်။ ခေတ်စကားဖြင့် ကျွန်တော်သာလိမ္မာလျှင်ပွဲပြီးပြီဟူ၏။

သို့သော် ကျွန်တော်ကသာမန်ကာလျှံကာအရပ်စကားပြောခြင်းကို အထူးသဖြင့်သည်လိုကိစ္စမျိုးမှာ အလေ့ထုံသူမဟုတ်သလို ဒါမျိုးလိမ္မာတတ်သူလည်းမဟုတ်။ ထို့ကြောင့် ထိုနည်းဖြင့်ပွဲမပြီးခဲ့။ အရှိမာနနှင့်မရှိမာနတို့ လွန်ဆွဲပွဲကြားမှာ မြေဇာပင်ကမရွှေတောက်။ ကျမအတွက်ထည့်မတွက်ပါနဲ့ ရှင့်အဆုံးအဖြတ်ကျမကျေနပ်နိူင်ပါတယ် (မှတ်ချက်၊ နာမ်စားတွေ ပြောင်းထားသည်) ဟု ဆိုသော်လည်း သူ့မျက်ဝန်းအစုံထဲမှအင်းယားလိက်ပုံရိပ်ကိုတော့မဖျောက်ဖျက်နိူင်ရှာ။ ဟုတ်ပ သင်းလေးလဲမိန်းမပဲလေ။ ဘယ်လိုဘယ်ပုံ သူ့မျက်ဝန်းထဲက အင်းယားလိက်ပုံရိပ်ကိုမြင်ရကြောင်းရှင်းပြဘို့ရာ ငယ်ငယ်ကမိခင်နှင့်ညဈေးတန်းလျှောက်ခဲ့ဘူးသည့် အတွေ့ အကြုံကအကောင်းဆုံးဥပမာဖြစ်နိူင်သည်။ ကျွန်တော်တို့ငယ်ငယ်က ကြည့်မြင်တိုင်ဘူတာအပြင်ဘက် အောက်ကြည့်မြင်တိုင်လမ်းမကြီးပေါ်မှာညဈေးတန်းရှိသည်။ ဘူတာခုံးကျော်နှင့်သံတံတားလမ်းခုံးကျော်တံတားနှစ်ခုအကြားပလက်ဖေါင်းပေါ်မှာဖြစ်၏။ အဝတ်အထည် လူသုံးကုန် အလှကုန် စာအုပ်စာရေးကရိယာ နှင့် အစားအသောက် ကုန်စိမ်းမှစ၍ သားငါးများအထိ သူ့အပိုင်းနှင့်သူရောင်းချကြသည်။

မိခင်ကိုယ်တိုင် ထိုမှာဈေးရောင်းသည်မို့ ကျွန်တော်သည်မိခင်နှင့်အတူဈေးအစအဆုံး မကြာမကြာလျှောက်ဖြစ်ရာကလေးသဘာဝ စိတ်ဝင်စားရာဆိုင်များကိုသွားရင်းလာရင်းငေးမောမိတတ်သည်။ ကျွန်တော်စိတ်အဝင်စားဆုံးဆိုင်မှာ လူသုံးကုန်တန်းမှသံပါတ်ရုပ်လှလှလေးများရောင်းသည့်ဆိုင်ဖြစ်၏။ သံပတ်ရုပ်အမျိုးမျိုးတင်ထားရုံမကအချို့ (မှတ်မှတ်ရရဆေးလိပ်ဖွာရင်းထိုင်ချည်ထချည်လုပ်နေသော လူရွှင်တော် (Smoking Clown) ရုပ်) ကို လှုပ်ရှားပြသထားသော ထိုဆိုင်ရှေ့ရောက်လျှင် ကျွန်တော် အမေ့စကားအရလည်စောင်းအောင်ငေးရင်း အမေခေါ်ရာခြေဒရွတ်ဆွဲ၍လိုက်ပါတော့သည်။ အမေ့ခမျာသူ့ကိစ္စနှင့်သူ အချိန်ကလည်းမရ ကျွန်တော့်ကိုထိုဆိုင်ရှေ့မကျော်မချင်း မြဲမြဲဆွဲခေါ်ရသည့်ဒုက္ခကလည်းမသေးမို့ ကြာတော့သီးမခံနိူင်တော့ဘဲ ‘မင်းမလဲဒီအရုပ်မျက်စေ့ထဲကမထွက်သေးဘူးလား’ ဟု ဖွင့်ပြောသည်အထိ ဖြစ်ခဲ့ရလေသည်။ ကကယ်လည်း ကာလအတန်ကြာသည့်တိုင် ထိုအရုပ်မျက်စေ့ထဲကမထွက်ခဲ့ပါ။ ဝယ်ပေးရန်အမေ့ကိုပူဆာဖို့ကိုတော့ စိတ်ပင်မကူးရဲခဲ့။

လေဒီတောက်၏မျက်ဝန်းထဲမှအင်းယားလိက်ကိုမြင်နိူင်ခြင်းမှာလည်း ထိုသဘောပင်ဖြစ်ပါသည်။ စကားပြောသည့်အခါတိုင်း သူသွားခဲ့ရသည့်သူသတို့သမီးအရံလုပ်ခဲ့ရသည့် အင်းယားလိက်က သူငယ်ချင်းမင်္ဂလာဆောင်တွေအကြောင်ဝင်္ကဘာချဲ့လာခြင်း၊ တစ်ခါတစ်ခါ သူသွားရာကျွန်တော်ပါလိုက်၍ ဟော်တယ်အပြင်မှစောင့်ပေးရန်တောင်းဆိုခြင်းစသည်ဖြင့် ကျွန်တော့်အားအင်းယားလိက်မှိုင်းသွင်းနေသည်ကိုရိပ်စားမိသော်လည်း အမေကျွန်တော့်ကိုမေးခဲ့ဘူးသလို “ညည်းမလဲ ဒီအင်းယားလိက်မျက်စေ့ထဲကမထွက်သေးဘူးလား”ဟု သူ့ကို မမေးရက်ပါ။ မမေးရက်ရုံမက အချိန်ကျ၍အပြေးအလွှားလက်ထပ်ဖြစ်ကြသောအခါဧည့်ခံပွဲကို သူ့အလို သူ့အသိုင်းအဝိုင်းအလိုကျ အင်းယားလိက်မှာပင်ကျင်းပဖြစ်ခဲ့ပါတော့သည်။ ထိုအချိန် ကျွန်တော်နှင့်သူ့အသိုင်းအဝန်းတို့ကြား တင်းမာမှုကမိုးထိရော့မည်။

ဒီလောက်တောင် အင်းယားလိက်ချင်ကြတာလိပ်ကြစမ်းဗျာဆိုပြီး အလိုလိုက်အလျှော့ပေးခဲ့သော်လည်း အမှန်ကကျွန်တော့်မှာဘာမှအဆင်သင့်ဖြစ်သေးသည်မဟုတ်။ ခန်းဝင်ပစ္စည်းအဝယ်ထွက်သည့်နေ့ကဆို ကျွန်တော့်အိပ်ကပ်ထဲ ငွေစမဖြစ်စလောက်သာပါသည်။ မိဘနှင့်ခင်ပွန်းလောင်းအကြားဗျာများနေရသည့် သူ့မှာလည်းသည်အတိုင်းပင်ဖြစ်မည်။ ကျွန်တော်တို့အချင်းချင်း ငွေအကြောင်းကြေးအကြောင်းတော့သိပ်မပြောဖြစ်ကြ။ ထိုနေ့က ချိန်းထားသည့်အတိုင်းကျွန်တော်သူတို့ခြံဝမှာရပ်စောင့်နေခဲ့ရာ သူနှင့်အတူသူ့အဒေါ်အပျိုကြီးပါ ခြံအပြင်သို့လိုက်လာပြီး သူ့တူမရှေ့မှာပင်ကျွန်တော့်လက်ထဲ စာအိပ်တအိပ်ထည့်ပေးခဲ့လေသည်။ သိလိုစိတ်ဖြင့်ကျွန်တော်ကြည့်လိုက်တော့ အိပ်ထဲမှာ ငွေငါးထောင်တိတိ။ ပြန်တန်းဝင်အရာရှိပေါက်စ ကျွန်တော့်လခ၏ ဆယ်ဆနီးပါးမျှသောထိုအသပြာမှာ မင်္ဂလာဆောင်ဖို့ရုန်းကန်နေရသော ကျွန်တော်တို့နှစ်ဦးအတွက် ပွဲဦးထွက်ထောက်ပံ့ငွေဖြစ်ခဲ့သလိုတန်ဖိုးအားဖြင့်လည်းမနည်းလှပါ။ ကျွန်တော်မှတ်မိသမျှ ခန်းဝင်ပစ္စည်းအစုံအလင်ကိုထိုငွေဖြင့်ပင်ဝယ်နိူင်ခဲ့ပါသည်။

မင်္ဂလာစရိတ်ကုန်ကျငွေအတိအကျကျွန်တော်မမှတ်မိတော့။ စိတ်အထင်သုံးလေးသောင်းထက်တော့မလျော့။ ကျန်ငွေကို စီးပွားရေးပြေလည်ကြသောအကိုကြီးနှင့် ကျွန်တော့်အရင်အိမ်ထောင်ကျသူကျွန်တော့်အောက်ညီတို့မှ စိုက်ထုတ်အကုန်အကျခံခဲ့ပါသည်။ မရွှေတောက်အလိုကိုလိုက်ဖို့ မယူစဖူးညီအကိုမောင်နှမများ၏ အကူအညီကိုရယူခဲ့ခြင်းဖြစ်ပါ၏။ ညီနှင့်အကိုတို့ကလည်း ငွေကြေးအကူအညီတောင်းခဲသည့်ကျွန်တော့်ကို စိတ်ပါလက်ပါကူညီခဲ့ကြသဖြင့် မင်္ဂလာပွဲမှာအနည်းအကျဉ်းသိုင်းကွက်နင်းသည့်ကြားမှ ဝှဲချီးဆင်ယင်အောင်မြင်ခြင်းသို့ရောက်ရှိခဲ့ရပါသည်။ ထို့နောက် ကျွန်တော်တို့မောင်နှံရန်ကုန်တစ်ဘက်ကမ်း သင်္ဘောကျင်းဝင်းအတွင်းအရာရှိရိပ်သာတွင်နေထိုင်ရင်းဘဝကိုစခဲ့ကြသည်။ မကြာမီသူ့အဖိုးဆုံးသည် (သူ့မြေးစိတ်ကြောင့်လိုလို ကွယ်ရာမှာပြောသံကြားခဲ့ဘူးသည်)။ ထိုမှစ၍သူ့မိဘနှင့်ကျွန်တော်တို့ နှစ်အတန်ကြာမှာဆက်ဆံရေးပုံမှန်ပြန်ဖြစ်သည့်တိုင် နွေးနွေးထွေးထွေးမရှိကြတော့။ သားဦးလေးမွေးပြီး ကျွန်တော့်လစာနှင့်မလောက်ငတော့ မရွှေတောက်ကဒေသခန့်ကျောင်းဆရာမအလုပ်ဝင်လုပ်သည်။ ကျွန်တော်ပို့နိူင်သည့်အခါပို့ သူတို့လာခေါ်သည့်အခါခေါ်မို့ သူ့မိဘများနှင့်သူအဆက်အသွယ်မပြတ်သည့်တိုင် သူတို့၏အထောက်အပံ့ခံမဖြစ်ရအောင် သတိထားနေထိုင်ခဲ့သလို မိဘတွေကလည်းအိမ်ထောင်ခွဲသမီးကိုထူး၍အာရုံမထားဖြစ်ကြ။

အဒေါ်အပျိုကြီးမှာချွင်းချက်ဖြစ်၏။ သူ့တူမ မင်္ဂလာဆောင်အတွက်ဦးဦးဖျားဖျားလက်ဖွဲ့ခဲ့သူ(ထိုလက်ဖွဲ့သည် သူတို့ဘက်မှ တခုတည်းသောလက်ဖွဲ့လည်းဖြစ်ခဲ့၏) တူမနေထိုင်ရာသို့ မြစ်ကူးချောင်းဖျားလာကြည့်ပြီး ဘာလိုအပ်သလဲမေးဖေါ်ရသူ သူ့တူမအနေအထိုင်အိမ်မှာထက်ဆင်းရဲမည်ကိုရိပ်စားမိသည်၌ တူမငယ်စဉ် အရွယ်မရာက်ခင်က ဆင်ထားပေးခဲ့ဘူးသော ရွှေထည်ပစ္စည်းလေးများကို ထုတ်၍လိုရာသုံးရန်အပိုင်ပေးခြင်းဖြင့် စောင့်ရှောက်ခဲ့သူဖြစ်သည်။ ထိုရွှေထည်အချို့အဝက်ကိုထုခွဲပြီး မရွှေတောက်ကသူ့သူငယ်ချင်း အရောင်းအဝယ်သမားတဦးအားထုတ်ချေးခဲ့ရာ လစဉ်တိုးအနေဖြင့်ဝန်ထမ်းကပ်ကြီးစတင်ဆိုက်ချိန်မှာ ကလေးနှစ်ယောက်ရှိနေပြီဖြစ်သော ကျွန်တော်တို့မိသားစုအတွက် သိသိသာသာအထောက်အကူဖြစ်စေခဲ့ပါသည်။ (စကားချပ်၊ လအတန်ကြာ၍ချေးငွေပြန်ဆပ်သည့်နောက်တနေ့မှာပင် ငွေစက္ကူတွေတရားမဝင် ကြေငြာခဲ့သဖြင့် ထိုငွေအားလုံးမင်းဒဏ်သင့်ပြီးဆုံးရှုံးခဲ့ရသည်မှာလည်းအမှတ်တရဖြစ်ခဲ့ပါ၏။)

(၈၈) အရေးအခင်းပြီးပြီးခြင်း ဝန်ထမ်းဘဝကိုစိတ်ကုန်ကာအလုပ်ကထွက်မည်စဉ်းစား၍ ခွင့်တလယူခဲ့သည်။ တက္ကစီမောင်းရင်ကောင်းမည်လားဟု အစ်ကို့ထံမှဘီ၆၀၀ကားသစ်ကလေးကိုယူပြီးအစမ်းမောင်းကြည့်သည်။ စိတ်ကမရှည် နူတ်စလျှာစမရှိ လမ်းပေါ်ကဥပဒေမဲ့စည်းကမ်းမဲ့တွေ မြင်ကြားရမချမ်းသာသဖြင့် (ခုပိုဆိုးမည်လားမသိ) အဆင်မချော။ နှစ်ပတ်ခန့်စမ်းသပ်ပြီးအစ်ကို့ထံကားပြန်ပေးကာ အိမ်မှာထိုင်နေလိုက်သည်။ ဘာဆက်လုပ်ရမှန်းမသိဖြစ်နေဆဲ အပျိုကြီးအဒေါ်ကသူ့တူမကိုခေါ်ပြီး “သမီးတို့မိသားစုခရီးလေးဘာလေးထွက်ကြပါလားစိတ်ပြေလက်ပျောက်ပေါ့” ဟုဆိုကာငွေထုတ်ပေးလေသည်။ သို့နှင့် ကျွန်တော်တို့မိသားစုခွင့်ကျန်ရက်ကိုမန္တလေးနှင့်မေမြို့ဘက်အပန်းဖြေခရီးထွက်နိူင်ခဲ့ကြသည်။ ကျွန်တော်လည်းအလုပ်ပြန်ဝင်ပြီး နောက်ထပ် ၈ နှစ် ဝန်ထမ်းသက်ဆန့်ဖြစ်ခဲ့လေသည်။ ကျွန်တော်တို့ဘာဆိုဘာညာဆိုညာအပြောပင်မစောင့်ဘဲ ထောက်ပံ့ခဲ့ရုံမက အချင်းချင်းကတောက်တဆဖြစ်လျှင်ပင် သူ (အပျိုကြီးအဒေါ်) က ကြားဝင်စေ့စပ်ဖြန်ဖြေပေးတတ်၏။ တစ်ခါတစ်ခါ ကျွန်တော်စိတ်ပေါက်ပေါက်နှင့်ဒီအပျိုကြီးကလွဲရင် မင်းတို့အမျိုးတွေကျေးဇူး ငါ့အပေါ်မှာမရှိဘူးဟုအကုသိုလ်ယူပြောဆိုမိခဲ့ဘူးသည်မှာ မသင့်သော်လည်းမှန်သင့်သလောက် အမှန်တွေသာ ဖြစ်လေ၏။ ထားတော့။

ထိုတဦးတည်းသောကျေးဇူးရှင်အဒေါ်အပျိုကြီးကျွန်တော်တို့အပေါ် (သူ့တူမအပေါ်) သစ်စိမ်းချိုးချိုးသွားခဲ့သည် ဆိုလျှင်ယုံစရာမရှိ။ စကားကြီးစကားကျယ်ဖြင့် လောကီထုပ္ပတ်လူတို့ဇာတ်မှာတော့ ဒါတွေမဆန်း (Nothing is new under the sun) ဟုသာပြောရမည်။ မရိုးနိူင်သောအမွှေဇာတ်လမ်းပဲဖြစ်၏။ အဖိုးဆုံးပြီးနောက် မရွှေတောက်တို့မိဘမောင်နှမများအိမ်အသစ်ဆောက်ကြသည်။ ထိုအိမ်ကို အစ်ကိုအကြီးဆုံးမရွှေတောက်ဖခင်က စိုက်ထုတ်ကုန်ကျဆောက်လုပ်ခြင်းဖြစ်သည်။ ညီအကိုမောင်နှမတစ်တွေ စုစုစည်းစည်းရှိစေချင်လို့ဆောက်တာဟု ပြောသော်လည်း လက်တွေ့မှာမစုစည်းသည့်အပြင်ပို၍စိတ်ဝမ်းတွေကွဲခဲ့ကြ၏။ ထုံးစံအတိုင်း တစိမ်းဖက်သူ(အိမ်ထောင်ရှိသူ)မရွှေတောက်ဖခင်နှင့်ဦးလေးတို့အစုနှစ်စုကွဲသွားရာ အဒေါ်အပျိုကြီးက မောင်ဖြစ်သူ(ဦးလေး)ဘက်ပါသွားသည်။ တချိန်ကအိမ်ထောင်ကျစတူမကို မိဘများပင်မသိတတ်ခဲ့သည့် ရွှေတိုရွှေစလေးတွေပေးဝေရင်းနှီးစေခဲ့သောအဒေါ်အပျိုကြီးသည်သူ့အကိုနှင့်မသင့်သောအခါ၌ တူမဝတ်ဆင်ထားသော တန်ဘိုးကြီးအရည်အသွေးကောင်းစိန်နားကပ်ကို ပြန်တောင်းသည်အထိ စိမ်းကားခဲ့လေ၏။

ထိုအချိန်ကျွန်တော်ကရန်ကုန်ဘက်သင်္ဘောကျင်းသို့ပြောင်းရွှေ့ပြီးပြီ။ ဝန်ထမ်းဘဝကနူတ်ထွက်ဘို့စိုင်းပြင်းနေပြီဖြစ်သလိုမရွှေတောက်မှာလည်းလမ်းမတော်မြို့နယ်ထဲက ကျောင်းတစ်ကျောင်းသို့ရောက်နေပြီ (သူလည်း မကြာခင်ကျွန်တော့်ဖိအားကြောင့်ကျောင်းဆရာမအလုပ်မှထွက်ရတော့မည်)။ သည်ဘက်ကမ်း ဝန်ထမ်းအိမ်ယာတွေက နေထိုင်ခွင့်ရရန်ခက်သည်မို့ မကြိုးစားတော့ဘဲ ယောက္ခမတွေနှင့် သူတို့အခေါ် ခြံထဲမှာဘဲအတူနေဖြစ်လေရာ နိုင်ငံတွင်းအာဏာရူးသွပ်မှုတွေသာမက အိမ်တွင်းစည်းစိမ်ရူးသွပ်မှုတွေကို မကြည့်ချင်မြင်လျက်သားမကြားချင်နားဆင်လျက်သားဖြစ်ခဲ့ရပါလေသည်။ သို့တိုင်အောင် ထိုကိစ္စတွေထဲမှာ ကံသုံးပါးစလုံးဖြင့်မပါဝင်မိအောင်တင်းကျပ်စွာ ကျွန်တော့်ကိုယ်ကျွန်တော်စောင့်စည်းခဲ့ပြီး ဇနီးဖြစ်သူကိုလည်း ထိုအတိုင်းပင်စောင့်စည်းနေထိုင်စေခဲ့ပါသည်။ နားကပ်ချွတ်ပေးလိုက်ရသောနေ့က အိပ်ယာထဲမှာတစ်ညလုံး သူကြိတ်ငိုနေသည်နှင့်ကြုံရပြန်တော့ စိတ်မကောင်းဖြစ်ရုံမှလွဲ၍ ဘာမျှမတတ်နိူင်ခဲ့။

နှစ်သုံးဆယ်စာရာဇဝင်မို့ ပြောရလျှင်တော့အရှည်ကြီး။ လိုရင်းချုပ်သော်ထိုအိမ်နှင့်ခြံကြီးကို ကပျာကယာဈေးဖြင့်ရောင်းချကာ မောင်နှမသုံးယောက်အပြင် မကြာမီကမှကွယ်လွန်ခဲ့သောအဖိုး၏ဇနီးကိုပါထည့်၍ အမွေခွဲကြသည်။ ထိုအမွေစုကိုမကွယ်လွန်မီကလေးတွင်ထည့်သွင်းကြော်ငြာခဲ့သော သတင်းစာဖြတ်ပိုင်း အထောက်အထားဖြင့် မရွှေတောက်၏မောင်ဝမ်းကွဲ (ဦးလေး၏သား)က ရသည်။ ဦးလေးနှင့်အဒေါ်အပျိုကြီးပါပေါင်းလျှင်ဟိုဘက်ကသုံးစု သည်ဘက် မရွှေတောက်တို့ဘက်ကတစ်စုနှင့် အိမ်ဆောက်စဉ်ကစိုက်ထုတ်ငွေကိုရသည်။ မျိုးဆက်တဆက်အဖိုးတို့ညီအကိုဒိုးတူဘောင်ဖက် ရှာဖွေစုဆောင်းခဲ့သမျှ မတိုးတက်သည့်အပြင် နောက်မျိုးဆက်တဝက်ဖြစ်သောဖခင် ဦးလေးနှင့်အဒေါ်မှာပင်ကွဲကြေလေလွင့်ကြရသည်မှာ စိတ်ဝမ်းကွဲခြင်း၏ရလဒ်။ မိသားစုတစုမှာရော နိူင်ငံတနိုင်ငံမှာပါထိုအချက်အရေးပါသည်။ စောင့်လေမျိုးနွယ်ဆိုသည်မှာ မျိုးရိုးဇာတိကိုထိမ်းသိမ်းစောင့်ရှောက်ခြင်းသက်သက်သာမဟုတ်။ မျိုးရိုးစဉ်ဆက်တိုးတက်ပြီးသား အစည်းအပွားကိုမဆုတ်ယုတ်စေခြင်းနှင့် ဆင့်ကဲဆင့်ကဲတိုးတက်စေခြင်းတွေပါဝင်သည်ဟု ကျွန်တော်ဆိုချင်သည်။ ယ္ခုမူ ထိုသို့မဟုတ်။ ဆိုပါစို့ ကျွန်တော်ကရောဘာများတတ်နိူင်ပါ ဦးမည်နည်း။

ထိုအိမ်ရောင်းသည့်ကိစ္စဖြစ်တော့ ကျွန်တော်တို့မိသားစုကပြည်ပမှာ။ ပြောရလျှင် ထိုအမွေထဲမှမရွှေတောက် သဒ္ဒါကြေးရခဲ့သည်ကိုချန်လှပ်ထားဖို့မသင့်။ ဒါကလည်း သူကအဖိုးအဖွားတို့၏မွေးစားသမီးဖြစ်ခဲ့ဖူးသည်ကို မငြင်းသာသဖြင့်။ ကျွန်တော်အပေါ်ယံကြောသိရသလောက် နဂိုမွေးစားစဉ်ကစာချုပ်စာတမ်းနှင့်။ ကျွန်တော်နှင့်အိမ်ထောင်ကျပြီးမကြာမီ သူ့အဖိုးဆုံးတော့ကျွန်တော့ကိုမယုံကြည် သို့မဟုတ် ကြည့်မရသဖြင့် ထိုစာချုပ်တွေအားလုံးဖျောက်ဖျက် ပယ်ဖျက်ပစ်လိုက်ကြ၏။ ထိုအထဲတွင် အဒေါ်အပျိုကြီးပါမပါမသိ။ သူတို့မိသားစု အုပ်ချုပ်ရေးစံနစ်က ဒီမိုကရေစီဗဟိုလ်ဦးစီးစံနစ်နှင့်ဆင်ဆင်တူလေရာသဘောမတူလဲလက်မှတ်ထိုးရခြင်းမျိုးတော့ရှိနိူင်သည်။ နောက်ပိုင်း အကွဲအပြဲရေချိန်မြင့်လာပြီး စစ်အစိုးရခေတ်စစ်ဘက်တရားရုံးမှာ ညှိနှိုင်းကြရာ၌ မွေးစားသမီးရာဇဝင်ကိုအပြီးအပိုင်ပယ်ဖျက်ဖို့ ဦးလေးဖြစ်သူကတောင်းဆိုခဲ့သေးသည်ဟုဆိုသည်။ ထိုအဆိုအပေါ် သူ့အဖေကိုယ်တိုင်ခပ်မဆိပ်နေနေချိန် အဒေါ်အပျိုကြီးက စာရွက်စာတမ်းလွတ်ပံ့ပိုးပြောဆိုခဲ့သောကြောင့် မရွှေတောက်ကိုသဒ္ဓွါကြေးပေးရမည်ဆိုသော ရုံးမှတ်တမ်းထွက်ရှိခဲ့ခြင်းဖြစ်လေသည်။ နောက်ဆုံး ကျေးဇူးပြုခဲ့ခြင်းဟုဆိုရမည်လားမသိ။

ထိုအကြောင်း မရွှေတောက်ပြောလာစဉ်က (ကျွန်တော်ဘယ်တော့မှ မမေးခဲ့) သဒ္ဓါကြေးကိုပါမယူဖို့ သူ့ကိုတိုက်တွန်းမိသေး၏။ ဒါကိုတော့ ယူရမယ်လေဆိုကာ သူကယတိပြတ် ကျွန်တော့်စကားကိုငြင်းပယ်ခဲ့လေသည်။ ထိုမှအပ ဆက်စပ်လှုပ်ရှားမှုတွေမှာ မပါဝင်ဘို့တင်းတင်းကျပ်ကျပ်သတိပေးစကားကိုတော့ သူနာခံခဲ့ပါသည်။ ဝန်ထမ်းနှင့်ဟန်မကျပြင်ပစီးပွားရေးမှာလည်းအံမဝင်သည့်အဆုံး ကျွန်တော်ပြည်ပသို့ထွက်ခွာ အလုပ်လုပ်ကိုင်ပြီးမကြာခင်မိသားစုကိုပါခေါ်ယူကာကျပ်တည်းသော်လည်း နားအေးပါးအေးနေထိုင်အသက် မွေးနေခဲ့သဖြင့်အမွှေဇာတ်လမ်းဇာတ်ရှိန်မြင့်ချိန်ကိုမမှီတော့။ အိမ်ရောင်းလိုက်ပြီ အမြန်လာဆိုသည့် သတင်း စကားကြားတော့ မဆီမဆိုင် ကြားကကျွန်တော်နှမျောတသဖြစ်မိသေးသည်။ လက်တွေ့ပိုကျသော မရွှေတောက်ကအားခြင်းပြန်ပြီး “သဒ္ဓါကြေး” ကောက်ခံသည်။ သဒ္ဓါကြေးပေမင့် လိမ္မာလျှင်ထိုအချိန်က မြို့သစ်တွင်ခြံနှင့်အိမ်တစ်လုံးလောက်အသာဝယ်ယူနိူင်သည့်ငွေကို ကျွန်တော်တို့ အထူးသဖြင့်ကျွန်တော် ထိုနေရာမှာမသုံးခဲ့။ သမီးဆယ်တန်းရောက်ပြီမို့ သူ့အမေနှင့်အတူပြည်တွင်းပြန်နေစေရင်းစာမေးပွဲအတွက်စခန်းသွင်း လေ့ကျင့်ရာမှာသုံးဖြစ်သည်မှအပ ကျန်တာရရစားစားဝါးဝါးမျိုမျိုနှင့် တနှစ်အတွင်းထိုငွေတွေကုန်လေသည်။ ထို့အတူမရွှေတောက်တို့ဘက်ကရသမျှမှာလည်း ရရစားစားဝါးဝါးမျိုမျိုထက် နည်းနည်းပိုသော မဆင်မခြင်ရင်းနှီးမြှုပ်နှံမှုအချို့နှင့်အတူ လေးငါးဆယ်နှစ်အတွင်းကုန်ဆုံးခြင်းသို့ ရောက်လေသည်။

အခြားတဘက်မှာတော့ အမွေအများစုကိုရသည်လည်းတကြောင်း သားသမီးနည်းပြီး ပိုမိုညီညွတ်ကြခြင်း သည်လည်းတကြောင်းကြောင့် (နောက်တော့သူတို့လည်းကွဲကြသည်ဟုသိရ၏) သည်ဘက်ထက်စာလျှင်တော်သည်ဆိုရမည်။ အမွေခွဲပြီးပြီးခြင်း လှည်းတန်းဘက် အထင်ကရလမ်းတစ်လမ်းမှာ ခြံကျယ်ကျယ်ဝယ် အိမ်ဆောက်ပြီး စီးပွားရေးအဖွဲ့တွေအားငှါးထားခြင်းဖြင့် အနည်းဆုံးလက်ရှိမျိုးဆက်နှင့် လိမ္မာလျှင်နောင်မျိုးဆက်အထိဖူလုံနေပြီပြောနိူင်သည်။ တဘက်နှင့်တဘက်ကူးလူးဆက်ဆံမှုမရှိသလောက် ဖြစ်သွားသော်လည်း သတင်းစကားတွေကတော့ အသွားအလာရှိနေဆဲ။ အိမ်ဆောက်ပြီးမကြာမီ ဦးလေးဆုံးသည့်သတင်း အဒေါ်အပျိုကြီးသူ့တခြားတူမ ဦးလေး၏သမီးဇနီးမောင်နှံနှင့်အတူ တူမတာဝန်ကျရာမေမြို့ဘက်မှာ လိုက်နေသည့်သတင်း။ နောက် မကျန်းမမာဖြစ်၍ရန်ကုန်ပြန်ဆေးကုခံသည့်သတင်း။ သို့သော်လည်း ကျွန်တော်တို့မိသားစုမှာ ပြည်တွင်းတွင်ပညာသင်ကျန်ရစ်သောသမီးမှအပ ပြည်ပမှာသောင်ပြင်နင်းသည့်ရွှေဟင်္သာနှယ်ဖြစ်နေခိုက်မို့ထိုသတင်းတွေကို ကြားကြားကာမတ္တသဘောသာထားနိူင်ခဲ့သည်။ အဒေါ်အပျိုကြီး မကျန်းမမာဖြစ်သည့်ကိစ္စစိတ်တော့မကောင်း။

လွန်ခဲ့သော သုံးနှစ်ကျော်ခန့်ကမှအလည်ပြန်ကြတုံးသူ့ထံသတင်းမေးရောက်ခဲ့သည်။ ယောင်းမမုဆိုးမ၊ တူ အိမ်ထောင်သည်မိသားစု (တူမ ဇနီးမောင်နှံကမေမြို့မှာ) တို့နှင့်အတူနေသော နှစ်ထပ်လုံးချင်းအိမ်၏ အခန်းငယ်တခုအတွင်း အိပ်ယာပေါ်လဲလျက်ကျေးဇူးရှင်ကိုတွေ့မြင်ရ၏။ အိပ်ယာဆိုသည်မှာလည်း ကုတင်ဟောင်းတခုပေါ်မှာဖျာအနွမ်းကလေးခင်းလျက် မွေ့ယာမရှိ။ ဖွင့်ထားသောပြတင်းတချပ်က တခုတည်းသော လေဝင်လေထွက်။ ချေးသေးပြုစုရန် နယ်မှဝမ်းကွဲတူမတယောက်၏ စက်ရုပ်သဖွယ်အလုပ်အကျွေးမှလွဲ၍ တခြားနွေးထွေးမှုရဟန်မတူ။ ကျွန်တော်တို့ကိုကောင်းစွာမှတ်မိသော်လည်းစကားမပြောနိူင်။ မရွှေတောက်နှင့်ကျွန်တော့်လက်ကိုတောက်လျှောက်ဆုပ်ထားပြီး မျက်ရည်သွင်သွင်သာကျရှာသည်။ အိပ်ယာနာ (Bedsore) က အတော်ရင့်နေပြီ။ ထိုစဉ် အခန်းတွင်းသို့ဝင်လာသောယောင်းမမုဆိုးမ (ဦးလေး၏ဇနီး)ကို ဆေးရုံတင်ရန် အစီအစဉ်ရှိမရှိမေးတော့ သူမတက်ချင်၍မတင်တော့ကြောင်း (ထိုအချိန်ယောင်းမကိုကြည့်နေသော သူ့အကြည့်ကိုကျွန်တော်မဖတ်တတ်သော်လည်း သတိတော့ပြုခဲ့မိ၏)။ ‘ဆေးရုံထက်စာရင် အိမ်မှာက လိုလေသေးမရှိပြုစုနိူင်တော့ ပိုကောင်းပါတယ်’ ဆိုသောစကားနှင့် ဘယ်လိုဘယ်ပုံလိုလေသေးမရှိကြောင်း ရေပက်မဝင်ရှင်းတန်းတွေကိုမူဆုံးအောင်နားမထောင်ဖြစ် မရွှေတောက်နှင့်သလွှဲထားလိုက်သည်။

ပြန်ကြမည်ဟုနူတ်ဆက်တော့ စကားမပြောနိူင်သည့်သူ့ထံမှရင်ခေါင်းသံကြီးဖြင့် ‘ပြန်နဲ့ဦး’ ဟူသောစကားသံ ထင်ထင်ရှားရှားထွက်လာသည်။ သူကျေနပ်အောင်ပြန်ထိုင်ကာ ဖျောင့်ဖျပြောဆို ပြီးမှပြန်ခဲ့ကြသည်။ နောက် ထပ်မရောက်တော့။ သုံးလခန့်အကြာမှာသူကွယ်လွန်သည့်သတင်း ရောက်လာသည်။ အရွယ်လေးရလာပြီမို့ မရွှေတောက်တယောက်မျက်ရည်ကျသော်လည်းအိန္ဒြေတော့မပျက်။ အနီးနားကမြန်မာဘုန်းတော်ကြီးကျောင်းကိုဆွမ်းအုပ်ပို့ကာ သူ့အတွက်အမျှအတန်းပေးဝေခဲ့သည်။ ရေစက်ဆိုတာဝဋ်ကြွေးပါလားဟု သူ့ကိုသတိရရင်းကျွန်တော်တွေးနေမိလေသည်။ သည်ဘက်မှာလည်း ရုန်းရင်းကန်ရင်းနောက်ထပ်နှစ်နှစ်အကြာ မရွှေတောက်အဖေဆုံးသည်။ မျိုးဆက်တခု၏နိဂုံးဟုပြောရမည်။ သည်ဇာတ်လမ်းရှည်မျောမျောကြီးထဲမှာ အဓိကကျပါလျှက်က ရှေ့တန်းမှာမရှိခဲ့ကြသည့် ကျန်ရစ်သူမုဆိုးမနှစ်ဦး (မိခင်နှင့်ဦးလေး၏ဇနီး)တို့မှာ တဆက်ကျော်မျိုးဆက်များ(မြေးများ)အတွက် ခြားနားသည့်ဝန်းကျင်အသီးသီးမှာဆက်လက်ပါဝင် အသုံးတော် ခံရင်း ဓမ္မအထောက်အကူရယူနေကြလေ၏။ သူတို့တရားရမရမသိသော်လည်း ကျွန်တော်ကတော့ အသက်လေးလည်း ထောက်လာသည်မို့ သူတို့ကြည့်ပြီး တရားကျနေရသည်မှာအမှန်။

သည်နှစ်အတွင်းအလုပ်မှကိုယ့်ဘာသာအနားယူပြီးပြည်တွင်းသို့ကျွန်တော်ပြန်လာသည်။ မရွှေတောက်က အရွယ်ကျော်သားသမီးတွေကိုစိတ်မချနိူင်ဖြစ်ကာကျန်ရစ်သည်။ တရက် သူ ကျွန်တော့်ဆီဖုံးဆက်ပြီး “မနက်ဖြန်အဒေါ်ဆုံးတာသုံးနှစ်ပြည့်ပြီ။ အနားကဘုရားမှာငွေငါးထောင်လှူပေးပါ” ဟု တောင်းဆိုလာ၏။ ထိုအမိန့်အရ နောက်တနေ့မနက်စောစော (အိမ်နှင့်အနီးဆုံး ၁၀၈တောင်ဘုရားသို့သွား၍ အလှူခံဌာနမှာ ကွယ်လွန်သူ ( ) အတွက်ရည်စူး၍ အလှူငွေငါးထောင်ကျပ်တိတိဟု လှူဒါန်းဖြစ်ခဲ့လေသည်။ ကျွန်တော် ဘုရားပရဝုဏ်မှထွက်လာချိန် အလှူခံဌာန၏အသံချဲ့စက်မှ ကျွန်တော့်အလှူကိုအမည်နှင့်တကွကြေငြာပြီး ဤကုသိုလ်ကြောင့် (ရည်စူးခံ) ကွယ်လွန်သူ ဒေါ် ( ) တစ်ယောက်ကောင်းရာဘုံဘဝသို့ရောက်ပါစေကြောင်း ဆုတောင်းအမျှဝေသံစူးစူးရဲရဲထွက်ပေါ်လာ၏။ ရုတ်တရက်ပြုံးချင်သလိုဖြစ်သွားရာမှ ငါးထောင်ဆိုသော စကားကိုကြားသည့်အခိုက် သူ့တူမနှင့်မင်္ဂလာဆောင်စဉ်သူဦးဦးဖျားဖျားလက်ဖွဲ့ခဲ့သော ငွေငါးထောင်ကို အမှတ်ရမိလိုက်လေသည်။ ခန်းဝင်ပစ္စည်းအစုံအလင်ဝယ်နိူင်ခဲ့သည့် သူ့ငွေငါးထောင်နှင့် အိပ်ယာခင်းတထည်ဖိုးပင် မလုံလောက်သော ကျွန်တော့်အလှူငွေငါးထောင်တို့နှိုင်းယှဉ်မိသည်၌ ကိုယ့်ဘာသာကိုယ်ရှက်ရွံ့မိ၏။ သို့သော် ညောင်စေ့လောက်လှူပေမယ့်ညောင်ပင်ကြီးလောက်လဲရနိူင်တာပါဘဲလေဟုဖြေတွေးတွေးရင်း အားတင်းခဲ့လေသည်။

ထိုနေ့မှစ၍ ကျွန်တော့်မှာညောင်စေ့နှင့်ညောင်ပင်ဘယ်သူအရင်ဖြစ်တည်သလဲဆိုသည့်စဉ်းစားအဖြေထုတ်စရာပုစ္ဆာတပုဒ်တိုးခဲ့လေ၏။